Γεννήθηκε το 1951 στο Ματσούκι Αιτωλοακαρνανίας και κατάγεται από ποντιακή προσφυγική οικογένεια.
Το 1961, θύμα της έντονης παιδικής του περιέργειας, χάνει το φως του, από έκρηξη χειροβομβίδας και πρώιμα και προχρονολογημένα καλείται να λάβει αποφάσεις που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι καλούνται να λάβουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Πρέπει να αποφασίσει ποιο δρόμο θα επιλέξει στη ζωή του. Το δρόμο της υποταγής στο μοιραίο, στη μοιρολατρία και στην απραξία που γεννά η απαισιοδοξία μετά από ένα τέτοιο γεγονός ή θα επιλέξει το δρόμο των συγκρούσεων, των ρήξεων και των ανατροπών με τα τείχη του ρατσισμού, του αποκλεισμού και των προκαταλήψεων.
Δεν παραιτήθηκε. Σταθερά, αντισυμβατικά κι αποφασιστικά, με πυξίδα τη δύναμη της αισιοδοξίας και όπλα την ακαταμάχητη θέληση του και την ακράδαντη εμμονή, επιμονή και το πυρακτωμένο πείσμα του, ανοίγει νέους ορίζοντες με στοχεύσεις και σκοπεύσεις μια κοινωνία ανθρωποκεντρική χωρίς ρατσισμούς και αποκλεισμούς, μια κοινωνία αξιών και όχι των αξιωμάτων, μια κοινωνία αλληλεγγύης.
Τελειώνει το Δημοτικό και τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στις Σχολές Τυφλών Θεσσαλονίκης και Αθήνας και συνεχίζει τις σπουδές του στο εξατάξιο Παπαστράτειο Γυμνάσιο Αγρινίου.
Πολιτικοποιείται πρώιμα και από τα μαθητικά του χρόνια ακόμη, συνειδητοποιεί τις αιτίες που περιθωριοποιούν τα πρόσωπα με ειδικές ανάγκες, ταυτίζοντάς τα με την ανικανότητα και την αντιπαραγωγικότητα. Είναι το γεγονός που τον επαναστατεί.
Στη συνέχεια εισάγεται με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία και τελειώνει με εξαιρετικές επιδόσεις στο Συνταγματικό και Διοικητικό Δίκαιο το 1979 (Βραβείο Αριστούχων Ιδρύματος Στασινόπουλου) και ξεκινά να εργάζεται ως Δικηγόρος.
Το 1974 συμμετέχει ενεργά στους αγώνες του Φοιτητικού και Λαϊκού κινήματος για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Το 1975 εκλέγεται στο Δ.Σ. του Συλλόγου των Αιτωλοακαρνάνων φοιτητών και αναπτύσσει έντονη δράση στο Νομό γύρω από τα κοινωνικά και αγροτικά προβλήματα της περιοχής.
Το 1976-1981 ηγείται της κοινωνικής εξέγερσης των τυφλών της Ελλάδας για μόρφωση, ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά, για κατοχύρωση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Συγκρούεται με τους αντιδραστικούς κατεστημένους μηχανισμούς του κράτους, της εκκλησίας και των διαχειριστών της φιλανθρωπίας και διώκεται ακόμη και με το Νόμο 4000.
Για την κοινωνική του δράση τιμήθηκε πολλές φορές από ελληνικούς και διεθνής φορείς μεταξύ των οποίων το ίδρυμα Μ. ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τη Λέσχη Υγείας της Ευρώπης το 1995, ως ο Έλληνας με τη μεγαλύτερη κοινωνική δράση εκείνης της χρονιάς. Το 1998 εγγράφεται στη Σχολή Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου.
Το 1995 ανακηρύσσεται, από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διδάκτωρ των Κοινωνικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Έχει αρθρογραφήσει, δεκάδες φορές, στον ημερήσιο αθηναϊκό τύπο.
Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια.
Το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου έχει εκδώσει το επιστημονικό σύγγραμμα του με θέμα: «Το Δικαίωμα στη Διαφορά».
Την 28-12-2006 η Ακαδημία Αθηνών στην πανηγυρική ετήσια συνεδρία απονομής των βραβείων της, τον συμπεριέλαβε στα δύο πολιτικά πρόσωπα που βράβευσε για το έτος 2006 (ο έτερος είναι ο Μανώλης Γλέζος), αναγνωρίζοντας την σημαντική πολιτική και κοινωνική του συμβολή μέσα από τους κοινωνικούς του αγώνες των τελευταίων 30 χρόνων, για την οικοδόμηση στην Ελλάδα ενός σύγχρονου αποφασιστικού και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, για μια κοινωνία με ανθρώπινο πρόσωπο .
Η συνέπεια στο πολιτικό και κοινωνικό του έργο επέβαλε την παύση της συμπόρευσής του με το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, που αποτέλεσε και την προσωπική του κόκκινη γραμμή ως προς τη συνείδηση και την πολιτική του θέση.
Σήμερα είναι μέλος της προσωρινής συντονιστικής επιτροπής της Ενωτικής Κίνησης για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου αριστερού προοδευτικού και δημοκρατικού μετώπου και βουλευτής Β΄Αθήνας και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.
Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.
