γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Η πιο κάτω δήλωση δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Λοιπόν, ο Ν Αναστασιάδης στις 9 Δεκεμβρίου ύμνησε τον Τ. Παπαδόπουλο. Ως εξής:
«Είμαι εδώ για να τιμήσω τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Προ ολίγων ημερών είχαμε το μνημόσυνο ενός άλλου Προέδρου, του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη. Ο ένας ανήκε στη μια σχολή σκέψης και ο άλλος στην άλλη σχόλη σκέψης λύσης του Κυπριακού. Και των δύο κοινός στόχος ήταν η εξεύρεση μιας ειρηνικής, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης. Παρά ταύτα, η αποτυχία δεν οφειλόταν στην έλλειψη πρωτοβουλιών, κινήσεων και προσπαθειών. Οφείλεται αποκλειστικά στην αδιαλλαξία της Τουρκίας. Αυτό είναι κάτι που διδάσκει ή που πρέπει να διδάσκει και εμάς σήμερα».
Τα σημεία των καιρών έδειχναν ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Ο Ν. Αναστασιάδης να ταυτίζει τον Γ. Κληρίδη με τον ιστορικό αντίπαλό του, τον Τ Παπαδόπουλο! Η φράση «και των δύο κοινός στόχος ήταν η εξεύρεση μιας ειρηνικής, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης», χρειάζεται ειδικότερου σχολιασμού γιατί θεωρώ ότι είναι ιδιαιτέρως ιδιοτελής. Αν οι λέξεις στο νησί μας δεν έχασαν παντελώς τη σημασία τους, θέλω να πω ότι η ταύτιση της λογικής Κληρίδη στο κυπριακό με εκείνη του Παπαδόπουλου είναι γεμάτη υποκριτική τέχνη. Θυμίζω ότι είναι η εφημερίδα του ΔΗΚΟ που εμφάνισε τον Γ. Κληρίδη πράκτορα των ναζί. Θυμίζω επίσης ότι η πλήρης διάσταση απόψεων ανάμεσα στους δύο, οδήγησε τον Τ. Παπαδόπουλο να δημιουργήσει δικό του κόμμα, την Ένωση Κέντρου.
Οι δύο δεν είχαν κανένα κοινό στόχο. Εξέφρασαν με έναν ηχηρό τρόπο τις δυο σχολές σκέψης που για δεκαετίες κυριάρχησαν στο χώρο της δεξιάς παράταξης.
Ο Τ. Παπαδόπουλος διέθετε εξαιρετικά βαθειές πεποιθήσεις, ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων αποτελεί την «δεύτερη καλύτερη λύση», καθώς «πρώτη» ήταν αυτή που ονειρεύονταν οι εμπνευστές και εκτελεστές του σχεδίου «Ακρίτας» -δεύτερο ελληνικό κράτος στο νησί, εξόντωση τ/κ, έλεγχος όλου του νησιού από τους οπλαρχηγούς.
Ο Γ. Κληρίδης ενδιαφερόταν για την επίλυση. Το 2002 είπε δημόσια ότι «δεν θα ακούσει όσους παραλογίζονταν» στο κυπριακό και υπήρξε ο κατ΄εξοχήν αντίπαλος του Τ. Παπαδόπουλου στις διαδικασίες επίλυσης με βάση το σχέδιο λύσης του ΟΗΕ το 2004. Παρά τα σοβαρά λάθη του (λ.χ. τηλεοπτικές άδειες σε δύο αντιπάλους της επίλυσης, διορισμός Κλ. Αγγελίδου στο Υπουργείο Παιδείας, S300), ο Γ. Κληρίδης ενδιαφερόταν για την επίλυση και εξέφρασε με έναν τρόπο μια ρεαλιστική ανάγνωση των πραγμάτων.
Παρά τα οφθαλμοφανή σε σχέση με τη στόχευση της δήλωσης Αναστασιάδη, είδα μηδέν αντίδραση από την ηγεσία και τα στελέχη του ΔΗΣΥ, δείγμα γραφής, ότι το ποτάμι του αμοραλισμού έχει κουβαλήσει μεγάλα φορτία στο νησί μας. Αλλά, αν η κόρη του Γ. Κληρίδη, δεν έχει να πει τίποτε, γιατί να περιμένει κανείς από κάποιον άλλον, να πει δυο λόγια;
Εν πάση περιπτώσει, οι εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών, επιτρέπουν να θέσουμε το ερώτημα «σε ποιαν σχολή σκέψης ανήκει τελικά ο Ν. Αναστασιάδης»; Επιγραμματικά: άρχισε ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ να μιλά ως υποστηρικτής της σχολής Κληρίδη, στήριξε το σχέδιο του ΟΗΕ στο δημοψήφισμα το 2004, έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας χάρις στην τότε «ριψοκίνδυνη» επένδυσή του. Ως πρόεδρος εργάστηκε για την επίλυση μέχρι το καλοκαίρι του 2016. Έκτοτε άλλαξε πολιτική, εμφανίστηκε με έργα ως καθυστερημένος υποστηρικτής της σχολής Παπαδόπουλου-συνομιλίες χάριν των συνομιλιών, συντήρηση της μισής Κύπρου κάτω από την ομπρέλα της Κυπριακής Δημοκρατίας, μαχητική υπεράσπιση του status quo.
Από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι σήμερα ο Ν. Αναστασιάδης χορεύει στο ρυθμό της «τρίτης σχολής» στο κυπριακό, αυτής που έχει ως πρώτο ηγέτη της, τον Ραούφ Ντενκτας. Έτσι στέλλει μηνύματα για επίλυση με βάση τα «δύο κράτη», ή και για «συνομοσπονδία», ενώ, οι μανούβρες του γύρω από την δήθεν αποκεντρωμένη ομοσπονδία, έχουν ήδη κάνει τεράστια ζημιά σε ένα πολύ σοβαρό κείμενο που μπορούσε να οδηγήσει στην επίλυση-«Πλαίσιο Γκουτέρες».
Η δήλωση της 9ης Δεκεμβρίου έχει και τον πραγματικό της αποδέκτη- την μετατροπή ενός μνημοσύνου σε μια προσπάθεια για την εξυπηρέτηση του δικού του προσωπικού συμφέροντος. Λέει «παρά ταύτα, η αποτυχία δεν οφειλόταν στην έλλειψη πρωτοβουλιών, κινήσεων και προσπαθειών (από Γλ. Κληρίδη ή Τ. Παπαδόπουλο). Οφείλεται αποκλειστικά στην αδιαλλαξία της Τουρκίας. Αυτό είναι κάτι που διδάσκει ή που πρέπει να διδάσκει και εμάς σήμερα». Με άλλα λόγια επαναφέρει στην δημόσια ατζέντα το δικό του αφήγημα γύρω από το Κρανς Μοντάνα, ότι για όλα «οφείλονται αποκλειστικά στην αδιαλλαξία της Τουρκίας». Το κρίσιμο σημείο είναι πως κανένας άλλος δεν συμμερίζεται το αφήγημά του, ο δε ΓΓ του ΟΗΕ είπε με τον πιο επίσημο τρόπο ( την επομένη ημέρα της κατάρρευση των συνομιλιών στο Κρανς Μοντάνα) πως ««εκτιμά βαθύτατα την ισχυρή δέσμευση της τουρκικής κυβέρνησης στη διαδικασία». Αν το αφήγημα Αναστασιάδη είχε κάποια βάση, θα μπορούσε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του γι΄αυτή τη δήλωση. Δεν είπε τίποτε γιατί γνώριζε πως ο ΓΓ γνώριζε τι ακριβώς έγινε στη διάρκεια της τραγικής (για την Κύπρο) εκείνης νύχτας…
