Και εξηγούμαι: Δεν είναι κακές οι φιλοδοξίες αντίθετα είναι επιβεβλημένες γιατί υποτίθεται πως αποτελούν κίνητρο βελτίωσης. Δεν είναι όμως δυνατόν σήμερα που αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις δυσεπίλυτες δυσκολίες να βάζουμε πάνω απ΄ όλα τον εαυτούλη μας. Άλλος θέλει να γίνει βουλευτής, άλλος να βγει πρώτος, άλλος να γίνει υπουργός , άλλος να πάρει τη θεσούλα που ο ίδιος πιστεύει πως δικαιούται, άλλος να γίνει το κόμμα του κυβέρνηση για να ικανοποιήσει τα ρουσφέτια του και να το «παίζει» παράγοντας. Και η «πλάκα» είναι ότι για όλα αυτά χρησιμοποιούνται όλοι οι «παραδοσιακοί» τρόποι, τα γνωστά αθέμιτα μέσα (τάξιμο, διαδόσεις, κουτσομπολιά, παραπολιτική, «καρφώματα», ίντριγκες, περιφορά από χωρίου εις χωρίον κατηγορώντας και μειώνοντας όχι το άλλο κόμμα αλλά συνυποψήφιους ) που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια. Αυτή η διαπίστωση αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως για πολλούς η μεταπολίτευση δεν έχει τελειώσει, αντίθετα «ζει και βασιλεύει».Καμία προσπάθεια ενδοσκόπησης, αυτοκριτικής, αλλαγή στάσης και τακτικής απέναντι στα νέα δύσκολα δεδομένα. Και το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: αν για τους πολιτευόμενους η μεταπολίτευση δεν έχει τελειώσει , για τους πολίτες τι ισχύει; Η απάντηση δεν πρέπει να αργήσει αλλά πρέπει να μας εκπλήξει … δημιουργικά, επιθετικά, απόλυτα!
Η κρίση που ζούμε είναι μια ευκαιρία για να αλλάξουμε όλοι . Να γίνουμε καλύτεροι, αποδοτικότεροι, να λέμε τις αλήθειες όσο σκληρές και αν είναι αυτές, να μη φαινόμαστε αλλά και να είμαστε τίμιοι, ηθικοί, ειλικρινείς και κυρίως αξιοπρεπείς. Γιατί αυτό που όλοι συμβάλλαμε με ατομική και συλλογική ευθύνη να καταδυναστεύσει τελικά τη χώρα μας, τη ζωή μας, τέλειωσε. Πλέον δεν έχουμε περιθώρια διαπιστώσεων αλλά πράξεων, πολιτευόμενοι και πολίτες !
