γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι φανερό πως η ευρύτερη κεντροαριστερά δεν εκπροσωπείται από το ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν επιθυμεί να συγχρωτιστεί με την οσμή σκανδάλων, ούτε βέβαια με παρασιτικές παρουσίες ανευθυνότητας και ανικανότητας. Το αφήγημα του λαϊκισμού αδυνατεί να οικοδομήσει εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα στην προσπάθεια ανανέωσης να αποτάσσονται το πεζοδρομιακό παρελθόν και τα πρόσωπα που το σημάδεψαν.
Και ενώ στις αστικές δημοκρατίες η ευθιξία της αξιοπρέπειας κάνει τον ηττημένο πρωθυπουργό να παραιτείται προκειμένου να αναγεννηθεί το κόμμα, αντίθετα στη συριζαϊκή ηθική του πλεονεκτήματος ο ηττημένος πετά ρετάλια και βαρίδια στην προσπάθεια να αναδομήσει το παρωχημένο οικοδόμημα. Παρασύρθηκε υποτίθεται από τους μαρξιστές των μεταχουντικών συμπλεγμάτων, δεν κατάλαβε τους συσχετισμούς στην κοινωνία και την Ευρώπη.
Πλέον η πολιτική διχασμού εφαρμόζεται στους συντρόφους. Οποιαδήποτε μετάβαση στον υποτιθέμενο νέο προοδευτισμό θα πρέπει να περνά από την λήθη και την αορατότητα των κοινωνικά καταδικασμένων. Ο άνθρωπος άλλωστε κατά τον Νίτσε είναι “επιλήσμον ζώο”, και αυτό παρέχει το άλλοθι για μια ενεργητική ψυχική αφομοίωση, πρόσκαιρη έστω, που επιτρέπει την επαναφορά σε στερεότερες βάσεις ηθικές και κοινωνικές, πέρα από ανούσιες εφόδους. Η νέα αρχιτεκτονική επιλογής στηρίζεται στις αρχές του Nudging, μεθοδεύοντας με όρους συμπεριφορικής διορατικότητας τη μελλοντική προτίμηση των πολιτών σε συγκεκριμένα νέα πρόσωπα. Ένας έμμεσος τρόπος εκκαθάρισης και απεγκλωβισμού από τα πατριαρχικά συντροφικά βαρίδια που ζέχνουν μαρξιστικό συντηρητισμό.
Αποστασιοποιημένος λοιπόν ο Αλέξης από τη σκανδαλολογία και τις πολλαπλές αστοχίες, περιοδεύει με τη νεότερη γενιά στελεχών, με την Αχτσιόγλου και Νοτοπούλου και όχι με το γηραλέο των Σκουρλέτηδων, Φίληδων και Σάκηδων. Ένας πολιτικός διαιρετισμός που εδράζεται στα δίπολα αυταπατώμενων – εκσυγχρονιστών, αναποτελεσματικών – αποτελεσματικών, εκτροπής – νομιμότητας και βασίζεται στο δυισμό της διάκρισης της ουτοπικής εφόδου από την πραγματικότητα του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Στα πλαίσια της συμπεριφορικής ρύθμισης λοιπόν, η πρότερη παράδοση του ηθικού πλεονεκτήματος και της επαναστατικής ρητορικής, κουρελιασμένη εντελώς, ωθείται στο περιθώριο καθώς τα νεότερα στελέχη, περισσότερο αφοσιωμένα στους κανόνες της δημοκρατίας, προβάλλουν τον εκσυγχρονισμό πέρα από μαρξιστικές ανοησίες. Η επιλογή μέχρι το συνέδριο εστιάζει στο να καταδειχθεί ένα εκσυγχρονιστικό αριστερό πνεύμα και ένας αρχηγός μακριά από αφελείς και αυταπατώμενους. Καμία αυτοκριτική. Αγνοούν παντελώς τις αλλαγές που συντελέστηκαν στην κοινωνία, στις νεότερες ηλικίες και στα δυναμικά λαϊκά μεσοστρώματα. Η λήθη ωστόσο εμπεριέχει την γενναιοδωρία αλλά όχι την αμνησία, ενώ το πράττειν τους απέδειξε την προοδευτικοφανή πολιτική ευτελούς κέρδους και την εκμετάλλευση των πολιτών χάριν της εξουσίας.
