Αιώνας δρόσιζε το πέλαγος
ιστορίες που πλαθε το κορμί τών χρόνων του.
Κι εκείνο
κυμάτιζε και σιωπούσε
Σαν τέντωνε αυτιά να ακούσει κυμάτιζε…
Σαν καθαρά τού ηχούσαν όσα του λεγε σωπούσε.
Μόνον αυτό.
Την έκπληξη και το θάμβος,
την οδύνη και τον φόβο,
την ελπίδα και την απελπισία,
την άφηνε για τα πρόσωπα τών ανθρώπων.
Εκεί που όλα φαίνονταν πρωτόγνωρα.
Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!
