γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η μόνη περίοδος που ενώνει πιστεύοντες και μη. Για τους πρώτους πρόκειται για μια υπενθύμιση της έλευσης του θεού-σωτήρα στη γη, μια απόδειξη δηλαδή πως υπάρχει κάτι ανώτερο και μάλιστα ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους. Για εμάς τους υπόλοιπους από την άλλη πλευρά, είναι μια ευκαιρία για διακοπές, φωτεινά λαμπάκια, πρόσθετες δόσεις παλιμπαιδισμού και άλογου συνήθως ενθουσιασμού, ο οποίος μας επιτρέπει να ονομάζουμε ένα αποτυχημένο δείγμα πορτοκαλί σκαλωσιάς στο κέντρο των Ιωαννίνων «χριστουγεννιάτικο δέντρο». Αμφότεροι είμαστε χαρούμενοι, με την ομορφιά του παραλογισμού που οι μέρες επιβάλλουν.
Βέβαια δεν είναι πάντα ελαφρύ το γιορτινό κλίμα. Τις μέρες ετούτες -μα κι όλες τις άλλες- οι σημαντικοί άνθρωποι ξεπερνούν σε αξία ακόμη και το χρόνο, όντες οι μόνοι που μπορούν να τον νικήσουν. Εξάλλου την απόδειξη της δύναμής τους πολλές φορές την έδωσαν: τα βράδια που ένα χαμόγελο γαντζώθηκε σε δυο γλυκά χείλη για παράδειγμα, τη στιγμή που δυο ελαφρά χτυπήματα στον ώμο οδήγησαν στη λήθη ή τότε που μια πίκρα ξεπλύθηκε σε φιλικές νουθεσίες και έγινε η πιο γλυκιά χαρά. Όταν λοιπόν τα φέρνει έτσι η τύχη και οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται μακριά, τίποτα δεν είναι ίδιο.
Απόσταση. Γένους θηλυκού, πράγμα από μόνο του ικανό να οδηγήσει σε ποικίλα ψευτοφιλοσοφικά σεξιστικά σχόλια στη φαλλοκρατική κοινωνία στην οποία ζούμε. Η απόσταση πάντως είναι πρόβλημα, ανεξάρτητα από τη γραμματική της ερμηνεία. Δημιουργείται ψυχολογικά, χτίζει τσιμεντένιους τοίχους, οδηγεί συχνά σε αποξένωση. Μόνο όμως όταν την αφήνεις να σε καταβάλει.
Καθώς τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι απομακρύνονται. Μεγαλώνουμε, κι αυτό δεν αλλάζει. Οι δουλειές γίνονται πιο απαιτητικές, ο τόπος διαμονής μεταβάλλεται διαρκώς. Η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Το «δεν ξέρω που θα είμαι αύριο» μετατρέπεται σε σκληρή -πλην κάπως γοητευτική- πραγματικότητα. Τα πράγματα δυσκολεύουν, με τις δυσκολίες αυτές να μην καταλαβαίνουν από γιορτές ή συναισθήματα. Μα σε τέτοιες περιστάσεις φαίνονται όσοι δεν φοβούνται τον πρώτο αέρα.
Την τιμή του καθενός την θέτουν σε κρίση οι ίδιες επιλογές του: οι άνθρωποι που στέκουν στο πλευρό του, οι στιγμές οι οποίες έδωσαν νόημα στη ζωή του. Αν θέλει να χάνεται, αυτό θα συμβεί. Αν δεν θέλει, τουλάχιστον θα προσπαθήσει να σώσει ό,τι αξίζει να σωθεί. Τα φωτάκια θα είναι έξω, όπως δυστυχώς η σκαλωσιά-δέντρο στα Γιάννινα και ο άρρωστος τύπος που τη σκαρφίστηκε. Τα Χριστούγεννα δεν θα πάψουν να είναι όμορφα, το ίδιο και όσοι επιθυμείς να κρατήσεις κοντά σου, κάνοντάς τους σταθερό σημείο σε καιρούς ευμετάβλητους.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
