γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Μια παρέα εργαζομένων αποφάσισε να κατέλθει σε στάση εργασίας στο Μετρό γιατί δεν γούσταραν να επιστρέψουν στη θέση τους και γι αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να διαλυθεί το σύμπαν στο Λεκανοπέδιο! Το tweet του Πρωθυπουργού με το οποίο ζητούσε συγγνώμη για την ταλαιπωρία από τα εκατομμύρια των πολιτών του Λεκανοπεδίου, είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά, αλλά δεν αρκεί…
Η κυβέρνηση καλείται να λάβει σημαντικές αποφάσεις και να υπενθυμίσει σε όλους αυτούς που εργάζονται στο Δημόσιο και πληρώνονται στην ώρα τους απολαμβάνοντας και πολλών προνομίων, ότι πρέπει να έχουν το στοιχειώδες φιλότιμο της «αυτοαπαγόρευσης» σε κινητοποιήσεις. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν τους αρέσει η δουλειά που κάνουν και δεν είναι ευχαριστημένοι με τις αμοιβές και τα προνόμια τους, ας παραιτηθούν και ας πάνε στον ιδιωτικό τομέα για να δουν τη… γλύκα!
Έχουμε μια χούφτα ανθρώπους που δεν σέβονται τους πολίτες της πρωτεύουσας της χώρας και ως εκ τούτου, κάθε καλόπιστος πολίτης δεν έχει και πολλά περιθώρια για να είναι ανεκτικός σε τέτοιες καταστάσεις. Για να μην πούμε ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο δικαιολογείται απεργιακή κινητοποίηση είναι η μη καταβολή των δεδουλευμένων. Κάτι που φυσικά δεν υφίσταται όταν έχεις για εργοδότη το «σιγουράκι» του Δημοσίου, το οποίο «εισβάλλει» στην τσέπη των αγρίως φορολογούμενων πολιτών, ειδικά του ιδιωτικού τομέα. Γιατί αν δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας, δεν μπορεί να πληρωθεί ο δημόσιος υπάλληλος με… κοπανιαστό αέρα. Ο ιδιωτικός τομέας παράγει το χρήμα και αυτός συντηρεί το Κράτος. Απλά πράγματα. Και στο κάτω κάτω ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός ο οποίος μπορεί να κάνει το αργοκίνητο κάρο του Δημοσίου να πάρει μπρος…
Η κυβέρνηση καλείται να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα με συνοπτικές διαδικασίες, τιμώντας τις υπογραφές που έβαλαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου. Η εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί πρέπει να λάβουν χώρα μέσα στην επόμενη διετία. Γιατί το κράτος έχει συνέχεια. Η ιδιωτικοποίηση όλων των οργανισμών του Δημοσίου θα απαλλάξει τους πολίτες από τη γάγγραινα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και του παρασιτισμού. Και όχι μόνο. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τις συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα. Η απελευθέρωση αγορών και υπηρεσιών πρέπει να είναι καθολική για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, να ενισχυθεί το επιχειρείν, να δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις απασχόλησης και να ωφεληθεί ο τελικός καταναλωτής-χρήστης. Τρανά παραδείγματα οι αγορές τηλεπικοινωνιών, ηλεκτρισμού, ταχυδρομικών υπηρεσιών και μελανά παραδείγματα η ΔΕΗ και τα Ελληνικά Ταχυδρομεία.
Η Ελλάδα δεν έχει άλλα περιθώρια συμβιβασμού με το νταβατζιλίκι των ολίγων. Είτε είναι συντεχνίες του δημόσιου τομέα, είτε του ιδιωτικού. Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτούς που πλασάρουν ως κανονικότητα τις καταλήψεις κτηρίων, οι οποίες σύμφωνα με τον ανεκδιήγητο Κατρούγκαλο, αποτελούν «πολιτιστικές εκδηλώσεις»! Δεν ξέρουμε όμως πώς θα αντιδρούσε ο συγκεκριμένος κύριος και οι ομοϊδεάτες του σε μια πιθανή κατάληψη του σπιτιού τους για… πολιτιστικούς σκοπούς! Γιατί τα κτήρια έχουν ιδιοκτήτες. Είτε αυτοί είναι απλοί ιδιώτες, είτε είναι το Κράτος. Δηλαδή, όλοι εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες.
Όσοι εργάζονται και παρέχουν τις υπηρεσίες τους προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, σίγουρα έχουν δικαιώματα, τα οποία δεν αμφισβητούνται. Όμως, η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να κάνει τον… τροχονόμο όταν τα δικαιώματα των ολίγων, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα δικαιώματα των πολλών. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, κανείς δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως δυνάστης. Και τα μαθήματα «δημοκρατίας» που θέλουν να μας κάνουν όσοι εκμεταλλεύονται την ιερή θέση που κατέχουν στο Δημόσιο ή όσοι θέλουν να εκδηλώσουν αντικοινωνικές συμπεριφορές, ας συνειδητοποιήσουν ότι είναι για γέλια. Αυτοί που εμπνέονται από την κομμουνιστική μήτρα δεν δικαιούνται δια να ομιλούν και να κάνουν μαθήματα δημοκρατίας ή να χαρακτηρίζουν ως φασίστες όσους είναι υπέρμαχοι της απλής λογικής και της αυτονόητης νομιμότητας.
Όσοι έχουν την εξαιρετική τύχη να δουλεύουν στο Ελληνικό Δημόσιο και στους εποπτευόμενους φορείς ας το… πάρουν αλλιώς. Αν θέλουν να τους σεβόμαστε, οφείλουν να σεβαστούν τους πολλούς. Αν δεν σέβονται τους εαυτούς τους, τότε η Πολιτεία οφείλει να τους συνετίσει και να τους υπενθυμίσει ότι δεν μπορεί να είναι παρτάκηδες εις βάρος των πολλών. Επιπλέον, τα καλόπαιδα που καίνε και σπάνε, πρέπει να πονέσουν στην τσέπη τους για τις ζημιές που προκαλούν. Οι καταλήψεις είναι ευθεία απειλή κατά των νομοταγών πολιτών ή, αν θέλετε, των αγρίως φορολογούμενων υποζυγίων.
Όσοι επί δεκαετίες έμαθαν στην κατάληψη και στην… κατάληψη δημόσιας θέσης που εξελίχθηκε σε τυραννία στο όνομα κάποιων «κεκτημένων», πρέπει να αλλάξουν ρότα. Η χώρα πρέπει να μπει στην κανονικότητα και όχι να αποδεχθεί την ανώμαλη πραγματικότητά τους. Οι πολιτικοί προστάτες τέτοιων πρακτικών και συμπεριφορών, πρέπει να αλλάξουν τακτική, γιατί πολύ απλά αυτό που υπερασπίζονται είναι αντίθετο ως προς τα πιστεύω της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Το «κλειδί» για να τελειώσουμε με τα καρκινώματα του κρατισμού και τους κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Όταν θα πάψει να υφίσταται το υπερ-προστατευτικό Κράτος-πατερούλης, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Τα «φρούτα» που καταλαμβάνουν δημόσια και ιδιωτικά κτήρια πρέπει να αντιμετωπίζονται από τον νόμο ως κακοποιοί. Πρέπει να υφίστανται τις αυστηρές κυρώσεις του νομικού πλαισίου μιας συντεταγμένης πολιτείας, ώστε να βάλουν… μυαλό οι όποιοι επίδοξοι μιμητές τους. Ακόμη πιο αυστηρές πρέπει να είναι οι ποινές σε αυτούς που έχουν ως στόχο να αφαιρέσουν ζωές ή να πλήξουν περιουσίες με τις μολότοφ και άλλα όπλα. Ιδίως, όταν συλλαμβάνονται τέτοιοι κακοποιοί, πρέπει να τους επιβάλλονται και πειθαρχικές ποινές στις φυλακές, όπως η παροχή κοινωνικής εργασίας. Προκάλεσες ζημιά; Θα την πληρώσεις, ώστε να πονέσεις και να μην το ξανακάνεις. Αρκετά έχουμε υποστεί από τη δικτατορία των ολίγων που αποτελούν βαρίδια στην πρόοδο της κοινωνίας. Ήρθε η ώρα για να κλείσουν οι λογαριασμοί με τους «δημοκράτες», τους «αγωνιστές» και τους «εργαζόμενους». Η παρασιτοκρατία και το μπάχαλο δεν μπορεί να συνεχιστούν. Απαιτείται η καθολική αντιμετώπισή τους και η απομόνωση των πολιτικών προστατών τους. Δεν πάει άλλο…
