Αυτή η τοξικότητα που παράγεται διαχέεται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου στραγγαλίζοντας το όποιο πνεύμα δημιουργίας και ελευθερίας σηκώνει ανάστημα, καταστέλλοντας τις δυνάμεις της πνευματικότητας, δίνοντας έτσι χώρο δράσης σε ημιμαθείς, ιδεοληπτικούς και επικίνδυνους για τη δημόσια ζωή.
Ο λαϊκισμός που εκδηλώνεται ως ήπια μορφή τοξικότητας είναι στην ουσία ένα περίπλοκο κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο που η τροφοδοσία του έρχεται αδιαμφισβήτητα και από δεξιά και από αριστερά.
Η ανοχή της κοινωνίας έναντι των σκληρών μέτρων αλλά και η αφασία στην οποία έχει περιέλθει οφείλονται στους παραπάνω λόγους, συν ότι βαρέθηκε να εμφανίζονται ως τιμητές ή «σταλεγάκιδες», αυτοί που ευθύνονται γιατί επέτρεψαν με τα λάθη και τις παραλείψεις τους να εμποδίσουν τον κατήφορο της χώρας. Αυτούς που ακόμα προσπαθούν να πιάσουν στασίδι στην πρώτη σειρά διαφόρων εκδηλώσεων ώστε να «φανούν», να «βολέψουν» τους δικούς τους και να αναλάβουν μια θέση στον κρατικό μηχανισμό.
Το νέο αφήγημα που χρειάζεται η χώρα για το αύριο δεν χωράει λογικές του χθες. Αυτό ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι εάν θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Τα νέα μέτρα που προωθούνται στραγγαλίζουν κι άλλο την οικονομία και φέρνουν πιο κοντά τα νοικοκυριά στην απόγνωση. Η λύση είναι χιλιοειπωμένη (και από τον γράφοντα) μείωση του κόστους λειτουργίας του δημοσίου, να πάψουμε να παράγουμε νέα ελλείμματα. Να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και την σταθερότητα ώστε να μπορούμε να προσελκύσουμε επενδύσεις και εύκολη πρόσβαση στις αγορές.
Οι κυβερνώντες απέδειξαν την ωμή άγνοιά τους όσο αφορά τις αγορές με τις έως τώρα τοποθετήσεις τους, θυμίζω τις θεωρίες παιγνίων, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το παράλληλο πρόγραμμα, τώρα ο κόφτης δαπανών κλπ.
Όμως δεδομένου ότι οι πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν την μακροοικονομία θα είναι ευτύχημα εάν μέσα στο 2017 υπάρξει άρση των capital controls.
Αυταπάτες, τυχοδιωκτισμοί και ερασιτεχνισμοί μιας δήθεν (αέναης) διαπραγμάτευσης, σαν τα αέναα ομόλογα Βαρουφάκη (μα που το θυμήθηκα!) ή τον αέναο αγώνα κατά των μνημονίων. Για την πολιτική του σημασία τα μέτρα «κόφτη» ήρθαν ως απάντηση στα μέτρα «κάβα. «
Υπάρχει και κάτι έξυπνο και πονηρό όμως εδώ, για τα όποια μέτρα… θα φταίνε πάλι οι ξένοι, οι δανειστές κλπ.
Κανέναν μας δεν ενδιαφέρουν οι παιδιάστικες αυταπάτες του κ. Τσίπρα. Το ουτοπικό του σοσιαλισμού πως κάπου, κάπως, κάποτε, πρέπει και μπορεί να εγκαθιδρυθεί ένα τέτοιο σύστημα , εγκαταλείπεται στο τέλος οριστικά διότι λίγο πριν… τελειώνουν τα λεφτά των άλλων… και φυσικά όταν το ζητούμενο γίνεται η επιβίωση δεν αναζητείς την αυτοπραγμάτωση όπως πρεσβεύει ο maslow στην ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών.
Δεν υπήρξαν μόνο οι αυταπάτες του ΠΘ σχετικά με όσα υπολόγιζε αλλά και όσων των ψήφισαν. Το κόστος όμως της αυταπάτης ήταν πολύ μεγάλο για τους Έλληνες πολίτες.
Περισσότερο ενδιαφέρον όμως έχει (θεωρώ) με ποιες πολιτικές και αποφάσεις θα ρυθμιστεί το χρέος παρά το ανέξοδο πως εάν ρυθμιστεί θα φορέσει γραβάτα.
Επειδή λοιπόν δεν προώρισται να ζήσουμε αιωνίως ως άλλοι μαθουσάλες ας φροντίσουμε έστω με «Ομόλογα Μαθουσάλας» να αναζητήσουμε στο Eurogroup μια αξιόπιστη, μια πραγματική εναλλακτική λύση.
