γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Αν έχετε μπει τις τελευταίες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα έχετε δει την αντιπαράθεση για τη Βούλα Παπαχρήστου, για τις φιλοχρυσαυγήτικες απόψεις της που δεν κρύβει και για το αν επιθυμεί ή όχι ο κόσμος να πάρει μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Μπορεί όλη αυτή η συζήτηση να έληξε λόγω της 8ης θέσης που κατέλαβε στον τελικό του τριπλούν, αλλά εγώ παραμένω προβληματισμένος.
Αρχικά, η επίμαχη ερώτηση: υποστήριζα ή όχι την Παπαχρήστου; Έλα ντε. Τις προηγούμενες ημέρες, κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι «είναι με την ελληνική αποστολή, άρα πρέπει να την υποστηρίζω» σκεφτόμουν ως αντίλογο τι θα γινόταν αν ο Ηλίας Κασιδιάρης ήταν αθλητής και ήταν μέλος της Ολυμπιακής αποστολής. Σίγουρα δεν θα υποστήριζα τον Κασιδιάρη ακόμα και αν ήταν ποδοσφαιριστής με την Ελλάδα στον τελικό του Μουντιάλ και εκτελούσε πέναλντι στο ’90 με το σκορ στο 0-0. Τότε γιατί προβληματίζομαι με την Παπαχρήστου;
Θυμάμαι το χαζό αστείο που είχε γράψει η Παπαχρήστου , το οποίο είχε γίνει αιτία του αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς αγώνες το 2012. Έλεγε ότι «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα.. Τουλάχιστον τα κουνούπια του δυτικού Νείλου..θα τρώνε σπιτικό φαγητό!!!». Παραβλέποντας τα λάθη στα σημεία στίξης, σκέφτομαι ότι στο μυαλό της και ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι «Αφρικανός», ακόμα και αν αγωνίζεται με την Εθνική Ελλάδος. Το ίδιο λογικά θα σκέφτεται και για τον Σπύρο Χαγκαμπιμάνα, έναν ζωντανό ήρωα με μαυρό χρώμα στο δέρμα που είναι πολύ πιο Έλληνας από κάθε Κασιδιάρη. Εκεί νευρίαζα και άρχιζα να σκέφτομαι κωλοτούμπες, στραμπουλήγματα, αποκλεισμούς και 8ες θέσεις.
Μετά όμως σκέφτομαι «τελικά, που ακριβώς φταίει αυτό το κορίτσι;». Έχω πει πολύ χειρότερα αστεία χωρίς να έχω επιπτώσεις στη ζωή μου και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο έχεις κάνει και εσύ αναγνώστη -και μη μου αρχίσεις τα μα-μου-σου-του, αν σκεφτείς καλά θα δεις ότι σίγουρα το έχεις κάνει! Όταν όμως ξαφνικά έγινε η Παπαχρήστου η προσωποποίηση του φασισμού στην ελληνική καθημερινότητα, λογικό ήταν να βρει καταφύγιο εκεί που της το προσέφεραν και που την αποθέωναν: στους φασίστες. Όχι, δεν είναι χρυσαυγήτισσα επειδή είναι θύμα, είναι χρυσαγήτισσα επειδή το επέλεξε. Οι λόγοι όμως που επέλεξε να στραφεί στον φασισμό ίσως μας είναι πολύ χρήσιμο να τους κατανοήσουμε ως κοινωνία. Άλλωστε, αν καταλάβουμε τους λόγους που κάνουν το σχεδόν ένα δέκατο των ψηφοφόρων να στραφούν στην ΧΑ, τότε ίσως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.
Ίσως ένας από αυτούς τους λόγους να είναι η εμμονή με τη χρήση πολιτικά ορθού λόγου. Βλέπουμε ότι στην Ελλάδα η ΧΑ, ο Άδωνις, ο Καμμένος, ο Κουρουμπλής και γενικά πάρα πολλοί πολιτικοί κάνουν ό,τι στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ: λένε ό,τι τους κατέβει και μετά το υποστηρίζουν με πάθος, ακόμα και αν είναι αντίθετο με πράγματα που έχουν πει στο παρελθόν -τα οποία φυσικά επίσης υποστηρίζουν με πάθος. Όταν ο πολιτικός λόγος έχει γεμίσει με απαράβατους κανόνες, όποιος τους παραβαίνει με θράσος εμφανίζεται ως σοβαρός επαναστάτης πολιτικός που «καλά τα λέει». Δεν είναι αυτή η απάντηση στον καθωσπρεπισμό και τον νεοφιλελευθερισμό που χαρακτηρίζει τον πολιτικά ορθό λόγο, αλλά είναι η μόνη ορατή λύση για τον μέσο Έλληνα. Φυσικό είναι ότι όταν κάποιος δεν βλέπει καμία άλλη λύση, θα αρπάξει τη μόνη ορατή. Φυσικό λοιπόν ήταν όταν κάποιος χάνει το όνειρο μιας ζωής λόγω του πολιτικά ορθού λόγου, όπως η Παπαχρήστου το 2012, να στραφεί σε αυτούς που εμφανίζονται να τον πολεμάνε.
Καλά όλα αυτά, αλλά γιατί με πειράζει ακόμα η ταύτιση της Παπαχρήστου με κάποιο κόμμα; Γιατί δεν με πειράζει πχ του Πύρρου Δήμα ή του Ζαγοράκη; Ίσως γιατί όταν ο Δήμας ή η Πατουλίδου κέρδιζαν ολυμπιακά μετάλλια το έκαναν για όλους τους Έλληνες και όχι για αυτούς που οι ίδιοι θεωρούς «πραγματικούς Έλληνες». Ή ίσως γιατί περίμεναν πρώτα να σταματήσουν την αθλητική τους σταδιοδρομία προτού εκφράσουν τις πολιτικές τους απόψεις ή επειδή η σταδιοδρομία τους δεν καθορίστηκε από τις πολιτικές τους απόψεις.
Ή ίσως απλά να είναι η αντιπάθεια προς τη Χρυσή Αυγή αυτή που με κάνει να προβληματίζομαι με την Παπαχρήστου. Αν όμως είναι έτσι, τότε αυτό σημαίνει ότι έχω πρόβλημα με το μισό εκατομμύριο Έλληνες που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή; Και αν ναι, πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; Πιστεύω ότι σε μία πραγματική δημοκρατία όλοι έχουν θέση και πρέπει να εκφράζουν την άποψή τους, ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν στη δημοκρατία. Αν έχουμε τόσο πρόβλημα με τους οπαδούς της ΧΑ που τους θεωρούμε κάτι διαφορετικό από εμάς και τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας, τότε μήπως δεν πιστεύουμε πραγματικά στη δημοκρατία; Ή μήπως φταίει το ότι η ίδια η Παπαχρήστου δεν θεωρεί συμπατριώτες της αυτούς που εγώ θεωρώ συμπατριώτες μου (όπως ο Αντετοκούμπο και ο Χαγκαμπιμάνα), οπότε δεν αισθάνομαι άνετα με το να με αντιπροσωπεύει;
Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε μερικές από αυτές τις ερωτήσεις, κυρίως γιατί μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τη δική μας υποκρισία σε πολλά από τα πιστεύω μας και να δυσαρεστήσουμε τους εαυτούς μας -και γράφοντας «τους εαυτούς μας» προφανώς εννοώ και εμένα μαζί. Άλλωστε, διαβάζοντας για την 8η θέση της Παπαχρήστου δεν ένιωσα ούτε λύπη όπως θα ένιωθα για άλλους αθλητές, ούτε χαρά όπως θα συνέβαινε σε άλλες περιπτώσεις. Ένιωσα ανακούφιση που ξεμπέρδεψα με αυτή την ιστορία και μπορώ να υποστηρίξω με την άνεσή μου τον Πετρούνια αργότερα μέσα στη μέρα. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να ξεκαθαρίσω τα πιστεύω και τις απόψεις μου, αλλά προς το παρόν η 8η θέση της Παπαχρήστου και η αναβολή αυτής της αυτοκριτικής είναι ευπρόσδεκτη.
Υ.Γ. Αν θυμάμαι καλά, κάποιος στο twitter μάλλον έχοντας ως αφορμή την ημέρα έγραψε «Παναγία μου βάλε το χέρι σου για την Παπαχρήστου». Μόνο που η Παναγία ήταν πρόσφυγας…
Υ.Γ.2 Δεν έθιξα καθόλου το θέμα Ολυμπιακό πνεύμα, αν υπάρχει, αν συμβαδίζει με την κάθε Παπαχρήστου και γενικότερα με την εποχή μας. Όπως όμως πολύ σωστά είπε κάποιος -και πάλι στο twitter- καλό θα ήταν να διαβάσουμε αυτή την ιστορία: http://www.mixanitouxronou.gr/i-istoria-tou-lefkou-athliti-dipla-stous-emvlimatikous-mavrous-athlites-pou-ipsosan-simvolika-ti-grothia-tous-stous-o-a-tou-1968-timorithike-sklira-gia-ti-stasi-tou-38-chronia-meta-i-dio-mavri-sina/
Φωτογραφία από sport24.gr
