γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Πλάτωνας στο 6ο βιβλίο των Νόμων (753e7) τονίζει πως “ἀρχὴ γὰρ λέγεται μὲν ἥμισυ παντὸς”. Και εδώ δε χωρά καμία αμφιβολία πως γίνεται μια νέα αρχή. Ένα νέο ξεκίνημα πολιτικού πολιτισμού και αναβάθμισης του πολίτη.
Μόνο έτσι μπορούν να ιδωθούνε τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης. Και μπορεί το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης να είναι ένα επιτελικό νομοσχέδιο για τη λειτουργία του κράτους, ωστόσο ήταν βέβαιο πως η βασική προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση θα ήταν η οικονομία. Άλλωστε η αγορά δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά και επιπλέον η οικονομία αποτελεί ένα συνδυασμό από οικονομικά στοιχεία με την απαραίτητη ψυχολογία για το μέλλον. Εμπιστοσύνη δηλαδή είναι και αφορά τη συνάρτηση πολιτικών που εκπονούμε σε ένα βεβαιωμένα ασταθές κοινωνικό πλαίσιο.
Όλοι και όλα κρίνονται, όπως τα Ζάππεια, το σκίσιμο των μνημονίων και η εν γένει αξιοπιστία της πολιτικής και των προσώπων αυτής. Για να ξεπεράσουμε λοιπόν τις γνωστές μας παθογένειες θα πρέπει να ενεργούμε δημιουργικά και θαρραλέα, ελπίζοντας να μη επιστρέψει ο ξύλινος λόγος της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Ο μπαμπούλας δηλαδή των άνωθεν μεταρρυθμίσεων.
Οι αναιμικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών δεν πέτυχαν το άνοιγμα και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και εκείνο που πραγματικά πρέπει να διαχειριστούμε είναι η αναδιαμόρφωση και η μετάβαση από μια πρωτογενή και υπηρεσιών κλειστή οικονομία, σε μια σύγχρονη οικονομία εξωστρέφειας και γνώσης. Κάθε μετάβαση έχει διαταραχές αλλά και κάθε οπισθοδρόμηση περικλείει εξαρτήσεις και υπονομεύσεις, οικονομικές και κοινωνικές. Οφείλουμε δηλαδή να επαναπροσδιορίσουμε το ευρύτερο παραγωγικό αφήγημα, ενταγμένο στο πολυμερές σύστημα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Από τα πανεπιστήμια και τη διασύνδεσή τους με την παραγωγή, μέχρι τον πρωτογενή τομέα.
Για να υλοποιηθούνε ωστόσο είναι αναγκαίο να αναζητήσουμε ένα κοινό έδαφος, ένα πλαίσιο συνεργασίας και κατανόησης των προβλημάτων και των δράσεων που απαιτούνται για την επόμενη ημέρα. Δεν αρκεί να αποτελέσει το πλυντήριο των προηγούμενων και των επόμενων η αριστερή τραγωδία. Μετά από δέκα χρόνια κρίσης προέχει η κοινωνική ευημερία. Και μπορεί για πολλούς να γράφει θετικά το χρηματιστήριο, τα ομόλογα και οι αγορές, ωστόσο η πραγματική οικονομία υποφέρει.
Στην ουσία η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο προσέλκυσης επενδύσεων και όχι επιδόματα και παροχές. Απαιτείται δηλαδή η δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου για τις επενδύσεις, ώστε βασικές προκλήσεις να προσπελαστούν και να καταστούν κερδοφόρες. Αυτό θα δώσει την ανάλογη συνέχεια, στην καλή αρχή που ήδη έγινε.
