γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Την τελευταία δεκαετία προκειμένου να μειωθεί δραστικά η φαρμακευτική δαπάνη, εξαιτίας της αλόγιστης πολιτικής υγείας των προ της κρίσεως κυβερνήσεων, οι επιλογές κατέτειναν στην ελαχιστοποίηση της τιμής των φαρμάκων. Η απαξίωση αυτών την τελευταία δεκαετία έχει οδηγήσει την αγορά σε παρατεταμένες ελλείψεις και τους συναφείς κλάδους σε μαρασμό.
Οι θέσεις της ΝΔ ως προς την αύξηση μέρους φαρμακευτικών σκευασμάτων, περί δήθεν δώρων σε εταιρίες, είναι έωλες. Η στάση του Υπουργού σήμερα δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα, δηλώνοντας υποκριτικά την μείωση της δαπάνης των ασφαλισμένων δια του ευτελισμού του φαρμάκου. Στο πρόσφατο παρελθόν μάλιστα, μια ορθή επιλογή για τα ΜΗΣΥΦΑ, εφαρμόστηκε με τραγικά λάθος προσέγγιση. Το ακριβό της Χατζηδάκιας λογικής, απελευθερώθηκε για να φθηνύνει και εκτοξεύτηκε.
Όπως τότε λοιπόν έτσι και τώρα το υπουργείο δεν λέει την αλήθεια, ούτε σπάει αυγά. Αντί λοιπόν της ελάσσονας πεπατημένης, οφείλει να ελέγξει την ανεξέλεγκτη υπερσυνταγογράφηση, την κατευθυνόμενη πολυφαρμακία, τις επαναληπτικές και συχνά άχρηστες εξετάσεις του διαγνωστικού πληθωρισμού, που πάνω τους πολλοί χτίσανε καριέρα, τις περιοδικές προληπτικές εξετάσεις που συνεχώς πέφτουν ηλικιακά αλλά και να θεσπίσει κλειστά θεραπευτικά πρωτόκολλα στη συνταγογράφηση των γιατρών.
Τα εργαλεία μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιριών, συχνά προβάλλουν απλά ζητήματα ως προβλήματα μείζονος σημασίας. Σήμερα παρέχονται αφειδώς σκευάσματα που προσφέρουν ελάχιστα, αλλά επιβαρύνουν υπέρμετρα το σύστημα. Ορισμένα μάλιστα θα πρέπει να αλλάξουν σε μη συνταγογραφούμενα ώστε η δαπάνη να μειωθεί έτι περαιτέρω.
Προκειμένου να υπάρχει πρόσβαση λοιπόν σε καινοτόμα φάρμακα, καρκίνου, σκλήρυνσης κτλ, θα πρέπει να υιοθετηθούν αυστηρά βήματα ελέγχου, διαφορετικά αυτά δεν θα έρθουν ποτέ. Οι εταιρίες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα και σαφώς υπάρχουν τρόποι για να στηριχθεί η εγχώρια βιομηχανία φαρμάκου.
Ο Υπουργός θα πρέπει να κινηθεί σε δύο άξονες∙ πρώτιστα η δαπάνη υγείας σταδιακά να φτάσει τα 3δις, αυξημένη κατά 500 εκατομμύρια, αναλογικά σε εξωνοσοκομειακή και νοσοκομειακή και κατά δεύτερο ας αναλογιστεί πως με λαϊκισμούς περί φθηνού φαρμάκου τα προβλήματα δεν λύνονται. Το φθηνό φάρμακο, συντεταγμένα θα πρέπει να ακριβύνει για να μην υπάρχει κίνδυνος απόσυρσης και αντικατάστασης από ακριβότερα, κάτι το οποίο ήδη γίνεται και επιπλέον θα αποτρέπονται οι εξαγωγές και οι ελλείψεις στην αγορά. Σαν αγαθό μας αφορά όλους, αλλά σαν εμπόρευμα πρέπει να έχει εύλογη αξία. Δεν μπορεί να είναι φθηνότερο από τσίχλες, ούτε να ευτελίζεται επειδή αδυνατούμε να κάνουμε το προφανές. Εάν πραγματικά ενδιαφέρει η τσέπη των ασθενών ας μειωθεί η συμμετοχή στα φάρμακα, ειδάλλως ας ειπωθεί η αλήθεια.
