γράφει η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε κυβέρνηση μα τα τελευταία τρία χρονια αψηφούμε τους λόγους που έφτασαν οι Έλληνες να ψηφίσουν πρώτη φορά αριστερά. Βιώνοντας έντονα την οικονομική κρίση τα επίπεδα οργής πλέον είχαν φτάσει στο ζενίθ τους.
Ο πονηρός κ.Τσίπρας εκμεταλλευόμενος τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την οργή του κόσμου ήξερε πως πλέον δεν ετίθετο θέμα πολιτικού οράματος και σχεδίου αλλά ψυχολογίας των Ελλήνων. Ήξερε πως μετά από τόσους κόπους και στερήσεις οι Έλληνες είχαν σωρευμένο θυμό για όσους ήταν υπεύθυνοι, δηλαδή τους δανειστές και φυσικά για όσους ακόμα λόγω πλούτου μπορούσαν να στέκονται στα πόδια τους. Ενώ λοιπόν, μετά κόπων και βασάνων, είχαμε φτάσει στο τέλος της διαδρομής και ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στις αγορές και να ορθώσουμε ξανά ανάστημα, ο κ.Τσίπρας σκέφτηκε να ανακόψει την πορεία μας για να νιώσει το δέος της καρέκλας που τόσο ποθούσε.
Τάζοντας «κρεμάλα»στους δανειστές, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε όσους ζημίωσαν τη μεσαία τάξη, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και άφησε την οργή να αποτυπωθεί σε σταυρούς. Ας μη γελιόμαστε. Γνώριζε εκ των προτέρων πως δεν θα μπορούσε ποτέ να ταχθεί κατά όλων αυτών και πλέον, τρία χρόνια μετά, είναι ηλίου φαεινότερο. Οχι μόνο δεν εφάρμοσε όσα διατυμπάνιζε, όχι μόνο δεν εναντιώθηκε στους δανειστές αλλά τάχθηκε υπέρ των Αμερικανών που τόσα χρόνια «πολεμούσε» σε πορείες και ομιλίες! Όχι μόνο δεν σεβάστηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλά πολέμησε τη μεσαία τάξη με αύξηση 6% στις εισφορές των συνταξιούχων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, μείωση του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης και περικοπή του αφορολογήτου ορίου.
Μια εμφανώς εγωπαθής φιγούρα που με τη σημαία του λαϊκισμού δεν δίστασε να προδώσει πρώτους απ’όλους τους αριστερούς. Η μεσαία τάξη ποδοπατήθηκε τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Η ανεργία ακμάζει αφού το δημόσιο δεν μπορεί να απορροφήσει άλλους υπαλλήλους και ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε. Στην πορεία του προσπαθεί να φιμώσει ΜΜΕ και αντιπολίτευση με φυλακίσεις και αυτόφωρα. Με ανοργάνωτα επικοινωνιακά τρικ, όπως αυτό του δήθεν διαχωρισμού Eκκλησίας-Kράτους όπου προβλέπεται πως οι κληρικοί θα πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά θα συνεχίσουν να πληρώνονται από το δημόσιο, δημιουργεί εικονικό χώρο για προσλήψεις νέων δημοσίων υπαλλήλων.
Η οργή και η απογοήτευση πλέον στρέφεται στο πρόσωπό του και θα πρέπει να αναλογιστούμε εάν κριτήριο για τις επόμενες εκλογές θα αποτελεί η οικονομική καταστροφή των λίγων συνάμα με την συνεχιζόμενη οικονομική κατάρρευση της μεσαίας τάξης, ή η επιβολή ίσων ευκαιριών οικονομικής ευμάρειας προς όλους και η συνολική αναθάρρυνση και οικονομική βελτίωση όλων των στρωμάτων που αν μη τι άλλο συνάδει με την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
