γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Ο Ν. Αναστασιάδης οδηγεί την Κύπρο στις αγκάλες του ακραίου Νετανιάχου και αυτό θα έχει τις επιπτώσεις του στην πολιτική ζωή του νησιού. Αυτή η πολιτική εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, πρώτο, γιατί ισούται με την εγκατάλειψη της προσπάθειας για λύση στο κυπριακό, και, δεύτερο, ισούται με επικίνδυνο παιχνίδι με το χρόνο, πιστεύοντας ότι η πολιτική των «αξόνων» θα τον περισώσει. Το τι ακριβώς κάνει ο ε/κ ηγέτης θυμίζει το 1964: επιχειρεί να επιβάλει τους όρους του στηριζόμενες στις μυθοπλασίες των σχολικών εγχειριδίων. Έτσι, φτιάχνουμε Ταμεία Υδρογονανθράκων για να δοθεί ένα ποσοστό στην τ/κ πολιτεία σε περίπτωση λύσης, αλλά με ευθύνη του ε/κ ηγέτη το διαπραγματευτικό τοπίο έχει διαλυθεί. Φτιάχνουμε ταμείο χωρίς να γνωρίζουμε τι και πόσο φυσικό αέριο υπάρχει. Οι άλλοι, θεωρούμε, ως συνήθως, ότι είναι κουτόφραγκοι, καθ’ ότι χωρίς λύση αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, πουλούμε φούμαρα για φυσικά αέρια.
Όσοι έχουν διαβάσει την ιστορία της νήσου, ας προσέξουν το 1964. Βαδίζουμε, με άλλους όρους και άλλα περιεχόμενα, στην ίδια κατεύθυνση. Για όσους συνδυάζουν τα στοιχειώδη, η Μανσούρα τώρα λέγεται Κάβο Γκρέκο. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το σενάριο ότι η Τουρκία δεν θα κάνει κινήσεις αναδιαμόρφωσης των συσχετισμών στην «ΑΟΖ μας». Προφανώς θα επικαλεστεί πρόνοιες του Συντάγματος του 1960. Στο κυπριακό η διαδικασία γύρω από τους «όρους εντολής» σύντομα θα είναι και τυπικά νεκρή με τη σφραγίδα Λουτ. Σε ένα σκηνικό επίρριψης ευθυνών και εντάσεων, ποιος θα εμποδίσει την Τουρκία να επιχειρήσει γεωτρήσεις; Όσοι την εμπόδισαν στη διάρκεια της εισβολής το 1974! Ο κανένας! Μπορούν οι «τριμερείς» να παρεμποδίσουν μια τέτοια εξέλιξη; Ασφαλώς όχι, μπορούν όμως, για τώρα να δώσουν μπόνους στην επανεκλογή ενός ακραίου, διεφθαρμένου, μιλιταριστή πολιτικού στο Ισραήλ. Πρακτικά, όμως, βάζουν την Κύπρο στη διπολική καχυποψία ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία με βέβαιο χαμένο το «παιδί» της γειτονιάς που νόμιζε ότι με τη συμμετοχή του σε ένα συνέδριο του AIPAC αυτόματα κερδίζει στο λόττο!
Θεωρώ ότι η πολιτική Αναστασιάδη αποτελεί ένα επικίνδυνο ραντεβού με τον τυχοδιωκτισμό. Ο Πρόεδρος και ο πρόθυμος υπεξ, παίζουν ως να είμαστε χώρα-μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων, αγνοώντας επιδεικτικά ποιο είναι το κύριο καθήκον μιας χώρας-μέλος της ΕΕ. Αυτό πρέπει να λεχθεί με σαφήνεια: στην μάχη για την ένταξη στην ΕΕ, κανένας από τη σημερινή ηγεσία στο προεδρικό ή στο υπεξ δεν είχε συμμετοχή, τα βρήκαν όλα έτοιμα, γι’ αυτό και σκορπούν στον αέρα το πολιτικό κεφάλαιό της και όλη τη δυναμική της συμμετοχής μας στην ΕΕ. Αντί να αξιοποιήσουμε τα χαρτιά που μάς προσφέρει η ΕΕ για το κυπριακό, γυρίζουμε την πλάτη στα κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα και αρμενίζουμε στα τυφλά με «καθοδηγητή» τον Νετανιάχου.
Πολλοί θέτουν το ερώτημα: τι πρέπει να γίνει; Θεωρώ, ότι όλα είναι εφικτά από τη στιγμή που έχουμε την πολιτική θέληση, από την στιγμή που αξιοποιούμε το ευρωπαϊκό μας χαρτί. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν την επίλυση βιώσιμη και λειτουργική.
Παραδείγματα: Συμμετοχή της ΕΕ στην οικοδόμηση ενός νέου συστήματος ασφαλείας. Αξιοποίηση της ρήτρας «αμοιβαίας συνδρομής» για τα κράτη-μέλη, όπως προβλέπει η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Υλοποίηση έργων υποδομής με ένταξή τους σε κοινοτικά προγράμματα, διαρθρωτικά ταμεία, περιφερειακά έργα υποδομής, συγχρηματοδοτούμενα έργα. Ένταξη του σχεδίου ανοικοδόμηση της πόλης της Αμμοχώστου στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Λύσεις που προκύπτουν από την εφαρμογή του κεκτημένου- με εξαιρέσεις όπου κριθεί αναγκαίο με βάση ένα χρονοδιάγραμμα τερματισμού τους. Πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας με βάση συμφωνημένες μεταβατικές περιόδους, εισαγωγή του ευρώ σε όλη την επικράτεια, μια Κεντρική Τράπεζα που θα εποπτεύει το σύνολο της οικονομίας, με συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Προγράμματα για στήριξη των περιοχών ανοικοδόμησης. Προγράμματα συντήρησης των μνημείων της πολιτιστικής κληρονομιάς, κάτι που συντελείται με επιτυχία από την Τεχνική Επιτροπή. Πολιτικές για την συμφιλίωση. Ότι αναζητούμε για να αλλάξει η κατάσταση, το έχει ήδη επεξεργαστεί η ΕΕ. Ότι είναι καινούριο μπορεί να το υποστηρίξει, αν έχουμε ετοιμάσει την κατάλληλη, και σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές πρακτικές, πρόταση.
Τα πιο πάνω παραδείγματα έχουν αξία αν έχουμε τη θέληση, αν αξιοποιούμε την τεχνογνωσία προσώπων που υπήρξαν πρωταγωνιστές στην ενταξιακή πορεία, αν, κυρίως, πείσουμε ότι μάς ενδιαφέρει η λύση και όχι τα τρικς γύρω αυτήν. Λοιπόν, η ένταξη επετεύχθη γιατί ηγήθηκαν της προσπάθειας ικανά και αξιόπιστα πρόσωπα, πρόσωπα τα οποία διέθεταν επιρροές και κύρος στο κοινοτικό σύστημα. Κανένας από τους σημερινούς διαχειριστές του κυπριακού στη Λευκωσία δεν διαθέτει ούτε την παραμικρή τεχνογνωσία στο πως λειτουργεί το ευρωπαϊκό σύστημα και το πώς προωθούμε το κυπριακό/κοινοτικό συμφέρον. Η δική τους αντίληψη, σχετίζεται με την πολιτική που έμεινε γνωστή στην ιστορία του κυπριακού ως «σχολή» Δούντα- να μείνουμε όπως είμαστε, με την ελπίδα ότι ο χρόνος να γίνει ξανθός με τη βοήθεια ενός γένους, απροσδιορίστου, εις τους αιώνες, φύλου…
