γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Από το 2010, από τότε που η κρίση άρχισε σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή της, οι πολίτες αναγκάστηκαν να δουν τα γεγονότα με άλλη ματιά και σκοπιά.
Όταν είδαν ότι άρχισαν να υπογράφονται μέτρα για την δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας και να βλέπουν το βιός τους να μειώνεται και πολλοί να χάνουν τις δουλειές, έψαξαν να βρουν εξιλαστήρια θύματα για την κρίση. Αυτό τους έκανε να αναζητήσουν αλλού τις ευθύνες τους και όχι να δουν τι έκαναν λάθος και πώς πρέπει να το διορθώσουνε για να προχωρήσουμε μπροστά.
Τι προτίμησαν όμως; Το άκρο. Βρήκαν ότι ευθύνονται οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια, με το Μέγκα να γίνεται το νούμερο ένα κανάλι που στοχοποιήθηκε από τους αγανακτισμένους και τις πλατείες.
Μετά ήρθαν και οι εκλογές του 2012 που ίσως σήμαναν και το τέλος του μεγάλου δικομματισμού όπως τον γνωρίσαμε από το 1974. Στην δεύτερη θέση βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που έβλεπε να πλησιάζει η εξουσία και έπρεπε να την διαχειριστεί.
Τι έκανε όμως; Η προοπτική της εξουσίας τον έκανε αλαζόνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε το κλίμα της εποχής του λαϊκισμού και τον Ιανουάριο του 2015 ήρθε στην εξουσία.
Από τότε άρχισε το «μεγάλο κυνήγι» για όλους. Είτε είναι μαζί μας και μας στηρίζουν, είτε είναι απέναντί μας, είναι εχθροί και προσπαθούμε να τους εξοντώσουμε ή να τους αλώσουμε με δικά μας άτομα. Η γάτα των Ιμαλαϊων γελάει ακόμη και η προσπάθεια να κλείσει ο ΔΟΛ είναι γνωστή σε όλους.
Ο Νίκος Παππάς έγινε «καναλάρχης», με αφορμή το Ινστιτούτο Φλωρεντίας που στην μελέτη του προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει τέσσερα κανάλια. Έγινε τελικά ο διαγωνισμός και αποδείχθηκε ότι ένας επιχειρηματίας είχε δώσει για εγγύηση δανεικά βοσκοτόπια στην Ιθάκη. Κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκαν πολλά σάιτ και εφημερίδες που έβλεπαν τον Αλέξη ως μάγο της πολιτικής, αλλά όλα αυτά δεν άλλαξαν το εκλογικό αποτέλεσμα και δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό.
Το σποτ για την λίστα Πέτσα ήταν αισχρό, γιατί αφήνει σαφείς υπόνοιες ότι όλοι δημοσιογράφοι «τα πιάνουν» και ότι είναι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως μάθαμε να τους λένε στην κρίση. Αυτό είναι λογική κόμματος αντίδρασης και όχι ενός κόμματος που ήταν πριν μήνες στην θέση της εξουσίας.
Η δημοσιογραφία δεν είναι στενογραφία. Ο καθένας δεν μπορεί να πετάει λάσπη, να σπιλώνει ονόματα, εφημερίδες, ιστοτόπους. Όταν γράφεται κάτι, πρέπει να ελέγχεται πρώτα η εγκυρότητά του και να υπάρχει η αίσθηση αυτού που λέγεται.
Η πτωτική πορεία της δημοσιογραφίας είναι ευθύνη και αυτών που την στοχοποίησαν αλλά και όσων σήμερα υποστηρίζουν ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι κανονική δουλειά.
Εάν δεν ήταν δουλειά η δημοσιογραφία, στον καιρό την πανδημίας θα ενημερωνόμασταν από κάτι ηγέτες σαν τον Τραμπ και τον Μπολσονάρου και θα τα παίζαμε όλα στον τζόγο.
Ξέρουμε ποιοι μισούν τον τύπο, οι λαϊκιστές κάθε φύσεως από ακροαριστερούς μέχρι ακροδεξιούς.
Αλλά η ενημέρωση και πάλι θα κερδίσει, όπως και η καλή δημοσιογραφία.
