γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Δεν είναι μυστικό ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Η κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας που οικοδομήθηκε στην μεταπολίτευση σε συνδυασμό με την νοοτροπία του «όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα και τρώγαν βελανίδια εμείς χτίζαμε Παρθενώνες» έφτιαξαν τον Ελληνάρα, έναν ανίκητο θεσιθήρα που πιστεύει ότι όλοι –η οικογένεια, το κράτος, η Ευρώπη και ο κόσμος ολάκερος- του χρωστάνε και μόνο που υπάρχει. Αν σε αυτή τη λογική έριχνες μια δόση συνδικαλισμό και δυο στάλες εθνικισμό ή αριστερό ηθικό πλεονέκτημα (ή, σε κάποιες κλινικές περιπτώσεις, λίγο και από τα δύο) τότε είχαμε τον Ελληνάρα κομματόσκυλο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας μπορούμε με ευκολία να φέρουμε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις στο μυαλό μας…
Ίσως ήρθε πλέον η ώρα να τελειώσουμε με τον Ελληνάρα και να αποφασίσουμε πώς θα θέλαμε να είναι οι γενιές μετά από εμάς. Θέλουμε να έχει ως μόνο στόχο το να γίνει δημόσιος υπάλληλος σε μια θεσούλα χωρίς πολλή δουλειά; Θέλουμε να ψήνει σουβλάκια επιδεικτικά δίπλα από πεινασμένα παιδάκια; Θέλουμε να καπνίζει δίπλα από την έγκυο και να της ζητάει και τα ρέστα; Θέλουμε να ζητάει τον «ψόφο» των ιδεολογικά αντίθετών του και να δικαιολογεί κάθε καφρίλα του κόμματος που αυτή την περίοδο υποστηρίζει;
Από ό,τι φαίνεται, μάλλον πολλοί αυτό θέλουν. Να λοιπόν εγώ τι θα ήθελα, απλά και κατανοητά, εφαρμόσιμα και μετρήσιμα:
Θα ήθελα να μπορεί να θυμάται. Είμαστε ευλογημένοι να έχουμε πρόσβαση στην περισσότερη πληροφορία από οποιαδήποτε άλλη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το να ξεχνάμε αυτά που οι ίδιοι ζήσαμε είναι η κατάρα των γενιών μας. Αυτή την εβδομάδα κατηγορείται (σε κάποιες περιπτώσεις σωστά και σε άλλες άδικα) το κυβερνών κόμμα ότι στελέχη του προσπαθούν να παρέμβουν στα ΜΜΕ. ΄Έχουμε ήδη ξεχάσει ότι δημοσιογράφοι απολύθηκαν επειδή το ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας, ότι ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός ζωντανά προπηλάκισε δημοσιογράφο και δικαιολόγησε ως «μπρουτάλ» τις ευθείες απειλές Πολάκη. Κανείς όμως, ακόμα και οι φανατικότεροι νεοδημοκράτες, δεν γυρίζουν να πουν «καλά ρε, τολμάτε και μιλάτε εσείς για ελευθεροτυπία;» πολύ απλά γιατί δεν θυμούνται αυτά που έζησαν μόλις πριν από 1 ή 2 χρόνια. Φυσικά, είναι σχεδόν αδύνατον να έχουμε απαιτήσεις από τον κόσμο να θυμάται πράγματα που πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα όπως το «εγώ είμαι το ΠΑΣΟΚ σας» του Αλέξη Τσίπρα ή πράγματα που έγιναν πριν από δυο δεκαετίες όπως τη στάση Σαμαρά στο Σκοπιανό τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Αν είχαμε μνήμη, θα ζούσαμε σε μία διαφορετική Ελλάδα.
Θα ήθελα να μπορεί να αμφισβητεί. Είμαστε η χαρά της προπαγάνδας, καταπίνοντας αμάσητα ψέματα του κόμματός μας, αρκεί να είναι αρκετά πιστευτά. Έτσι, για τον μέσο νεοδημοκράτη όλα πήγαιναν καλά στη χώρα μας μέχρι που ήρθε ο κακός ο σύριζας και τα χάλασε όλα το 2015 και τώρα όλα μα όλα πάνε ξανά μια χαρά. Για τον μέσο πασόκο φταίει για όλα ο Καραμανλής που εκτροχίασε την χώρα που με τόσο κόπο οικοδόμησαν ο Αντρέας και ο Σημίτης και, μη το ξεχάσω, το βρώμικο ’89 όλοι μα όλοι ήταν αθώοι, ακόμα και αυτοί που δεν αθωώθηκαν και καταδικάστηκαν από το ειδικό δικαστήριο και σήμερα εμφανίζονται ως ήρωες (ναι σύντροφε Τσοβόλα, για εσένα λέω). Για τον μέσο συριζαίο φταίει η ΝΔ και το αόρατο κράτος της δεξιάς που ελέγχει τα πάντα για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου –που έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ- και φυσικά φταίει και που αποφυλακίστηκε ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου παρά το ότι τον νόμο τον σχεδίασε, ψήφισε και εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταλάβει ο νεοδημοκράτης ότι οι «αναρχοάπλυτοι» έκαναν και καλά πράγματα, ο πασόκος ότι ο Ανδρέας δεν ήταν Θεός και ο συριζαίος ότι δεν υπάρχει κάποια κρυφή συνωμοσία εναντίον του πρέπει να αμφισβητήσουμε αυτά που ακούμε και μας αρέσουν. Να διαβάσουμε ειδήσεις από ΜΜΕ που αντιπαθούμε και να δούμε το δελτίο στο κανάλι του «αντιπάλου». Αυτό, όσο εύκολο και αν ακούγεται, στην πράξη πηγαίνει κόντρα στη φύση μας, στα ίδια μας τα ένστικτα που άλλες φορές φροντίζουν για την επιβίωσή μας. Αν αμφισβητούσαμε όμως, τώρα η ΝΔ θα αναγκαζόταν να μην έχει μονοδιάστατο πρόγραμμα που να ικανοποιεί μόνο τα θέλω των ψηφοφόρων της, το ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε για δυο δεκαετίες την ασπίδα των φανατικών οπαδών του και ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως αντί για θεωρίες συνωμοσίας κατάφερνε να βρει κανονικά επιχειρήματα για να ασκήσει αντιπολίτευση.
Θέλω να προσπαθεί να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει. Γιατί στην πραγματικότητα ο νεοδημοκράτης γουστάρει που ο «αναρχοάπλυτος» δεν καταλαβαίνει πώς φορολογείται μια επιχείρηση και δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ετεροπροσδιορίζεται. Εκείνος ξέρει πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στην αγορά, οι «αναρχοάπλυτοι» δεν θα μάθουν ποτέ. Ο συριζαίος, αντίστοιχα, γουστάρει που οι «μπάτσοι» για εκείνον είναι «γουρούνια-δολοφόνοι» γιατί έτσι δίνει νόημα στην δική του ύπαρξη. Γιατί λοιπόν δεν δοκιμάζει ο ίδιος να γίνει αστυνομικός για να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει; Με μολότοφ δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει τίποτα μέσα στην αστυνομία και απόδειξη είναι οι ΗΠΑ, όπου τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν –χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι ακόμα καλά- όταν στα σώματα ασφαλείας τους εντάχθηκαν αφροαμερικανοί, λατινοαμερικανοί, γηγενείς αμερικανοί (δηλαδή Ινδιάνοι) κλπ. Φανταστείτε εδώ να σταματήσει κάποιον χρυσαυγίτη ένα περιπολικό με έναν Αλβανό και έναν Αθίγγανο. Αυτό που σε μια πολιτισμένη χώρα θα ήταν το υγιές στο ελλαδιστάν μοιάζει με αρχή από ανέκδοτο.
Και το σημαντικότερο από όλα,
Θέλω να μην είναι υπερήφανος. Χιλιάδες χρόνια ελληνικής φιλοσοφίας και χριστιανικής θρησκείας μας διδάσκουν να μην είμαστε περήφανοι, οπότε φυσικά ο Ελληνάρας κάνει το ακριβώς ανάποδο. Υπερήφανος για τις Θερμοπύλες –στις οποίες δεν πολέμησε- για τον Μεγαλέξανδρο –μαζί με τον οποίο δεν πολέμησε- για το 1821 και για το έπος του ’40. Υπερήφανος για τους φιλοσόφους του –για τους οποίους δεν έχει ιδέα- και για τις ανακαλύψεις των αρχαίων Ελλήνων –στις οποίες δεν συμμετείχε. Όλη αυτή η εθνική υπερηφάνεια είναι διαχρονικά η κατάρα του έθνους, όπως φυσικά η αριστερή υπερηφάνεια που εκφράζεται μέσα από το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα είναι η κατάρα της αριστεράς. Ακόμα θυμάμαι συνομήλικό μου 30άρη στέλεχος και μετέπειτα Υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ να υπερηφανεύεται για τους αγώνες της αριστεράς και για το Πολυτεχνείο. Πώς να αμφισβητήσεις ιδέες και πολιτικά συστήματα στα οποία πιστεύεις αν έχεις μάθει να είσαι υπερήφανος για πράγματα στα οποία είχες μηδαμινή συμμετοχή; Έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία μας και, εκτός και αν έχουμε εκτελέσει με επιτυχία αυτό το καθήκον, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι.
Το ίντερνετ, τα μνημόνια, η δική μας κρίση και οι παγκόσμιες κρίσεις σφαλιάρισαν τη γενιά μας με έναν μοναδικό τρόπο. Στο χέρι μας είναι αν θα ξυπνήσουμε από αυτή τη σφαλιάρα και θα δούμε ότι πρέπει επιτέλους να βγούμε από την κακομοιριά μας, να αλλάξουμε ριζικά το ποιοι είμαστε και να κάνουμε Έλληνα τον Ελληνάρα.
