γράφει ο Δημήτρης Κρανιάς.
Το μεγαλύτερο, ίσως, πολιτικό πρόβλημα στη χώρα είναι η απουσία σοβαρής εναλλακτικής πρότασης γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανίκανη αντιπολίτευση. Η αδυναμία της να αρθρώσει δημιουργική κριτική αντικαθίσταται από μια διχαστική ρητορική και πρακτική, που επιστρέφει την πολιτική δραστηριότητα στη δεκαετία του 1950. Η ανικανότητα αυτή δεν πρέπει να δημιουργεί εφησυχασμό αλλά να αυξάνει την κυβερνητική υπευθυνότητα.
Φράσεις του τύπου «οι φτωχοί δεν έχουν αυτοκίνητο» ή αυτό που είχαμε ακούσει σε συνέντευξη άλλου υπουργού για τη διαχείριση της Covid19, «χρειάζεται και μαστίγιο και καρότο» αποτελούν δείγματα αλαζονείας και απομάκρυνσης από την πραγματικότητα. Ένα είναι βέβαιο, ότι αν δεν μαζευτούν αυτού του τύπου οι ακρότητες, θα τις βρούμε μπροστά μας και μια σημαντική προσπάθεια θα κινδυνεύει από ανούσιες υπερβολές, που δεν σχετίζονται με το αξιακό κώδικα της παράταξης.
Άμεσα συνδεδεμένο με το τελευταίο και ειλικρινά αξιοσημείωτο είναι να αναζητούμε εθνική στρατηγική για επί μέρους κοινωνικές ομάδες και ταυτότητες την ώρα που στη χώρα της δημογραφικής υπανάπτυξης απουσιάζει εθνική στρατηγική για την Ελληνική οικογένεια, ειδικά μάλιστα, όταν ερχόμαστε μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα ευάλωτων ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μονογονεικές οικογένειες, που τις κρατούν ως οικογένειες, κατά τεκμήριο γενναίες γυναίκες, οι οποίες στέκονται όρθιες απέναντι σε κοινωνικά status η παιδιά από διαζευγμένα ζευγάρια που μεγαλώνουν συνήθως ανάμεσα στις κόντρες των γονιών τους.
Η πρόσφατη κακοκαιρία αποδόμησε σε μεγάλο βαθμό τη λογική της στυγνής τεχνοκρατικής αντίληψης, όταν αυτή δεν καθοδηγείται από την πολιτική σκέψη και πρακτική. Τα κυβερνητικά στελέχη πρέπει να πονάνε και την φανέλα. Ένας μύθος που γκρεμίστηκε είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας τα κάνει όλα καλά και θα μπορούσε να υποκαταστήσει μεγάλο μέρος λειτουργιών του δημοσίου. Το μάθημα της πανδημίας δεν το πέρασαν όλοι με καλό βαθμό ώστε να εκτιμήσουν σωστά τα πράγματα στη συνέχεια.. Η έντιμη και διαφανής συνεργασία των δύο είναι αυτή που μπορεί να δίνει λύσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει στη ζωή
Είναι σαφές επίσης ότι τόσο στη μάχη κατά της Covid19 , όσο και της κακοκαιρίας υπήρξε αδυναμία συνεννόησης με την αυτοδιοίκηση ώστε να αξιοποιηθούν όλοι οι ανθρώπινοι και υλικοί πόροι. Ο ρόλος της αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ενισχυτικός του έργου της πολιτείας σε πολλούς τομείς, όπως άλλωστε φάνηκε με την εμβολιαστική προσπάθεια στα νησιά την περασμένη άνοιξη.
Ο μεγάλος επερχόμενος κίνδυνος, που έχει ανοίξει την πόρτα μας αλλά δεν τον έχουμε βιώσει σε όλην του την έκταση είναι η ακρίβεια και οι συνέπειές της. Πέρα από τα όποια μέτρα, που θα έλθουν για τα ευάλωτα νοικοκυριά αλλά και το χρόνο που απαιτείται να γίνουν αισθητά στην τσέπη του πολίτη, πρέπει να επανεξεταστεί η δογματική αντιμετώπιση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τις λιγνιτικές μονάδες γιατί το κοινωνικό τίμημα μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το περιβαλλοντικό.
Αυτό που μπορεί να απειληθεί είναι η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, που κράτησε όρθια την κοινωνία στη δεκαετία των μνημονίων. Απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο οι δεσμοί πρέπει να ενισχύονται αντί να χαλαρώνουν. Έχουν χαλαρώσει και οι δικοί μας δεσμοί με το κυβερνητικό σύστημα μιας και σε αυτό κυριαρχεί ένα ιδιόμορφο μίγμα ανθρώπων, που έχουν συνεργαστεί σε σχήματα διαφορετικών πολιτικών αρχών και αξιών από αυτό του κυβερνώντος κόμματος .
Ας μην στερούμε ζωτικό χώρο προσφοράς από αυτούς που έχουν την ικανότητα, διαχρονικά στηρίζουν την παράταξη, πρώτιστα επειδή την πιστεύουν, για αυτούς που πορεύονται μαζί της επειδή τους παραχωρήθηκε υπουργική καρέκλα. Το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα κάθε κυβέρνησης αντανακλά ευθέως στις επιλογές και την αποτελεσματικότητά της. Και από εκεί κρίνονται οι προτεραιότητες όλων μας.
