γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι σαφές πως το αποτύπωμα των πρώτων μηνών είναι θετικό. Η κοινωνία πλέον είναι ώριμη και θέλει να ακούσει. Η εμπιστοσύνη και ασφάλεια της επόμενης ημέρας εμπεδώνεται σταδιακά στους πολίτες και αυτό μαρτυρούν όλοι οι δείκτες του ΙΟΒΕ. Η αίσθηση προσδοκίας είναι εμφανής.
Οι πολίτες αναγνωρίζουν τις θετικές προοπτικές αλλά η καθημερινότητα δεν χωρά εφησυχασμό. Αυτή μάλιστα καθορίζεται από επιλογές και πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού που αξιώνουν να λέγονται μεταρρυθμιστές. Ωστόσο στους κομματικούς μηχανισμούς εγκολπώθηκαν και διαφορετικοί μηχανισμοί, πολύχρωμοι και κυρίως παραμορφωτικοί.
Έτσι μια γενιά γυρολόγων και αρχολίπαρων προσώπων αναδύθηκε από τις στάχτες του χθες, με τη σφραγίδα του κόμματος, παραμερίζοντας ικανά στελέχη. Δεν ευθύνονται εκείνοι. Τη βολή τους γύρεψαν ασκώντας τα πελατειακά πατρογονικά γνωρίσματα του ελληνικού κράτους, επιβιώνοντας σε ένα αμείλικτο πολιτικό περιβάλλον που αγαπά τους αριβίστες. Κατάλοιπα και θύματα του παλαιοκομματισμού, καθώς τα κόμματα ελέγχονται από φατρίες και κύκλους που ευνοούν τον πελατειασμό και την ιδιοτέλεια. Αυτά διαιωνίζουν την πεπατημένη, τον αυταρχισμό και την αλαζονεία της εξουσίας.
Για πολλοστή φορά το βαθύ κόμμα είναι εδώ και εάν δεν αλλάξει το κόμμα ο Κυριάκος δεν θα έχει καμία τύχη. Και οι αλλαγές αυτές αφορούν και το αυτάρεσκο νέο παλιό. Αυτά αμαυρώνουν το κυβερνητικό αφήγημα. Οι Στεργίου και Κονταδάκης δείχνουν πολύ ήμεροι για τα θηρία του κόμματος. Ο εκσυγχρονισμός που επιχειρείται από τον Κυριάκο περιέχει κυρίως τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά, θυμίζοντας την περίοδο του Σημίτη, όπου εμβληματικές αλλαγές έγιναν αλλά το βαθύ κόμμα επικράτησε. Ο ολομέτωπος για την αριστεία, τα μητρώα και την αξιοκρατία, πριν αλέκτωρ λαλήσει αμβλύνθηκαν χάρη των ισορροπιών και απέμειναν να μεταρρυθμιστούν η φορολογία, το ασφαλιστικό και τα επιδόματα. Τα εδώδιμα δηλαδή.
Οι μεταρρυθμίσεις όμως και ο εκσυγχρονισμός αφορούν πρώτιστα τα πολιτικά χαρακτηριστικά της ειλικρίνειας, της αξιοπιστίας και της υπευθυνότητας. Αυτά οικοδομούν ποιότητα στη Δημοκρατία και εμπιστοσύνη στην κοινωνία ενώ τα άλλα το εφήμερο. Στο μεγάλο κάδρο της χώρας, ο αμοραλισμός της ασημαντότητας φαντάζει ψύλλος στα άχυρα. Άλλωστε στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία του λαού θεωρεί επιτυχημένη την κυβέρνηση. Στον μικρόκοσμο όμως των τοπικών κοινωνιών οι ενστάσεις είναι μεγάλες σε κραυγαλέες επιλογές, καθώς διεκδικείται η “καθαρότητα” και η πολιτική “εντιμότητα”. Τα υπόλοιπα έπονται.
Τα διαπιστευτήρια βαραίνουν τους όμορους υπουργούς, με τις ανάλογες βεβιασμένες φωτογραφίες και δηλώσεις. Η απαραίτητη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δυστυχώς όμως στις μικρές κοινωνίες εγγράφονται εύκολα πολιτικά λάθη, κέρδη και ζημίες και τότε η δόξα πάει στους καραδοκούντες ομογάλακτους, περιφερειακούς και δημοτικούς μαζί.
