Έχει ξεμείνει μόνο με αυτό που ονομάστηκε «λαϊκή δεξιά» και με «σαμαρικούς». Οποιοσδήποτε έχει διαφορετική άποψη για το πρόσωπο του προέδρου ή γενικότερα για τις κινήσεις της παράταξης χαρακτηρίζεται πλέον “αντάρτης” ή ακόμα και προδότης που βοηθάει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Editorial
Ταμπέλες και κόμματα
Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας είναι το δημοσκοπικό της ποσοστό, οι λύσεις που προτείνονται είναι εντελώς λανθασμένες. Όσο περίεργο και να φαίνεται με την πρώτη ματιά, το «να είναι ενωμένη η Νέα Δημοκρατία σαν μια γροθιά» είναι η ταφόπλακα σε ένα πρώην μεγάλο κόμμα. Εξαιρώντας το 1974, ποτέ η Νέα Δημοκρατία δεν ήταν ενωμένη. Πάντοτε υπήρχαν τάσεις, διαφωνίες και κόντρες που ποτέ δεν έμειναν κρυφές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μετά το 1985 υπάρχει κάποιο κόμμα από άτομα που αποσπάστηκαν από τη Νέα Δημοκρατία.
Ακριβώς αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι που λείπει από τη σημερινή ΝΔ. Με ποιόν μπορεί να ταυτιστεί ο δεξιός αντιμνημονιακός ψηφοφόρος; Πόσοι Βουλευτές υπάρχουν με τους οποίους να συμφωνεί κάποιος που ψηφίζει κέντρο; Όσοι ψηφίζουν για «να φύγουν αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν και κατέστρεψαν τη χώρα», με πόσους από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ εκφράζεται η άποψή τους; Σε κάθε ερώτηση η απάντηση είναι είτε ελάχιστοι, είτε κανένας. Ο πρώην Πρωθυπουργός και η παρέα του έχουν πράγματι καταφέρει η Νέα Δημοκρατία να φαίνεται σαν μια γροθιά, όχι όμως επειδή πήραν μαζί τους χάρη στις ηγετικές τους ικανότητες άτομα από άλλους χώρους που τους ακολούθησαν, αλλά επειδή όλοι οι διαφωνούντες έφυγαν ή απλώς έχουν περιθωριοποιηθεί. Πλέον όποιος τολμά να εκφράσει διαφορετική άποψη ή θα εισπράξει αποδοκιμασίες (περίπτωση Μπακογιάννη) ή ειρωνείες και το μήνυμα ότι η αντιπαράθεση πλέον είναι προσωπική υπόθεση (περίπτωση Δένδια).
Αυτό που θα καταφέρει ο Αντώνης Σαμαράς είναι να φτιάξει ένα κόμμα που θα περιγράφεται από μία ή δύο λέξεις. Αρκεί να δούμε τα υπόλοιπα κόμματα για να διαπιστώσουμε πόσο χαρακτηριστικές είναι αυτές οι περιπτώσεις. ΚΚΕ: κομμουνιστές. ΠΑΣΟΚ: μνημονιακοί. ΚΙΔΗΣΟ: Παπανδρεϊκοί. ΑΝΕΛ: αντιμνημονιακοί δεξιοί. Χρυσή Αυγή: φασίστες. Ποτάμι: κεντροαριστεροί. Ποιο είναι το κοινό όλων αυτών των κομμάτων; Ότι αν δεν ξεφύγουν από την ταμπέλα τους, δεν πρόκειται να περάσουν το 10%.
Παλιά θα μπορούσαμε να γράψουμε «ΣΥΡΙΖΑ: ακροαριστεροί», όμως ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του κατάφεραν να μάθουν από τα λάθη των άλλων. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει από αναρχικούς και κομμουνιστές, μέχρι οικολόγους, κεντρώους και δεξιούς -και ακριβώς για αυτόν τον λόγο ξεπέρασε με μεγάλη άνεση το 10%. Αμφιβάλλει κανείς ότι αν σήμερα είχαμε εκλογές, το πιο πιθανό θα ήταν να είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Η πολυφωνία μέσα στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πρόβλημα, είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα.
Όλα αυτά όμως τα συμπεραίνουμε βλέποντας τα πράγματα από την οπτική γωνία του πολιτικού που ενδιαφέρεται για δημοσκοπικά και εκλογικά ποσοστά. Θυμάστε φυσικά και πριν λίγες παραγράφους που θεωρήσαμε- χάριν εργασίας- ότι «το μεγάλο πρόβλημα της ΝΔ είναι το εκλογικό της ποσοστό». Αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι πρόβλημα, αλλά σύμπτωμα άλλου προβλήματος.
Το πραγματικό πρόβλημα κάθε κόμματος που καταρρέει, είναι ότι έχει πάψει να εκφράζει τους πολίτες. Όταν το ΠΑΣΟΚ απέκτησε μονολεκτική ταμπέλα έπεσε σε μονοψήφιο ποσοστό. Όταν το ΛΑΟΣ έχασε την ταμπέλα του, έπεσε κάτω από το 3% και σχεδόν εξαφανίστηκε. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να εκφράζει και τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης.
Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ όμως που έχει καταλάβει το προφανές, ότι δηλαδή οι πολίτες θέλουν στις εκλογές να μπορούν να εκφραστούν. Έχετε δει πόσες συνιστώσες έχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; Έξι! Αντίστοιχα, έχετε δει πως αργά αλλά σταθερά το ποτάμι αρχίζει να απλώνεται προς τα δεξιά και τα αριστερά; Μαντέψτε οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι από ποιο κόμμα θα μαζέψουν ψηφοφόρους…
Αν θέλει ο Αντώνης Σαμαράς, δικαίωμά του είναι να εκφράζει το κόμμα του μία μικρή μερίδα ψηφοφόρων. Αφού ο ίδιος δεν θέλει να φύγει από πρόεδρος και οι δελφίνοι δεν μπορούν να τον διώξουν, δεν έχει κάποιο λόγο να φύγει από την προεδρεία του κόμματος. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση είναι ο ίδιος ο λαός, αν οργανωθεί και αρχίσει να διαδηλώνει εναντίον του, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτοί που έχουν ξεμείνει ως ψηφοφόροι στη Νέα Δημοκρατία ούτε νοιάζονται αρκετά, ούτε είναι από κάποιον χώρο που έχει μάθει σε πορείες και διαδηλώσεις για να διεκδικεί τα “θέλω” του.
Αυτό που δεν είναι δικαίωμα του Αντώνη Σαμαρά είναι να θεωρεί τον εαυτό του συνεχιστή του Καραμανλή, του Αβέρωφ ή οποιουδήποτε πολιτικού έβαλε την ανάγκη των πολιτών να εκφραστούν πάνω από τα δικά του “θέλω”. Οι προηγούμενοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας παρέλαβαν, διαχειρίστηκαν και παρέδωσαν ένα μεγάλο, πολυσυλλεκτικό και πολυφωνικό κόμμα. Ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που έχει σήμερα είναι η ταμπέλα: «Νέα Δημοκρατία: λαϊκή δεξιά».
εικόνα από tsantiri.gr
