Οι ευρωατλαντικοί φύλακες στην περιοχή αναδιατάσσονται και μαζί τους οι Ρώσοι που αποκτούν με μαεστρία λάφυρα στο τόξο της ανατολής, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια έως την Αίγυπτο και τη Λιβύη. H αδυναμία της Ευρώπης και η φαινομενική αδιαφορία της Αμερικής, πραγματώνουν τον γεωπολιτικό πόθο της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο.
Οι ψευδαισθήσεις της Ευρώπης δεν επέτρεπαν να δει τα αντιδημοκρατικά γνωρίσματα της Τουρκίας, την ναρκισσιστική της φρενίτιδα και την αντιδυτική της ρητορική που σταδιακά την καθιστούν τον αδύναμο κρίκο σε μια ευαίσθητη περιοχή.
Στην συριακή κρίση έπαιξε εν ου παικτοίς και πλέον βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο, καθώς κανείς δεν επιθυμεί την περαιτέρω επιρροή της. O μεγαλοϊδεατισμός της, την οδήγησε στη διάρρηξη των σχέσεων με όλους τους γείτονες και κύρια στη διελκυστίνδα Ρωσίας – ΗΠΑ με πιθανές συνέπειες στην ακεραιότητά της, στη βάση μιας επακόλουθης “δημοκρατικής άνοιξης”.
Ένα αναγκαίο “κόντεμα”, μια σειρά αναχωμάτων για την ευρύτερη ασφάλεια. Σε μια περιοχή με ιδιαίτερη αξία στα ενεργειακά δρώμενα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, η επόμενη μέρα δείχνει πως ένα αυτόνομο κουρδικό καντόνι, με τις ευλογίες των μεγάλων δυνάμεων, θα γεννηθεί ανάμεσα στη Συρία και την Τουρκία, οδηγώντας τον αλυτρωτισμό του κουρδικού έθνους στην ιδέα της ενοποίησης. Το αντικείμενο θα γίνει υποκείμενο, λαμβάνοντας οντότητα ένα πρώιμο κρατικό μόρφωμα που θα περιλάβει τους Κούρδους και τους πρόσφυγες του πολέμου ως ένα μικρό έθνος, μια κατάσταση, ένα πεπρωμένο κατά τον Μ. Κούντερα και διαμέσου αυτού θα ρέουν με ασφάλεια τα καραβάνια της ενέργειας στη Δύση.
Η κατακερματισμένη πολιτική γεωγραφία των Σάϊκς-Πικό αμφισβητείται. Η υφιστάμενη τάξη της αποικιοκρατικής προχειρότητας, με τη βαθιά αίσθηση της αδικίας, ξανασχεδιάζεται με αίμα καθώς η ανάδυση νέων εθνοτικών κρατών είναι στο προσκήνιο. Οι ζώνες επιρροής αλλάζουν και τα έπαθλα θα απονεμηθούν με το πέρας του πολέμου.
Στην πραγματικότητα το πολιτιστικό κενό της κατάρρευσης των εθνοτήτων με την Μικρασιατική καταστροφή εξαφάνισε το αναγκαίο στρατηγικό βάθος που η Ευρώπη σήμερα επιτακτικά έχει ανάγκη. Τα λάθη του 20ου αιώνα χτυπούν με ένταση την πόρτα της Ευρώπης, ενώ παράλληλα οι γενοκτονίες και εκκαθαρίσεις, οι αντιθέσεις κοσμικού – θρησκευτικού, στρατοκρατίας και θεοκρατίας, η αποτυχία του πολιτικού Ισλάμ και κύρια η απουσία ομοιογενών εθνικών κρατών στην ευρύτερη ανατολή, έρχονται ένα αιώνα μετά να αναζητήσουν εκ νέου επίλυση.
Εθνοτικές ομάδες θα τύχουν δικαιότερης μεταχείρισης στο εδαφικό προκειμένου να εξαλειφθούν μελλοντικές αυτονομιστικές συγκρούσεις. Το ανατολικό ζήτημα είναι εδώ. Στο περιβάλλον αυτό της σταδιακής ωρίμανσης των νέων πραγματικοτήτων, της αναζήτησης του αναγκαίου βάθους και στις ευκαιρίες που αναδύονται, ο γεωπολιτικός χώρος του Ελληνισμού, Στενά – Αιγαίο – Ανατολική Μεσόγειος, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο ασφάλειας της Ευρώπης.
Ενταγμένος αταλάντευτα στην ευρωατλαντική συμμαχία διαδραματίζει το ρόλο του προμαχώνα ενάντια στην ισλαμιστική τρομοκρατία και για πολλοστή φορά, δια της πολιτιστικής διπλωματίας, λαμβάνει το ρόλο του χωνευτηρίου των ανθρώπων και των πολιτισμών.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
