Σαββατόβραδο στην Αθήνα προχτές. Δεκεμβρίου 7. Στην Αθήνα του σήμερα. Μέσα από τα τρία τηλεοπτικά κανάλια που μου προσφέρει η συνδρομή μου παρακολουθούσα τα όσα συνέβαιναν εκεί για τα έξη χρόνια από τον θάνατο του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η αναρχία σε όλο της το μεγαλείο. Ένα έξαλλο πλήθος κουκουλοφόρων που είχαν μετατρέψει την εκδήλωση διαμαρτυρίας σε επιθέσεις καταστροφών, εμπρησμών και λεηλασίας. Οι βόμβες μολότοφ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, έδειχναν την εξέλιξη την οποία παρουσιάζουν. Μολότοφ εκρηκτικές αλλά και εμπρηστικές. Και οι φωτιές να κατακαίνε τα πάντα. Όλα όσα γίνονταν κάθε άλλο παρά σε έπειθαν ότι αυτό το πλήθος των κουκουλοφόρων διαμαρτύρονταν για τον άδικο πυροβολισμό του μικρού Γρηγορόπουλου. Ένας που ηθικά διαμαρτύρεται δεν λεηλατεί καταστήματα, δεν καίει σπίτια, δεν χτυπάει τους συναθρώπους του.
Στ΄αλήθεια ο πυροβολισμός του νεαρού Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό ήταν ένα έγκλημα. Μεγάλη η ευθύνη του., Όμως ακόμη μεγαλύτερη η ευθύνη των γονέων. Των γονέων που επέτρεψαν στον γιό τους την παρουσία του σ΄αυτές τις εκδηλώσεις ή δεν γνώριζαν που είναι το παιδί τους. Και η ευθύνη αυτή βαρύνει όλους αυτούς τους ανήλικους που με την κάλυψη της κουκούλας συμμετέχουν σε αυτές τις ταραχές αλλά βαρύνει και τους γονείς τους η ίδια ευθύνη.
Όλα αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν προχτές στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, είναι γεγονός ότι φορτώνουν με ευθύνες την κυβέρνηση και οπωσδήποτε μειώνουν το κύρος της και την ικανότητά της. Κι΄είναι επόμενο να ωφελούν πολιτικά κάποιο άλλο κόμμα. Στα Εξάρχεια βρέθηκε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη να ενδιαφέρεται για κάποιον που είχαν συλλάβει. Στην ΓΑΔΑ βρέθηκαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν κάποιους που είχαν συλληφθεί. Μήπως το άλλο κόμμα που κρύβεται κάτω από τις κουκούλες έχει κάποιο όνομα;
