«Χρειάζεται καλός καθαρισμός και αντιτετανικός ορός», ήταν η απάντηση του φαρμακοποιού, ο οποίος δεν μπήκε καν στον κόπο να καθαρίσει την πληγή και φυσικά δεν είχε και το εμβόλιο. «Πρέπει να βρείτε εφημερεύον νοσοκομείο», κατέληξε.
Φύγαμε άρον – άρον, πήγαμε σπίτι μου, της καθάρισα την πληγή, γιατί ήδη είχε περάσει αρκετή ώρα από το περιστατικό και αρχίσαμε τα τηλέφωνα για να βρούμε ποιο δημόσιο νοσοκομείο είχε εφημερία. Και το βρήκαμε.
Μπαίνοντας στα επείγοντα, έξω από το χειρουργικό, η εικόνα -και όσοι μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία θα είναι γνώστες της κατάστασης- ήταν απελπιστική. Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων, ταλαιπωρημένοι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, άλλοι με σοβαρά προβλήματα υγείας, εμφανή ή μη, άλλοι με πιο ήπια, είχαν την ίδια κοινή έκφραση απελπισίας και καταρράκωσης, ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, περιμένοντας να φτάσει από ώρα σε ώρα και η δική τους σειρά και φυσικά έχοντας τη ψευδαίσθηση πως εκεί μέσα θα σωθούν.
Τηρούνταν σειρά προτεραιότητας, χωρίς αριθμό ή «νουμεράκι», όπως το λένε. Περιμέναμε υπομονετικά πάνω από μια ώρα, χωρίς να έχει ανοίξει η πόρτα για να φωνάξουν τον επόμενο. Και η ώρα περνούσε και περνούσε και περνούσε. Ύστερα από τρεις ή τέσσερις φορές που ενόχλησε ο άντρας της φίλης μου τους γιατρούς, που βρίσκονταν μέσα, οι οποίοι παρεμπιπτόντως στο σύνολό τους ήταν ακόμη φοιτητές και μάλιστα στο τρίτο έτος και αφού η ώρα είχε πάει 11:30 και ήμασταν εκεί από τις 9:00, βγήκε ένας γιατρός και φώναξε «την κοπέλα που την είχε δαγκώσει ο σκύλος».
Τρεις φοιτητές την φρόντισαν, όπως σίγουρα δεν θα κάθονταν να ασχοληθεί ένας «φτασμένος» γιατρός και της καθάρισαν την πληγή, προσεχτικά. Η αγωνία και η εύλογη απορία μας ως τότε, που περιμέναμε να μας λύσει κάποιος πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, ήταν τι θα γινόταν σε περίπτωση που το σκυλί είχε λύσσα και ποιος ο λόγος που πρέπει να γίνει αντιτετανικός ορός. Τα παιδιά ήταν αρκετά τρακαρισμένα και δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Θέλοντας όμως, να μας εξυπηρετήσουν μας παρέπεμψαν στο ΚΕΛΠΝΟ για περαιτέρω πληροφορίες. Φυσικά, και δεν φταίνε τα παιδιά που δεν είχαν την απάντηση, ούτε φταίει κανείς από το προσωπικό -που απαρτίζεται από άτομα που εργάζονται κάτω από σκληρές και πολλές φορές απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, εξαντλητικά ωράρια και μισθούς της πείνας- για την αδυναμία του συστήματος να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες υγείας. Ποιος φταίει όμως, για την ανυπαρξία οργάνωσης, την υποστελέχωση και την χείριστη διαχείριση όλα αυτά τα χρόνια; Και γιατί, πρέπει να με αναγκάζει το σύστημα να παρανομώ και να προβαίνω σε λοβιτούρα προκειμένου να καταστεί εφικτό, κάτι που στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες θεωρείται αυτονόητο: Η Υγεία.
Ύστερα από την παρότρυνση των γιατρών του νοσοκομείου, έψαξα και έμαθα από ένα σεμινάριο Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού ότι στις μολύνσεις πλένουμε την πληγή με τρεχούμενο νερό η φυσιολογικό ορό, ρίχνουμε οξυζενέ από ψηλά, σκουπίζουμε με αποστειρωμένη γάζα, εμποτίζουμε άλλη γάζα με betadin και ακουμπάμε την πληγή. Στη συνέχεια, δένουμε το τραύμα με γάζα η τραυμαπλάστ
και παρακινούμε το θύμα να κάνει αντιτετανικό ορό.
Ο Τέτανος επωάζεται σε 1/3 εβδομάδες. Αν δεν τον προλάβουμε η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Τα συμπτώματα είναι διέγερση , σπασμοί , γέλιο χωρίς λόγο , το σώμα κυρτώνεται και σε μεταγενέστερο στάδιο αρχίζουν να παραλύουν τα αναπνευστικά όργανα , οδηγώντας το θύμα στο μοιραίο.
Όσον αφορά στη λύσσα, μεταδίδεται από θηλαστικά ζώα , όταν έλθει σ’ επαφή το σάλιο του ζώου με το αίμα του θύματος. Το μικρόβιο αναπτύσσεται στον εγκέφαλο. Έχει περίοδο επώασης 20-40 μέρες. Κυρίως μπορεί να υπάρξει στα σκυλιά , γάτες, ποντίκια, νυκτερίδες.
Τα στάδια της Λύσσας είναι τα εξής:
1. Εισβολή (κόκκινα μάτια , τρέχουν πολλά σάλια, έντονη δίψα, το ζώο δαγκώνει ότι βρει (διαστροφή ορέξεως), ο άνθρωπος έχει βουλιμία.
2. Σπασμοί
3. Παραλύσεις
Αντιλυσσική θεραπεία πρέπει να γίνει προτού αρχίσουν τα συμπτώματα. Αν εμφανιστούν τα συμπτώματα το θύμα είναι καταδικασμένο.
Πρέπει να γίνεται από ειδικό (Λυσσιατρείο : Ιερά Οδός έναντι Γεωπονικής) και γίνεται όταν:
-Το ζώο έχει λύσσα
-Όταν δεν βρεθεί το ζώο που έχει δαγκώσει κάποιον
-Όταν το δάγκωμα είναι στο κεφάλι
Όσον αφορά το τραύμα του δαγκώματος , το περιποιούμαστε, όπως όλα τα κοινά τραύματα.
