γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Δύο αυτοκρατορίες σε κρίση. Κρίση κυρίως πολιτική, αλλά και λαϊκιστική αφού και οι δύο βίωσαν μέσα σε διάστημα λίγων μηνών τον λαϊκισμό. Η αρχή έγινε με το Brexit και μετά ακολούθησε ο Τραμπ τον Νοέμβριο του 2016.
Εδώ και τρία χρόνια βλέπουμε τις δύο χώρες να ταλανίζονται από πολλά προβλήματα. Η Βρετανία υπέστη τον Ιούνιο του 2016 το σοκ του Brexit και ακόμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη, πώς δηλαδή μία μικρή μερίδα λαϊκιστών άρπαξε την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων και έβαλε την Βρετανία να μοιάζει σαν ένα καράβι που θαλασσοδέρνεται μεσοπέλαγα.
Ανέκαθεν το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ήταν και τόσο ένθερμο με την Ευρώπη. Ο Ντε Γκωλ έβαλε την πρώτη φορά Veto στην ένταξή της στην Ευρώπη γιατί θεωρούσε ότι η Αγγλία ήταν ένας «Δούρειος Ίππος» της Αμερικής. Η Βρετανία κατάφερε μετά από χρόνια να γίνει μέλος της ΕΕ, αλλά το διαζύγιο ήταν πάντα στο μυαλό της.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε και πρότεινε έναν σχετικά υγιή τρόπο χαλαρής συνεργασίας για το πώς η Ευρώπη θα πάει μπροστά, αλλά κάποιοι φαίνεται ότι έχουν μείνει πίσω στην εποχή που η Αγγλία αντιπροσώπευε μία χώρα «Global Power» όπως λένε και στην γλώσσα τους. Τώρα αυτός ο ευρωσκεπτικισμός που προϋπήρχε έχει φτάσει πλέον στα άκρα, στο κύμα του λαϊκισμού και του εθνικισμού.
Ναι, η Βρετανία είναι σημαντική για την Ευρώπη, είναι η χώρα που βοήθησε πολλές φορές την Ευρώπη να βγει από κρίσεις. Ιστορικά μιλώντας, την βοήθησε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας της, στη μάχη και τη νίκη ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Η Αγγλία έβαλε την σφραγίδα της στον πόλεμο. Μπορεί τώρα να περνάει τον δικό της μεγάλο πονοκέφαλο, αλλά θα βρει την άκρη. Εάν πραγματοποιηθεί το Brexit που τώρα βρίσκεται σε ένα χάος, η Αγγλία θα λείψει στην Ευρώπη.
Το παλιό αυτοκρατορικό μεγαλείο έχει φέρει μεγάλο πονοκέφαλο στην Βρετανία και ίσως φέρει ζαλάδες. Η Βρετανία έχει εισέλθει στον θάλαμο της τρέλας.
Η άλλη μεγάλη αυτοκρατορία είναι η Αμερική. Η Αμερική που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτήν που άφησε ο Ομπάμα. Ο Τραμπ βυσσοδομεί εναντίον των συμμάχων του, την ώρα που επαινεί τους αντιπάλους και επικριτές της.
Ιστορικά εάν το πάρουμε, η Αμερική αρέσκεται στην απομόνωση. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν μπλέχτηκε ενεργά παρά μόνο στο τέλος, τότε που ανάγκαζε τις τότε δυνάμεις να δεχτούν τα έντεκα σημεία του Ουίλσον. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άργησε πάλι να πάρει μέρος με δυνάμεις της στον πόλεμο, μπήκε πάλι ενεργά προς το τέλος, μετά από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.
Μετά χτίστηκε ο ΟΗΕ και η Ατλαντική συμμαχία για να συμβάλλουν στην ειρήνη και στην ανοικοδόμηση αυτού του κόσμου. Εν πολλοίς τα κατάφεραν, αλλά τώρα το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να βρει υποστηρικτές, σε πολλές χώρες που είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, η δημοκρατία έχει υποχωρήσει και ο ΟΗΕ είναι ένας οργανισμός με μόνο ισχυρό χαρτί το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Ο Τραμπ θέλει να απομονώσει ξανά την Αμερική. Δεν είναι και το καλύτερο· εάν αποσύρει την ομπρέλα, ποιος θα αναλάβει τα ηνία της Δύσης; Η Μέρκελ που είναι στην δύση της; Κάποιοι πιστεύουν στον Μακρόν, αλλά ακόμη δεν έχει καταφέρει να πείσει και πολλούς.
Μήπως φτάσουμε σε λίγα χρόνια να μιλάμε για μία άλλη Δύση που δεν θα υπάρχει; Θα λέμε Δύση και τι θα εννοούμε;
Οι δύο μεγάλες αυτοκρατορίες συμβαδίζουν στον λαϊκισμό και την τρέλα και δίνουν τον τόνο για αυτά που ακολουθούν στον υπόλοιπο πλανήτη.
