Η ισχύς, η ιδιοτέλεια και η αρνητική χρήση των δυνατοτήτων του ανθρώπου είναι φανερά. Η οικολογική κρίση επίσης αμφισβητεί την ανθρώπινη ύπαρξη και τις αναπτυξιακές ιδεολογίες. Κοινωνικές παθολογίες, ρατσισμοί, δοξασίες και φονταμεταλισμοί ως φαντασιακές διέξοδοι επανέρχονται.
Σήμερα η ιστορική πρωτεύουσα της ενανθρώπησης δεν είναι η πόλη του παρελθόντος. Πολυπολιτισμική, υπό ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων, καθορίστηκε ιστορικά από τις τρεις θρησκείες και αποτέλεσε πεδίο ερίδων και ανταγωνισμών.
Αποκλειστικότητες και σεχταριστικές λογικές δεν αρμόζουν σε μια πόλη, η ιστορία της οποίας είναι η ιστορία του κόσμου. Άκμασε και παράκμασε, καταστράφηκε και αναστηλώθηκε πολλές φορές για να εκπληρώσει τις βιβλικές της προφητείες. Κατά τον Ιεζεκιήλ (κ.5,5), “αὕτη ἡ Ἱερουσαλὴμ ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν τέθεικα αὐτὴν καὶ τὰς κύκλῳ αὐτῆς χώρας”. Γήινη και ουράνια. Είναι ο οίκος του Θεού, ο ιερός τόπος τριών θρησκειών, αλλά και η πρωτεύουσα δύο λαών που είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν.
Όσο και αν η τοποθέτηση του Αμερικανού Προέδρου τάραξε τους κύκλους, στην ουσία είπε αυτό που η Θουκυδίδειος εντροπία παρουσιάζει. Έτσι η ανατολική πόλη μπορεί να είναι πρωτεύουσα των Παλαιστινίων, ενώ η δυτική του Ισραήλ.
Απαιτείται ένα νέο σύμφωνο συμβίωσης, μία βιωματική προσέγγιση των λαών και της πραγματικότητας. Μία απαρχή ευθύνης. Άλλωστε η πνευματική πρωτεύουσα για όλους είναι μία.
Η “δικιά μας” χάνεται στα βάθη των αιώνων, όπου αποτελούσε τη μυρμηγκοφωλιά της ανθρωπότητας. Σε αυτή την αρχαία πόλη, «Ιδού, μάγοι από ανατολών ήλθον, λέγοντες, Που είναι ο γεννηθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Διότι είδομεν τον αστέρα αυτού εν τη ανατολή, και ήλθομεν δια να προσκυνήσωμεν αυτόν» (Ματθαίος,β΄:1-2).
Νοτιότερα της Ιερουσαλήμ κείται η μικρή πόλη της Βηθλεέμ «όπου ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον» (Ματθ. β΄ 9). Εκεί όπου «Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο». (Ιω. 1, 14).
Η γέννηση του Θεανθρώπου καταδεικνύει την υπέρβαση των διαιρετικών στοιχείων και την ενότητα του ανθρώπινου γένους μέσα στα πλαίσια της καθολικής μεταμόρφωσης. Ο ίδιος ο ναός της γέννησης συμπυκνώνει μια κοσμολογία καθώς συνοψίζει τόσο τον απτό κόσμο όσο και την άνωθεν Ιερουσαλήμ.
Αυτή η άνωθεν γέννηση για τον καθένα μας συντελείται όταν κάνουμε ένα βήμα πίστης προς Εκείνον, όταν επιδιώκουμε μια νέα βιωματική προσέγγιση με τον συνάνθρωπο, ζητώντας Τον να έλθει στη ζωή μας. Διότι το ζητούμενο είναι η δημιουργική ελευθερία του ανθρώπου να διαχέεται, μέσω της ζωής και της πράξης, στην οικοδόμηση σχέσεων κοινωνίας και κατανόησης, όχι μόνο σε αυτή την εύσημη περίοδο αλλά ως καθημερινό βίωμα.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
