Αλίμονο αν κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να επιλέγει τους νόμους που θα τηρεί και αλίμονο αν είχε το δικαίωμα, αν δεν συμφωνεί, να του επιτρέπεται να διέρχεται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να τους καταπατήσει. Αλίμονο στη κοινωνία που οι πολίτες της εμποδίζουν το έργο της αστυνομίας να επιβάλει τη τάξη, διότι τότε προετοιμάζει τα έδαφος για τη Χρυσή Αυγή. Αν η αστυνομία ενδώσει στις αντιδράσεις των κατοίκων της Ιερισσού, τότε θα έπρεπε να ενδώσει και στις αντιδράσεις της Χρυσής Αυγής. Η ανεξέλεγκτη ανομία και η βία που επικρατεί στο τρόπο που ασκούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, όπως αυτά ασκήθηκαν στη Κερατέα, στις Σκουριές, στην Ιερισσό και στα θλιβερά φαινόμενα κατά τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, και στη πόλη μας, καλώς ή κακώς, αποδίδεται σε υποκίνηση της αριστεράς. Με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στη σιωπηλή πλειοψηφία του λαού φόβος και αντιαριστερά συναισθήματα, που με συνδυασμό με τις αμφιβολίες του για την ικανότητα της δημοκρατίας να καλύψει το κενό εξουσίας και να του εξασφαλίσει τη δημοκρατική έννομη τάξη, να στρέφεται προς την άκρα δεξιά και γενικά σε κόμματα που ακόμα δεν έχουν δοκιμαστεί στην εξουσία και ελπίζουν να είναι καλύτερα από τα υπάρχοντα . Δηλαδή, η ανομία είναι το ευφορώτατο έδαφος ανάπτυξης της Χρυσής Αυγής.
Είναι δύσκολο να εννοήσει κανείς την αντίληψη που έχει επικρατήσει στη χώρα μας, ότι στη δημοκρατία έχουμε μόνο δικαιώματα. Σε κάθε παράθυρο της τηλεόρασης, σε δημόσιες συζητήσεις, από κάθε φόρουμ, σε διαγγέλματα, σε καταστατικά κομμάτων, όλοι που μιλούν ή γράφουν, τονίζουν και υπογραμμίζουν τα δικαιώματα που έχει κάθε άνθρωπος όταν ζεί σε μια δημοκρατία. Δεν έχω ακούσει όμως και δεν έχω διαβάσει σε κάποιο επίσημο έγγραφο, σε ένα λόγο, στη Βουλή, στα σχολεία, στα καφενεία ότι έχουμε υποχρεώσεις. Κανείς δεν αναφέρει υποχρεώσεις. Κάτι που πρέπει να κάνεις, που έχεις καθήκον να κάνεις, κάτι που είναι ανάγκη να κάνεις. Εκείνο που επικρατεί είναι ότι εχω δικαίωμα να παίρνω και καμιά υποχρέωση αν δίνω ή να υποβάλομαι σε καμιά θυσία. Και από εκεί ξεκινάνε τα φαινόμενα ανυπακοής και ανομίας που βλέπουμε κάθε μέρα. Ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα να με σταματήσει να κάνω εκείνο που θέλω. Ούτε ο νόμος, ούτε το κράτος. Αυτό που θέλω, είναι ο νόμος. Πως μπορεί όμως έτσι να υπάρξει ισοπολιτεία; Αν η αστυνομία δεν μπορεί να εφαρμόσει το νόμο σε κύκλους πολιτών που θεωρούν τον εαυτό τους δημοκρατικό, πως θα τον εφαρμόσει μόνο σε αυτούς, που εμείς οι δημοκρατικοί, θεωρούμε ναζιστικό; Σε μια ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία, τα δικαιώματα πρέπει να έχουν το ίδιο βάρος με τις υποχρεώσεις. Το ίδιο ακριβώς βάρος, γιατί αλλιώς κάποιος αδικείται, γιατί κάποιος άλλος πληρώνει για αυτόν που δεν πλήρωσε.
Άλλη μια έννοια που βρίσκεται σε μια διφορούμενη κατάσταση και δεν έχει ξεκαθαριστεί τι ακριβώς σημαίνει και συνδέεται με τις υποχρεώσεις μας, είναι αυτή του «πατριωτισμού». Τι είναι πατριωτισμός και πως εκφράζεται; Να ανεμίζουμε τη σημαία; Να τραγουδάμε τον Εθνικό Ύμνο; Να βρίζουμε τους Τούρκους; Να υποστηρίζουμε ότι όλοι οι άλλοι είναι κακοί και εμείς είμαστε καλοί; Ναί, μπορούμε να θεωρήσουμε όλα αυτά εκφράσεις πατριωτισμού, αλλά πρώτα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο πατριωτισμός είναι καθήκον, που απαιτείται σαν απαραίτητο στήριγμα στο οικοδόμημα της οργανομένης κοινωνίας που ονομάζουμε «κράτος» και αν του δώσουμε μια εθνική χροιά, το ονομάζουμε «Έθνος – κράτος». Και του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από κάθε τον ένα από μας και άκρον άωτον πατριωτισμού είναι να τηρείς τους νόμους. Όπως αναφέρω παραπάνω, όλους τους νόμους.
Τελειώνοντας, δεδομένου ότι ο ρομαντικός βλέπει τα πράγματα όπως θα ήθελε να είναι και ο ρεαλιστής όπως πραγματικά είναι, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, όπως οι δημοσιογράφοι, έχουν την υποχρέωση να είναι ρεαλιστές και να υπηρετούν την αλήθεια. Αν όχι, τότε κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ότι εξυπηρετούν, με το αζημίωτο, αλλότρια συμφέροντα ή προπαγανδίζουν υπέρ μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας που προσωπικά ευνοούν.
