γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι φανερό πως αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης περισσότερο αποτέλεσε καιροσκοπική ψήφο πολιτικής επιβίωσης παρά απαρχή ζυμώσεων και διεργασιών στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο. Η επιβίωση έχει απ’ όλα. Δεξιά, αριστερά, κυνισμό, υποκρισία, γελοιοποίηση.
Σήμερα το θέμα δεν είναι αν οι εκλογές θα γίνουν 31 Μαρτίου, 26 Μαΐου ή στο τέλος της τετραετίας. Είναι βέβαιο πως η ήττα θα είναι συντριπτική και συνάμα και το πολιτικό ανήθικο ήθος που καλλιέργησαν. Η κυβέρνηση στο εξής θα είναι άεργη και πολιτικά έωλη. Η πρόκληση ωστόσο αφορά την ελαστικότητα της συνείδησης, τον εφιάλτη, το Δούρειο ίππο, που τα ίδια τα κόμματα επιλέγουν στις τάξεις τους.
Ο περιρρέον πολιτικός κυνισμός λαμβάνεται από τους πολίτες ως θέατρο παραλόγου. Η κυβερνώσα Αριστερά, στερημένη ιδεολογίας και περιεχομένου, χωρίς καινοτόμες πολιτικές απαντήσεις και με ανυπόληπτους συνοδοιπόρους, στρέφεται στο εσωτερικό όλο και περισσότερο, στις ανήθικες πρακτικές της μεταπολίτευσης, υποδαυλίζοντας τις αντιθέσεις, μεγαλώνοντας τα χάσματα και ενισχύοντας τον πελατειασμό. Στο δε εξωτερικό ακολουθεί πιστά τις επιταγές των ιδεοληψιών της. Διεθνιστές και ελληνοφοβικοί, είναι οι υπέρμαχοι της άκρατης παγκοσμιοποίησης στην ελευθεριάζουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική έκφανση, συνεπικουρούμενοι από τη διαμόρφωση των επιθυμιών του διεθνούς παράγοντα, οι ευχαριστίες του οποίου αποδεικνύουν το προφανές. Η αποστολή είναι συμπεφωνημένη. Η συμφωνία έτσι κι αλλιώς θα περάσει. Εκλογές κατόπιν.
Ο ψυχαναγκασμός της εκτέλεσης ενός έωλου συλλογικού καθήκοντος οδηγεί τους καθ’ έξιν προπαγανδιστές να υιοθετούν ιδεολογήματα και έννοιες που παρερμηνεύουν την πραγματικότητα. Οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ εξυπηρετούνται καλύτερα από μια οσφιοκάμπτουσα διεθνιστική Αριστερά, παρά από μια συντηρητική Δεξιά. Οι κοσμοπολίτικες ελίτ, αεικίνητες και χωρίς χωροταξική ταυτότητα, ουδέποτε κινδύνευσαν από τα διεθνιστικά κελεύσματα της ναρκισσιστικής Αριστεράς, αφού ταυτίζονται με αυτά, ενώ αντίθετα πολιτικές συντηρητικότερες ενίοτε τις αναγορεύουν ως λαϊκίστικες. Συχνά μάλιστα επισείουν τον κίνδυνο του φασισμού προσδοκώντας ένα συνολικό πολιτικό ανασχεδιασμό στην ΕΕ στη βάση του “ανοικτού” και του “ρευστού”.
Αλλά αυτές οι ελίτ, οι κυρίαρχοι των media και οι διανοούμενοι της πολυπολιτισμικής και μετανεωτερικής Αριστεράς, άνοιξαν την πόρτα της αυθαιρεσίας και της λιτότητας στην Ευρώπη. Τα Βαλκάνια αποτελούν το νότιο διάδρομο των ευρωπαϊκών αγορών και έπρεπε έστω και με παστρικό τρόπο να τακτοποιηθούν. Από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο ακόμη. Ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιοσύνη, εγκληματικότητα, trafficking και ναρκωτικά μπορούν να περιμένουν. Η CEFTA να λειτουργεί και οι αγορές.
Μια οποιαδήποτε συμφωνία αρκούσε αλλά η συγκυρία με τους διεθνιστές μας, τους βόλεψε. Η διασφάλιση του πολιτικού τους μέλλοντος και η διαρκής παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας είναι τα αφανή αργύρια. Για τους Ευρωπαίους, ο πρώην συνοδοιπόρος των κυβερνώντων παραμένει, όχι άδικα, λαϊκιστής και εθνικιστής, ενώ ο λαϊκίστικος ΣΥΡΙΖΑ του ’15, συστημικός πλέον, τείνει στην σοσιαλδημοκρατία, καθώς η ιδεολογική ένδεια και η πολιτική μετάλλαξη σε καρικατούρα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, τον οδήγησαν σε de facto κυβίστηση. Πλέον παίζουν τα ρέστα τους. Στην έσχατη σύγκρουση με το λαό επιδιώκουν να διασώσουν το σαρκίο της ενοχής τους.
