Σήμερα δυστυχώς, μια χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα μέσα πληροφόρησης. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Νίκος Παππάς στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς, το πρόβλημα με την τηλεόραση δεν έχει σχέση μόνο με την ποιότητα που προσφέρει, ούτε και με τον ισοπεδωτικό χαρακτήρα των μηνυμάτων που εκπέμπει.

Σήμερα μιλάμε για το νέο κόμμα που η «ιδεολογία» της τηλεοπτικής εικόνας, θέλει να υποδουλώσει το λαό, καταργώντας του το δικαίωμα της ελεύθερης προσωπικής επιλογής.

Ο νέος επικοινωνιακός κόσμος που ανατέλλει στη χώρα μας, μας ωθεί να σκεφτούμε αν στη δημοκρατία θα έπρεπε να υπάρχει πολιτική εξουσία που να είναι ανεξέλεγκτη. Όμως η τηλεόραση έχει γίνει πλέον κολοσσιαία εξουσία και θα συνεχίσει να είναι, για όσο καιρό εμείς, θα ανεχόμαστε τις καταχρήσεις της.

Θέλουμε πολυφωνία;

Φυσικά και θέλουμε, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς από τη θεωρία στην πράξη. Γιατί το μόνο που καταφέρνουν σήμερα οι αντικρουόμενες φωνές, είναι να προκαλούν απόρριψη, απογοήτευση, σύγχυση και αμφισβήτηση των πάντων.

Η συνοχή μιας κοινωνίας, εξαρτάται από την επικοινωνία των μελών της. Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα στο τηλεοπτικό τοπίο, όπου η ιδεολογία αυθαιρετεί και αυτοκαταργείται, δε μπορούμε να μιλάμε για σοβαρή – ουσιώδη επικοινωνία.

Μπορούμε όμως να μιλάμε για τους νέους άρχοντες – ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης και να έχουμε μπροστά μας μια νέα πραγματικότητα, που έχει να κάνει με τους «μεγιστάνες του χρήματος», που μπορούν να ελέγχουν την τέταρτη εξουσία, άρα μπορούν ταυτόχρονα να ελέγχουν και να υποτάσσουν την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη εξουσία.

Και εμείς παρακολουθούμε όσα τεκταίνονται, κινδυνεύοντας να μετατραπούμε σε ένα άβουλο πλήθος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουμε σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι η απώλεια της δυνατότητας να σκεπτόμαστε ανεπηρέαστα, ελεύθερα και κατά συνέπεια να αποφασίζουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τη δική μας βούληση και κρίση.