Στην Ελλάδα όποιος πει τη σκληρή αλήθεια και πάει κόντρα στο ρεύμα, τότε είναι «όργανο των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», «Μερκελιστής»,
«Γερμανοτσολιάς», «πουλημένος», «μνημονιακός» και τόσα άλλα που έχουν ονομασία… προέλευσης από τους «Αγανακτισμένους» του 2011. Πριν από μερικούς μήνες, ο αποπεμφθείς ή παραιτηθείς υφυπουργός Υποδομών Παναγιώτης Σγουρίδης έδωσε μια αφοπλιστική απάντηση στο ερώτημα περί πολιτικού ψεύδους και γενικά περί πολιτικής πρακτικής. Είπε επί λέξει:« Οι πολιτικοί δυστυχώς δεν κρίνονται από αυτά που κάνουν αλλά από αυτά που έλεγαν… Αν δεν τάξεις δεν σε ψηφίζει ο λαός. Όταν σου μιλάει κάποιος ορθολογιστικά δεν είναι καλός. Επειδή είμαι παλιά καραβάνα και επειδή δεν φείδομαι των λόγων μου πρέπει κάποια στιγμή να πούμε την αλήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια».
Η δήλωση Σγουρίδη είναι σημαία και συνιστά δικαίωση όλων όσοι έλεγαν την αλήθεια και δεν υπόσχονταν. Είναι μια νίκη κατά του λαϊκισμού και του ψεύδους. Είναι μια νίκη για όλους όσοι κατηγορήθηκαν ως πουλημένοι, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, πράκτορες και τους δικαιώνουν τα γεγονότα, οι αποφάσεις και οι εξελίξεις. Στην Ελλάδα αν τολμήσεις να σπάσεις αυγά για να φτιάξεις ομελέτα, το πιθανότερο είναι να σου σπάσουν το… κεφάλι. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να… ανεχθεί τις πικρές αλήθειες των αριθμών. Χαλάει το… όνειρο και κόβει το… γλυκό. Ο Έλληνας θέλει παραμύθι μέχρι τέλους. Αυτή είναι η τέχνη της… παραπολιτικής και όχι της πολιτικής. Ο Έλληνας θέλει πολιτικάντηδες του αισχίστου είδους που μπορεί έστω και από σπόντα να του εξασφαλίσουν ένα διορισμό, ένα ρουσφέτι, μια καλύτερη σύνταξη. Έστω και στα λόγια… Μια προσδοκία, μια ελπίδα. Μόνο που σε συνθήκες ακραίας οικονομικής πίεσης η ψυχολογία μεταστρέφεται και μάλιστα κατά τρόπο βίαιο. Ο πολιτικάντης, δηλαδή ο ψεύτης, έρχεται σε πρώτο πλάνο. Βεβαίως, ο πολιτικός της αλήθειας δεν δικαιώνεται αμέσως αλλά εμμέσως. Κανείς δεν θα αναγνωρίσει σε κάποιον που έχει δικαιωθεί ότι είχε… δίκιο. Όμως τα ευκόλως εννοούμενα έστω και δι΄ αυτού του τρόπου παραλείπονται…
Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχει απολέσει προ πολλού τη λογική για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης για να αναλυθούν. Σίγουρα, οι περισσότεροι έμαθαν σε ένα περιβάλλον μιας εποχής που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Πολύ απλά γιατί χρεοκοπήσαμε. Κάθε ένας σε αυτήν τη χώρα που είναι ορθολογιστής δεν είναι καλός, όπως αναφέρει ο φίλτατος Σγουρίδης! Όσο ο Έλληνας συνεχίζει να είναι θύμα των ασύστολων ψευδών που του σερβίρουν, τόσο το μυαλό του θα αδρανεί και εν τέλει τόσο περισσότερο άξιος της (κακής του) τύχης θα είναι. Όποιος Έλληνας πιστεύει ότι λέγοντάς του την αλήθεια είσαι όργανο των… ξένων δυνάμεων είναι ραγιάς των επιλογών του. Γιατί οι επιλογές του είναι συγκεκριμένες. Κατευθύνονται σε αυτόν που του λέει τα περισσότερα ψέματα. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να γίνουν αυτά που ακούνε, αλλά στηρίζονται στην… ελπίδα. Αυτή πεθαίνει τελευταία και ένας διορισμός για παράδειγμα μπορεί να την κρατήσει… άσβεστη και παντοτινή. Όμως, με τα ψέματα δεν οικοδομείται ένα μοντέλο εξόδου από τη σημερινή χρεοκοπημένη και αδιέξοδη κατάσταση…
Ένα πράγμα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας: με την ψήφο μας στο εξής καλούμαστε να επιβραβεύσουμε τους ορθολογιστές. Αυτούς που δεν είναι καλοί, σύμφωνα με τον ορισμό Σγουρίδη. Όσοι λένε πικρές αλήθειες πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο. Είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε ως Έλληνες να είμαστε ραγιάδες των επιλογών μας. Είναι καιρός να βάλουμε όλοι το δικό μας λιθαράκι για να τελειώσει ο λαϊκισμός μια και καλή. Όσο νωρίτερα αποφασίσουμε ότι πρέπει να βρούμε τον σωστό δρόμο, τόσο μεγαλύτερο θα είναι μακροπρόθεσμα το όφελος για όλους. Ήρθε η ώρα να πάρουμε διαζύγιο από τον λαϊκισμό, το ψέμα και το… παραμύθι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το τίμημα των επιλογών μας με βάση τέτοιες συμπεριφορές είναι βαρύτατο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει δυσβάστακτο.
