γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Τα τελευταία χρόνια οι «πολιτισμένοι» λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής, έχουν καταληφθεί από υστερία. Νομίζουν ότι κινδυνεύουν από κατάληψη βαρβάρων. Καραβάνια εγκληματιών, ληστών, βιαστών, εμπόρων ναρκωτικών θέλουν να εισβάλουν για να βιάσουν τα θηλυκά τους, να ληστέψουν, να σκοτώσουν και να πλημμυρίσουν τη κοινωνία τους με ναρκωτικά. (Λες και οι χώρες τους τώρα κατοικούνται από αγγέλους).
Προς τούτο οι ηγέτες τους, πιο πολύ για ψηφοθηρικούς λόγους, κηρύσσουν συναγερμό. Κάνουν νόμους, υψώνουν φράχτες, βάζουν φύλακες, στέλνουν το στρατό και καλούν τη κοινωνία να είναι κατά πάντα έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη λαίλαπα.
Χωρίς να αποκλείω ότι ανάμεσα στους μετανάστες υπάρχουν και μερικά κακά μήλα (οι νόμοι υπάρχουν και γι’ αυτούς), η πλειονότης τους είναι φτωχοί άνθρωποι που ζητάνε μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Χωρίς προοπτικές ανάπτυξης, χωρίς σχολεία, χωρίς ανθρώπινες κατοικίες, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς ιατρική περίθαλψη στο τόπο τους, είναι φυσικό να ζητάνε μια κοινωνία που θα τους προσφέρει αυτά που τους λείπουν. Και αφού δεν έχουν τίποτα, δεν έχουν τίποτα να χάσουν και αποφασίζουν και παίρνουν το δρόμο κυνηγώντας το ουράνιο τόξο. Δεν ζητάνε τίποτα το αθέμιτο. Απλώς ζητάνε την ευκαιρία να δουλέψουν και να αποδείξουν ότι ο βασικός τους σκοπός είναι να γίνουν μέλη μιας ευημερούσας και ευνομούμενης κοινωνίας.
Εύχομαι εμείς οι πολιτισμένοι, που απολαμβάνουμε τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ευημερία, να μπορούσαμε να έλθουμε λίγο στη θέση τους. Αν δεν βλέπαμε κάποιο μέλλον για τα παιδιά μας, αν δεν είχαμε να τα ταΐσουμε, τι θα κάναμε; Είμαι σίγουρος ότι κανένας νόμος, κανένας φράχτης, κανένα εμπόδιο δεν θα μπορούσε να μας σταματήσει να προσπαθήσουμε να βρούμε τροφή και την ασφαλή διαβίωσή.
Καταλαβαίνω ότι στην Ευρώπη υπάρχουν αμιγή εθνικά κράτη που παίρνουν πολύ σοβαρά την εθνική τους καθαρότητα, αλλά στην Αμερική; Από Κολόμβου μέχρι σήμερα, όλοι ήρθαμε εδώ σαν νόμιμοι ή παράνομοι μετανάστες. Ανεξάρτητα αν οι πρόγονοί μας ή εμείς γεννηθήκαμε εδώ, αν ήρθαμε νόμιμα ή πηδήξαμε καράβια ή παραβιάσαμε τη βίζα, εμείς οι μετανάστες δημιουργήσαμε αυτή την ευλογημένη χώρα. Και έτσι περήφανοι τώρα λέμε ότι «είμαστε Αμερικανοί». Αφού λοιπόν όλοι είμαστε μετανάστες, έχουμε το δικαίωμα να λέμε ότι δεν θέλουμε άλλους; Έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε τη πόρτα στους άλλους που έχουν τις ίδιες ανάγκες που είχαμε και μεις όταν πατήσαμε τούτα τα χώματα; Είναι τουλάχιστον αστείο, μερικοί από μας που πηδήξαμε καράβια και ζήσαμε στη παρανομία για να ζήσουμε εδώ στην Αμερική, να είμαστε οι πιο αντίθετοι για τον ερχομό κάθε άλλου μετανάστη με τη μόνη δικαιολογία ότι είναι «παράνομος». Το να κλείνουμε τη πόρτα πίσω μας, εμείς που ήρθαμε πρώτα και να βάζουμε εμπόδια στην έλευση νέων, δεν είναι μόνο αστείο, αλλά ανάλγητο για μα μη πω ανήθικο.
Τουλάχιστον, εμείς οι «Αμερικάνοι», ας πάψουμε να τους φοβόμαστε. Σαν και εμάς, οι σημερινοί μετανάστες έρχονται εδώ γιατί θέλουν να δουλέψουν, να αναθρέψουν τα παιδιά τους και ταυτόχρονα να συμβάλουν στη διαρκή ανάπτυξη τούτης της ευλογημένης χώρας. Και τούτο γιατί η μετανάστευση ήταν πάντα το οξυγόνο για την ανάπτυξη της οικονομίας της Αμερικής. Και για να συνεχίσουμε την ανάπτυξη χρειαζόμαστε τους μετανάστες σαν νέους εργάτες και νέους καταναλωτές.
Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα, κάθε χρόνο η Αμερική δέχεται από 1.250.000 μέχρι 1,400.000 νόμιμους μετανάστες και απροσδιόριστο αριθμό παράνομων. Αλλά όχι μόνον δεν διατάραξαν την ομαλή λειτουργία της οικονομίας, αλλά και συνέβαλαν στην ανάπτυξή της. Γιατί εκτός της εργασίας τους που θα αυξήσει το εθνικό προϊόν, έρχονται εδώ με σχεδόν τίποτα εκτός από τα ρούχα που φοράνε. Επομένως, θα χρειαστούν τροφή, κατοικία, ένδυση, υπόδηση, έπιπλα και ό,τι άλλο είναι αναγκαίο για να έχουν μια σχετικά ανθρώπινη ζωή. Με αποτέλεσμα να αυξάνεται η κατανάλωση, που αποτελεί κύριο παράγοντα για την ανάπτυξη μιας χώρας.
Θέλω να διαβεβαιώσω αυτούς που με τόση αναλγησία προσπαθούν να αποτρέψουν τους μετανάστες να «εισβάλουν» στο τόπο τους, ότι ματαιοπονούν. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η αρχή. Όσο περνάνε τα χρόνια και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων βελτιώνεται και οι φτωχοί μπορούν να δουν και να συγκρίνουν τη ζωή τους με τη ζωή άλλων, όσο οι φτωχοί του νότου δεν παίρνουν μέρος στη δημιουργία του παγκόσμιου πλούτου και δεν απολαμβάνουν το μερίδιό τους από την κατανομή του, η άνοδος των μυρίων πεινασμένων του νότου δεν θα σταματήσει ποτέ αλλά θα αυξηθεί. Με μεγαλύτερη ένταση θα προσπαθούν να υπερπηδήσουν κάθε εμπόδιο με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ζήσουν μια ΄καλή ζωή που νομίζουν ότι τους ανήκει.
Τελειώνοντας, θα προέτρεπα τους πολιτισμένους έχοντες, να ενσκύψουν πάλι στη μελέτη την επιστήμης της οικονομίας και είμαι βέβαιος ότι θα δουν την αλήθεια και θα αποφασίσουν να βοηθήσουν την ανάπτυξη των φτωχών λαών. Τα κεφάλαια που θα χρειαστούν δεν είναι δαπάνη αλλά επένδυση. Γιατί, δεδομένου ότι η αύξηση της οικονομίας βασίζεται στη κατανάλωση, ανοίγοντας νέες αγορές και δημιουργώντας νέες ανάγκες σε νέους πελάτες, θα αποκομίσουν και μεγαλύτερα κέρδη, χωρίς να κλείνουν τα σύνορά τους για να αποκλείουν τους μετανάστες και διατηρώντας έτσι τη καθαρότητα της ράτσας τους.
Και αν κάποιος αναρωτηθεί, που θα βρεθούν τα κεφάλαια για ένα τόσο τεράστιο εγχείρημα, τους διαβεβαιώ ότι υπάρχουν. Παρκαρισμένα στους φορολογικούς παραδείσους, στα θησαυροφυλάκια των εθνικών τραπεζών υπό μορφή χρυσού και στις τεράστιες δαπάνες για τους εξοπλισμούς που δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιηθούν.
Ας το σκεφτούν.
