6500 έτη φωτός
Κοίταξα τον ουρανό
Δεν ήξερα τι έψαχνα, δεν ήξερα που να στραφώ
Νεφέλωμα του Αετού, μπορεί και όχι,
σίγουρα όχι,
αλλά προσποιούμαι ότι το βλέπω.
Στο αχανές, το μόνο που ξέρεις άλλωστε
ειν’ να χάνεσαι.
Δυό μάτια κολλημένα στη γη
Κοίταξαν με δέος
Πώς να χωρέσει ο νους σου την απόσταση;
Το χλωμό φεγγάρι συγκάτοικος
στον μικρόκοσμο μου
Σήμερα μου φάνηκε πιο πελιδνό από ποτέ.
Μιά πέτρα στο Σύμπαν,
που ξέφυγε τη γη που πατώ,
καθώς κοίταζε –ποιός ξέρει- τον ουρανό
που κοίταζα κι εγώ.
Χαμογέλασα μελαγχολικά στην ανθρώπινη μοίρα μου.
Ό,τι και να πω, ό,τι και να γράψω,
ένας τυφώνας σε μιά μικρή κουκίδα ασήμαντη
Σαν το φεγγάρι που κάθεται σιμά
και ποιός ξέρει, τα ίδια σκέπτεται για το Σύμπαν του
Ίσως…
