γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Οι γιορτές τελείωσαν, φάγαμε, ήπιαμε, γλεντήσαμε, βάλαμε μέσα τα όπλα στα θηκάρια και τώρα μπορούμε να τα ξαναβγάλουμε· άλλωστε οι γιορτές της αγάπης απέχουν 11 μήνες ακόμη.
Πάμε τώρα όμως στα ζοφερά και στην πεζή πραγματικότητα που δεν είναι και τόσο ευχάριστη. Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θα κάνει με τις Πρέσπες και την οικονομία και δεν ξέρει πότε θα γίνουν εκλογές. Όλα είναι στο χέρι του Τσίπρα, αυτός έχει το καρπούζι αυτός έχει και το μαχαίρι. Περιμένουμε και το διαζύγιο Τσίπρα-Καμμένου για να δούμε τι είδους διαζύγιο θα είναι. Θα είναι άγριο και ακραίο ή συναινετικό;
Φυσικά ο Τσίπρας ετοιμάζεται να φορέσει τα καλά του για να υποδεχτεί το άλλοτε μισητό πρόσωπο για τον ίδιο και τους Έλληνες. Το όνομα της κυρίας Άνγκελα Μέρκελ κοινώς, «Τζέλα» σώσε μας. «Come back to me Angela».
Η Ελλάδα αυτά σου δίνει να ασχολείσαι και δεν μπορείς να ζητάς παραπάνω. Έχουμε γίνει η «χλεύη των Καμμένων». Διασκεδάστε το, άλλωστε οι θεατρικές παραστάσεις περισσότερα εισιτήρια κόβουν από τις παραστάσεις Τσίπρα-Καμμένου.
Μπορεί η χώρα μας να παλεύει να σταθεί στα πόδια της, αλλά εγώ θα ασχοληθώ με την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία.
Το 2018 η παγκόσμια οικονομία έκλεισε με το μέγιστο της ανάπτυξης, αλλά το 2019 θα είναι ένα δύσκολο έτος για την παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία. Όλοι προβλέπουν ύφεση και ίσως μία κρίση.
Την Πρωτοχρονιά το ευρώ έγινε 20 ετών, ενήλικας με πολλά προβλήματα. Τα αντιμετώπισε, έγινε σκληρό, σταθεροποιήθηκε στις αγορές, αλλά εξακολουθεί να έχει ατέλειες. Τον Ιανουάριο του 1999 τρεις χώρες καλωσόριζαν το ευρώ: Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, αποχαιρέτησαν το φράγκο, το μάρκο και την πεσέτα αντίστοιχα. Μετά από τρία χρόνια ακολούθησε και η χώρα μας με πολλούς να είναι αντίθετοι, αλλά μάλλον η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από το ευρώ ασχέτως εάν μετέπειτα διολίσθησε σε μία κρίση στην οποία συνέβαλαν και άλλοι παράγοντες για να φτάσουμε ως εκεί.
Το ευρώ το αγκάλιασαν και οι αγορές, εκδόθηκαν ομόλογα σε ευρώ και γίνονταν και συναλλαγές. Μπορεί τα αποθεματικά το 2009 να είναι ήταν 24,5%, φέτος όμως ως απότοκο της κρίσης έφτασαν 20,01%. Φυσικά οι μεγάλες εταιρείες θα προτιμούν το δολάριο για εμπορικές συναλλαγές και όχι μόνο. Αυτά τα μικρά βήματα που κάνει το ευρώ είναι σωστά, αλλά θέλει περισσότερα. Άλλωστε ούτε η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα.
Πολλοί λαϊκιστές πάτησαν πάνω στην φράση του Ντράγκι «Whatever it takes», «θα κάνω ό,τι χρειαστεί» το καλοκαίρι του 2012 όταν η ελληνική κρίση είχε ξεμυτίσει πάλι ενάντια σε αυτούς που έλεγαν ότι είχαμε τελειώσει με την Ελλάδα. Ο Ντράγκι έσωσε το ευρώ με το «μπαζούκας» του, την λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση (QE). Ο Ντράγκι μάλλον έβλεπε πέρα από τον ποταμό Μάιν. Εμπρηστική επιλογή θα είναι στην θέση του να πάει ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης Γενς Βάιντμαν· έτσι η ευρωζώνη δεν θα προχωρήσει.
Η Παγκόσμια οικονομία δέχεται και αυτή πιέσεις , οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει στην Κίνα εμπορικούς δασμούς, η κινεζική οικονομία πιέζεται, τα μεγάλα ξενοδοχεία δεν έχουν κρατήσεις και έχουν άδεια δωμάτια. Η Κίνα θα πρέπει να κάνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, ενώ ο Τραμπ με την επιβράδυνση της κινέζικης οικονομίας τρίβει τα χέρια του. Οι δύο ηγέτες έχουν δώσει εκεχειρία τριών μηνών που ισχύει μέχρι την 1η Μαρτίου μετά κανείς δεν ξέρει εάν συνεχιστούν οι δασμοί. Πάντως ο πρώτος αντιπρόεδρος του ΔΝΤ ο κ. Λίπτον δήλωσε ότι εάν συνεχιστούν οι δασμοί, μέχρι το 2020 από παγκόσμια οικονομία θα έχει εξανεμιστεί 0,75% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Καλό είναι να έχουν στο νου τους οι δύο ηγέτες την ρήση του Αβραάμ Λίνκολ «σύνορα που δεν θα τα διασχίζουν εμπορεύματα, θα τα διασχίζουν στρατεύματα».
Άλλοι παράγοντες που μπορούν να συμπιέσουν την παγκόσμια οικονομία είναι το Brexit (που φαίνεται να μην είναι τόσο κοντά στο να γίνει πράξη). Η Γαλλία με τα κίτρινα γιλέκα και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να προχωρήσει ο Μακρόν. Η Ιταλία που μπορεί να συμφώνησαν για τον προϋπολογισμό αλλά κανείς δεν ξέρει με τους λαϊκιστές που την κυβερνούν. Η Γερμανία με τον Σολτς να δηλώνει ότι η ανάπτυξη στην Γερμανία από το 2% που ήταν μπορεί να πέσει στο 1,5% ή ακόμη και σε ύφεση. Ο Σολτς έχει ετοιμάσει ένα πακέτο μέτρων με φοροελαφρύνσεις σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
Και φτάνουμε στον Μάιο, μήνας ευρωεκλογών που θα κρίνει πολλά. Ποιος είδε τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους και δεν τους φοβήθηκε. Σίγουρα η ακροδεξιά θα βγει ενισχυμένη και μπορεί να ενταθούν ξανά οι φωνές για το ευρώ και ότι δεν χρειαζόμαστε την Ελλάδα, ξανά τα ίδια.
Ο Σάμιουελ Τζόνσον είχε πει ότι «οι αγορές μπορούν να προβλέψουν εννέα από κάθε πέντε υφέσεις». Κανείς δεν είναι έτοιμος για μία ακόμη ύφεση ή κρίση. Και μάλλον θα αντιμετωπιστεί με φάρμακα από το κουτί πρώτων βοηθειών.
Στην αρχή ήταν η εποχή της «Μεγάλης Μετριοπάθειας» που συνοδεύτηκε με σταθερότητα των τιμών και την διεύρυνση των ανισοτήτων. Μετά ήρθε η εποχή της «Μεγάλης Ύφεσης» με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Και τώρα ζούμε στην περίοδο της Μεγάλης Αναταραχής. Με την Λαγκάρντ να δηλώνει ότι οι ανισότητες θα αυξηθούν και ότι θα ξεπεράσουν και αυτές της χρυσής εποχής του καπιταλισμού 1850-1870 και ότι θα έρθει μία εποχή οργής και πικρίας -παράδειγμα εδώ είναι η Γαλλία. Και με την ίδια να δηλώνει ότι η ελίτ κοιμάται. Αχ ακριβή μας Κριστίν, εσύ μπορεί να τα δηλώνεις αυτά και να χτυπάς το καμπανάκι, αλλά ποιος ακούει;
Οι δράκοι και τα γεράκια της οικονομίας θα είναι εδώ και το 2019.
