γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Διαβάζω τις δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τα Θεοφάνεια:
«Μπροστά σε αυτό που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι, και πιστεύω η πλειοψηφία των Ελλήνων, ως εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα, δεν πρόκειται, ούτε το έκανα τα 3,5 αυτά χρόνια, ούτε θα το κάνω ποτέ ως πρωθυπουργός, να δειλιάσω μπροστά στο κόστος ή στο ρίσκο. Θα υπερασπιστώ και θα υπερασπιστούμε αυτό που θεωρούμε και που είναι εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα.»
Επίσης, στο σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου είναι εδραιωμένη η πεποίθηση για δεσμεύσεις του Μαξίμου στο εξωτερικό για το σκοπιανό.
Διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ και τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, γεννώνται εύλογα ερωτήματα:
Αλήθεια σε ποιο πλανήτη ζει ο κ. Τσίπρας;
Με βάση ποια στοιχεία εξακολουθεί να πιστεύει ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί εθνικά ωφέλιμη για τη χώρα τη Συμφωνία των Πρεσπών; Το ότι δεν υπάρχει πανελλαδική δημοσκόπηση που να δείχνει την αντίθεση των Ελλήνων στη Συμφωνία των Πρεσπών σε ποσοστό κάτω του 70% δεν τον προβληματίζει;
Το ότι εκατοντάδες χιλιάδες λαού βγήκαν στους δρόμους, γέμισαν πλατείες, πήραν τα βουνά, μέχρι και χιλιάδες μαθητές διαδήλωσαν, κατά των αποφάσεών του για το σκοπιανό και συγκεκριμένα κατά της συμφωνίας που υπέγραψε στις Πρέσπες, δεν του λέει κάτι; Δεν τον προβληματίζει;
Κι αν θεωρεί τις δημοσκοπήσεις πλαστές ή τον κόσμο που διαδήλωσε για ένα εθνικό ζήτημα, λίγο, τότε γιατί δεν πάει σε εκλογές και να ζητήσει να τοποθετηθεί ο λαός με την ψήφο του; Μήπως γιατί τις φοβάται;
Βλέποντας κανείς αυτήν την πρεμούρα να περάσει η Συμφωνία, αυτήν την εμμονή σε μια λάθος θέση δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με τα ρεπορτάζ που θέλουν τον κ. Τσίπρα δέσμιο υποσχέσεων προς ξένους, δανειστές, εταίρους κλπ. Τι αντάλλαξε; Το κατήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή. Ακόμα και τη μη περικοπή των συντάξεων. Κάτι που έκανε τον κ. Τσίπρα να χάσει το χρώμα και την ψυχραιμία του. Αλλά δεν είναι μόνο οι συντάξεις. Είναι το σύνολο της αντιμετώπισης των δανειστών προς την κυβέρνηση Τσίπρα, σε σχέση με την αντιμετώπιση προς την κυβέρνηση Σαμαρά. Η ανεκτικότητα προς τις παρασπονδίες Τσίπρα σε ό,τι αφορά στην εφαρμογή του προγράμματος σε σχέση με τον αυστηρότατο έλεγχο ακόμα και για 100 καθαρίστριες την εποχή Σαμαρά, είναι – το λιγότερο-προκλητική.
Οι δεσμεύσεις δεν χρειάζεται να αποδειχθούν για τον ίδιο λόγο που δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς τι κάνει «νιάου, νιάου στα κεραμίδια». Κάποια πράγματα «μιλούν» από μόνα τους.
Το μεγάλο ερώτημα όμως για τους πολίτες είναι ένα και μοναδικό:
Τι κυβέρνηση και τι πρωθυπουργό τελικά θέλουμε;
Θέλουμε έναν πρωθυπουργό που έχει δεσμεύσεις σε ξένους παράγοντες με στόχο την διευκόλυνσή του στην παραμονή στην εξουσία ή έναν πρωθυπουργό που η μόνη δέσμευση που θα έχει θα είναι προς τον ελληνικό λαό;
Θέλουμε έναν πρωθυπουργό που για να προασπίσει το προσωπικό του συμφέρον θα θέτει στο παζάρι ακόμα και τα εθνικά θέματα ή κάποιον που δεν θα παραδίδει «τα άγια τοις κυσί»;
Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν Έλληνες που να μην ενοχλούνται από τη στάση του κ. Τσίπρα. Όπως είναι να απορεί κανείς με τη στάση βουλευτών και υπουργών που θέτουν τη θέση τους πάνω από το εθνικό τους καθήκον.
Αλήθεια, δεν αντιλαμβάνονται ότι με την δική τους ψήφο αλλάζουν την ιστορία σε βάρος της Ελλάδος; Και το κάνουν συνειδητά. Χωρίς το άλλοθι της άγνοιας ή της έλλειψης γνώσης. Άραγε πώς θα χαρακτηρίσει τη στάση τους η ιστορία; Τους νοιάζει;
