ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Πρωινός καφές
Πάντα έπινες χώρια μου τον πρωινό καφέ σου.
Ήλπιζα πως θα άλλαζε,
πως σήμερα θα ήθελες την ώρα του να μοιραστούμε.
Ποθούσα να σε δω, βαστούσα καφέ παλιό, ξεπαγιασμένο…
΄Ηλπιζα ξανά να τον ζεστάνω.
Παραμύθια γέμιζα το φλιτζάνι μου,
με σκαλιά που κατέβαινα, με καθιστικό που με καλωσόριζε,
με λόγια – τα λόγια σου που περίμενα -, με λαχάνιασμα αποδοχής.
Ήλπιζα έως που έφτασα στα μάτια σου, και τότε ο καφές μου
λες και ένιωσε τα ξερά μου χέρια μονομιάς … στραγγίστηκε.
Η ώρα του πρωινού καφέ μου, η ώρα μου που ήλπιζε,
σ’ ένα βλέμμα σου σκοτείνιασαν ταυτόχρονα.
