γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Χ. Θεοχάρη για τους πληγέντες στη Σαμοθράκη, όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων. Το γιατί είναι προφανές. Όταν το κράτος αδυνατεί να δώσει λύσεις σε χρόνια προβλήματα, τότε ενίοτε εφευρίσκει παλαιοκομματικού τύπου τεχνοκρατικές λύσεις, οι οποίες μεταφέρονται χαριστικά στις λογής ομάδες που πιέζονται πρόσκαιρα, δημιουργώντας προνομιακό καθεστώς, προκειμένου να χαϊδέψουν αυτιά και να δημιουργήσουν νέους πελάτες.
Συνιστούν όμως ξεκάθαρη παραβίαση της νομοκρατίας. Και συμβαίνει αυτό καθώς είναι ευκολότερο το λαϊκίστικο στοιχείο στον πολιτικό λόγο έναντι του ρεαλιστικού και εκσυγχρονιστικού, το οποίο απαιτεί προσπάθεια και τεκμηρίωση. Σε άρθρο του μάλιστα πρόσφατα, υποψήφιος στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, τόνιζε με παρρησία πως η φοροδιαφυγή κάποιων μικρομεσαίων είναι θεμιτή και ηθική αφού στοχεύει στην επιβίωσή τους. Το νέο αειφόρο όραμα του Άγη για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Δηλαδή, εάν θεωρείς πως “απαλλοτριώνεσαι” από το κράτος δια της φορολογίας, νομιμοποιείσαι να κλέβεις. Τόσο απλά. Μια brutal εκδοχή του δεν πληρώνω, παρακινημένη και μεμπτή, που καταργεί κάθε δημοκρατική νομιμότητα και γεννά καχυποψία και επιφυλακτικότητα έναντι των θεσμών.
Τι κράτος δικαίου λοιπόν, ποιος ανταγωνισμός και ποια οικονομία. Δεν εξετάζουμε το ύψος της φορολογίας, καθώς όλοι υπομένουν τον ίδιο ζυγό. Ελέγχεται όμως η πολιτική πρακτική και η λεκτική ηθική των αυλικών του συστήματος, που ενώ δια των κολλητών πλασάρονται και κατακτούν ενίοτε δημόσιες θέσεις, την ώρα της αλήθειας, στο φιλοθεάμον κοινό περί άλλων τυρβάζουν, αψηφώντας νόμους και κανόνες.
Ο κοινός τόπος αυτών είναι ο αυτοπροσδιορισμός στο ατελεύτητο κέντρο, τη θαλπωρή του οποίου πολλοί εζήλεψαν. Είναι οι άνθρωποι του χυλού, που ελίσσονται χωρίς να ενστερνίζονται κάποια πολιτική παράταξη ή ιδεολογία. Λαϊκιστές, “ανοιχτομάτηδες” του τίποτε που πρέπει να γίνουν κάτι. Τέτοιους κεντρώους η Ν.Δ. γνώρισε πολλούς. Από τον εξάδελφο Μιχάλη και το Σωτήρη των σταγονιδίων, μέχρι τους ρηξικέλευθους νεοκαραμανλικούς Αντώναρο, Τσιτουρίδη και εσχάτως τον επίδοξο Άγη. Τα καμάρια του Κέντρου ωστόσο, όπως πρόσφατα έγραψε ο Θ. Μαυρίδης, δεν είναι παρά συστηματικοί αμοραλιστές, οι οποίοι θεραπεύουν τις παθογένειες με τα μαγικά δόγματα του φθηνού λαϊκισμού, που ενίοτε βλέπει το λαό υπεράνω των νόμων.
Η ανήθικη αυτή ελευθεριότητα του λαϊκισμού των πληβείων, ταυτίζεται επιμελώς με την ιδιοτέλεια και την πανουργία και προτάσσει το βιοποριστικό φρόνημα για να δικαιολογήσει τις πράξεις. Αλλά η παθολογία του λαϊκισμού αυτού δεν είναι ανόητη. Δια της αποδιοργανώσεως της Δημοκρατίας, φτιάχνει ιδιοτελώς από μηχανής σωτήρες. Πίσω λοιπόν από αυτή τη λαϊκίστικη ελευθεριότητα, οι μοσχαναθρεμμένοι bon viveur της παράταξης, καλύπτουν την αυθόρμητη αυθαιρεσία, την ανευθυνότητα και την εγκληματική διγλωσσία. Ένας μασκαρεμένος μεταμοντέρνος φθηνός λαϊκισμός στον οποίο δεν υπάρχουν αξίες.
