γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Οι περισσότερες περιστάσεις στη ζωή ταυτίζονται με αισθήσεις. Φέρουν αρώματα, για παράδειγμα. Άρωμα αντηλιακού, καμένου κούτσουρου στο τζάκι ή τριαντάφυλλου. Άρωμα ακριβής κολόνιας, από μια σπουδαία επιτυχία, και άρωμα αλκοόλ για το βράδυ που προσπαθείς να την ξεχάσεις. Άρωμα τσιγάρου επίσης. Αντιαισθητικό, τις περισσότερες φορές. Όπως οι φάτσες εκείνων των τύπων που σε πλησιάζουν με ένα φυλλάδιο στο χέρι, ή σε περιμένουν στα τραπεζάκια της κομματικής τους ομάδας.
Πέρα από ορισμένες εξαιρέσεις, η φοιτητική ζωή δεν είναι ακριβώς μια περίοδος στην οποία το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι τα πάρτι, το σεξ και το επόμενο ποτό. Με τα ποσοστά ανεργίας να έχουν φτάσει στα ύψη, δεν είναι λίγα τα παιδιά που δουλεύουν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ή, ακόμη χειρότερα, αναγκάζονται να μη σπουδάσουν καν. Τέτοια άτομα υπάρχουν παντού: είναι γκαρσόνια στην καφετέρια που πίνεις το καφέ σου, μοιράζουν φυλλάδια έξω από το σχολείο που πηγαίνεις τα παιδιά σου, διανέμουν κάρτες κινητής τηλεφωνίας ή οτιδήποτε άλλο. Βέβαια αυτοί όλοι ανήκουν σε μια ομάδα που σπάνια ακούγεται. Και μιας και δεν κάνουν φασαρία εκείνοι, κάνουν οι αυτόκλητοι προστάτες τους.
Στην πλειοψηφία τους -χωρίς αυτή να αποκλείει κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις- τα μέλη των φοιτητικών παρατάξεων, δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Βασικοί τους κοινοί άξονες είναι ο φασιστικός λόγος, ο δασκαλίστικος τρόπος ομιλίας, η παντελής έλλειψη γνώσεων -ιδίως ιστορικών-, το γεγονός πως ΟΛΟΙ είναι «παιδιά εργατών», αλλά και οι πάντα αγαθές προθέσεις. Ορισμένοι θα σε πλησιάσουν σχεδόν φιλικά, με μια πονηριά κρυμμένη πίσω από το χαμόγελο που θυμίζει τη Μητέρα Τερέζα. Άλλοι θα σπεύσουν να κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους στο αγαπημένο τους άθλημα, το “Ντου και Ξύλο”. Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται τύποι που το μόνο που κάνουν είναι να δέρνουν, να είναι τόσο δειλοί απέναντι στην πρώτη υψωμένη φωνή εναντίον τους. Προφανώς θα φταίει πως δεν ξέρουν να μιλούν, πόσο μάλλον να ακούνε.
Προσωπικά, ο λόγος που αντιπαθώ τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις δεν είναι μόνο οι μπαγιάτικες ιδέες τους. Είναι όλη αυτή η δήθεν προστασία που πουλούν, το ωμό νταβαντζιλίκι των μελών τους, για να μιλάμε κοφτά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να ακούς “θα σε βολέψω, αλλά θα μας στηρίξεις”, από άτομα που καμία σχέση δεν θα έπρεπε να έχουν με το πανεπιστήμιο. “Ποιος είσαι εσύ και ως τί θα με βολέψεις δηλαδή;” είναι μια απλή ερώτηση, που ωστόσο λίγοι κάνουν. Το γεγονός πως οι πρυτανικές αρχές ανέχονται ως συνομιλητές τραμπούκους της σειράς, είναι πρόβλημα δικό τους και δικό μας. Με όποιον πρύτανη όμως και να μιλήσει ένας τραμπούκους, θα παραμείνει τέτοιος: ένα άνθρωπος κενός που ουρλιάζει ή χαμογελάει σε όσους δεν τον ξέρουν. Αλλά δυστυχώς για αυτούς, η πλειοψηφία των φοιτητών τους ξέρει καλά και η στάμπα του “κομματόσκυλου” είναι πολύ βαριά.
Οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν παρεκκλίνει πλήρως των αρχικών τους στόχων. Αντί για φορείς δημοκρατίας, είναι κομματικοί στρατοί, φασιστικά “τσικό” μικρών και μεγάλων κομμάτων. Προτιμούν να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για πράγματα παντελώς άσχετα με το πανεπιστήμιο, παρά να ασχολούνται με την αθλιότητα που επικρατεί σε αυτό. Αλλά, βέβαια, πόσοι από αυτούς έχουν μπει σε πανεπιστημιακή αίθουσα για να καταλάβουν τί ακριβώς συμβαίνει; Δεν τους ζητάει κανένας να απαρνηθούν τις ιδέες τους ή να μην μιλούν. Κάθε άλλο. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κάτσουν αρχικά στα έδρανα και όχι στα τραπεζάκια, έπειτα να πετάξουν το καλάμι που έχουν καβαλήσει, και στο τέλος να μιλήσουν για τα προβλήματα που έχουν κλιθεί να βοηθήσουν στην επίλυσή τους. Να μιλήσουν, όχι να ουρλιάξουν.
Η δύναμη που νομίζουν που έχουν τα μέλη των παρατάξεων είναι πέρα για πέρα προσβλητική. Καλοαναθρεμένα από την υποστήριξη των κομμάτων και την ανοχή των πρυτανικών αρχών, άτομα με γνωστές “ημι-παράνομες” δραστηριότητες σε clubs επαρχιακών πόλεων, έχουν το θράσος να ορίζονται αυτόκλητοι σωτήρες και τιμητές των πάντων. Δεν έχουν εργαστεί, αλλά ξέρουν για την εργασία. Δεν σπουδάζουν, αλλά ξέρουν για τις σπουδές. Θα σε βοηθήσουν αν τους βοηθήσεις, ναι, να είσαι σίγουρος…
Η αποχή πράγματι δεν είναι λύση. Αντίθετα, λύση είναι η πλήρης περιφρόνηση ή, καλύτερα, η αλλαγή. Η εκπροσώπηση των φοιτητών είναι απόλυτα αναγκαία, ιδίως στα δύσκολα χρόνια που ζούμε και σπουδάζουμε. Μια εκπροσώπηση όμως προερχόμενη από φοιτητές και όχι κομματικούς εγκάθετους. Ας προβάλλουμε τις απόψεις μας ανεξάρτητα από τις κομματικές σημαίες (σε τελική ανάλυση, για να συμφωνήσεις με κάποιον πρέπει να ανήκετε υποχρεωτικά στον ίδιο ιδεολογικό χώρο;) και ας αναγκάσουμε τις αρχές να αποδεχθούν πως οι τραμπούκοι κάθε χρώματος είναι σοβαρότατο πρόβλημα. Ένα νέο σοβαρό πανεπιστήμιο εξάλλου τους έχει ανάγκη όλους, δεξιούς, αριστερούς κι οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει όμως καμία απολύτως ανάγκη τον κάθε τυχάρπαστο δικτατορίσκο, που νομίζει ότι απέκτησε εξουσία πουλώντας προστασία. Οι σημερινές παρατάξεις είναι καρκινώματα, τα οποία έχουν προσβάλλει την Ανώτατη Εκπαίδευση. Είναι στο χέρι μας να τα αποβάλλουμε, βρίσκοντας μόνοι το γιατρικό μας. Δεν τους έχουμε ανάγκη.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
