Ακούμε και διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια της κρίσης, για εκβιασμούς, για πιέσεις και παραπομπές από το ένα Eurogroup στο επόμενο, με στόχο την αρπαγή …. αλήθεια τι άλλο έμεινε στον Ελληνικό λαό;
Η εκταμίευση της δόσης που είναι να γίνει το καλοκαίρι, έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο «χρυσόμαλλο δέρας».
Τις τελευταίες μέρες εναλλάσσονται συνεχώς τα στοιχεία που απαιτούνται για το κλείσιμο της συμφωνίας. Κάθε μέρα ακούμε και ένα διαφορετικό πλαίσιο να διαμορφώνεται, για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Και θα μου πείτε, δεν υπάρχει τίποτα θετικό από τις πολιτικές πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης; Και φυσικά υπάρχει, αλλά αυτό έχει να κάνει με την παράταση του «πολιτικού χρόνου» της Κυβέρνησης που χρειάζεται για να παραμείνει στην εξουσία.
Το σίγουρο είναι ότι τόσο τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου, όσο και οι νέες οικονομικό-παραγωγικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες, δημιουργούν ένα επικίνδυνο πολιτικό και χρονικό κενό, κάτι που μπορεί να διαμορφώσει κοινωνικές εντάσεις και ίσως επιφέρει αναδιαμόρφωση των συσχετισμών.
Δυστυχώς οι «διαπραγματεύσεις», δηλαδή οι απαιτήσεις των δανειστών, σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, χρονίζουν και μεταφέρονται από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση.
Τα επτά αυτά χρόνια της «χολέρας», ο ελληνικός λαός, έζησε ατελείωτα μέτρα κόστους περίπου 70 δις ευρώ. Κάθε φορά, νέο πακέτο φόρων, νέες αποφάσεις για τα περίφημα «κόκκινα δάνεια», νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και περιορισμός του κοινωνικού κράτους. Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, δυστυχώς δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον των εργασιακών σχέσεων λόγω του περιεχομένου και των ασαφειών που τις συνοδεύουν.
Το μοναδικό πράγμα που είναι σαφές, είναι ότι οι καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχουν κόστος για τη χώρα και τους πολίτες.
Οι καθυστερήσεις των δύο τελευταίων ετών, εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας και της αναξιοπιστίας της Κυβέρνησης, έχουν οδηγήσει:
• Σε ένα τρίτο, αχρείαστο, Μνημόνιο.
• Στους κεφαλαιακούς περιορισμούς, που ακόμη υφίστανται.
• Στο Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, διάρκειας ενός αιώνα.
• Στον οριζόντιο και αυτόματο «κόφτη».
• Σε πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους, μέχρι σήμερα, 9 δις ευρώ.
Και ακολουθούν και άλλα, με την επικείμενη νομοθέτηση νέων, επώδυνων μέτρων λιτότητας και για μετά τη λήξη του Προγράμματος, δηλαδή για μετά το 2018.
Το πόσα θα είναι αυτά τα νέα μέτρα, θα το δούμε το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς όμως, θα τα βιώσουν, με οδυνηρό τρόπο, οι πολίτες. Κυρίως οι πιο αδύναμοι.
Συμπέρασμα, η διατυμπανιζόμενη «σταθερότητα», η πλεύση σε «ήρεμα νερά» φαίνεται να είναι μια προσδοκία, μια ουτοπία και όχι μια αληθινή πραγματικότητα.
Για περισσότερα άρθρα από την Φωτεινή Βρύνα πατήστε εδώ!
