Τον Απρίλιο του 2003 η Χριστίνα επισκέφθηκε την Κοινωνική Υπηρεσία του νοσοκομείου της περιοχής της και ανέφερε στην κοινωνική λειτουργό ότι ξυλοκοπείται πολύ συχνά από τον πατέρα της χωρίς αιτία, με αποτέλεσμα να φέρει μώλωπές σε όλο το σώμα της. Εξετάστηκε από τους γιατρούς του νοσοκομείου και εισήχθη στην ορθοπεδική κλινική όπου νοσηλεύτηκε, λόγω τραυματισμού της στον αυχένα και στη μέση.
Η Χριστίνα ανέφερε ακόμη ότι από 3 ετών εκτός από τους ξυλοδαρμούς, υφίστατο σχεδόν καθημερινά σεξουαλική κακοποίηση τόσο από τον πατέρα όσο και από τον παππού της.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της στο νοσοκομείο η επιμελήτρια ανηλίκων που επισκεπτόταν την Χριστίνα, επικοινώνησε με τον παππού και τον πατέρα της, οι οποίοι ως αιτία των ξυλοδαρμών της Χριστίνας, πρόβαλλαν την τιμωρία και τον συνετισμό της σε κανόνες ηθικής (π.χ. να μη μιλάει σε αγόρια, να μην βγαίνει έξω κλπ).
Η Χριστίνα αποφασίστηκε, με την συναίνεση της, να μην επιστρέψει στο σπίτι που έμενε έως τότε και την φροντίδα της ανέλαβε το χαμόγελο του παιδιού.
Η Χριστίνα ήταν ένα αξιόλογο παιδί. Συνεργάσιμη, συνεπής ως προς τις υποχρεώσεις της, πρόσχαρη και ήπιων τόνων με γνώση και σεβασμό στα όρια και τους κανόνες.
Σήμερα η Χριστίνα έχει ανοίξει τα φτερά της, έχει το δικό της σπίτι, εργάζεται ως αισθητικός και δεν ξεχνά να επικοινωνεί με και επισκέπτεται την οικογένεια που απέκτησε στο Χαμόγελο.
Ανδρέας 2 ετών/σήμερα 7-παραμέληση
Ο Ανδρέας και τα 2 μεγαλύτερα αδέλφια του (αγόρια), ζούσαν στο κακοποιητικό περιβάλλον που δημιουργούσαν οι έντονοι και καθημερινοί καβγάδες των γονέων τους, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέληγαν στον ξυλοδαρμό της μητέρας από τον αλκοολικό πατέρα.
Η μητέρα εγκατέλειψε τον πατέρα όταν ο Ανδρέας ήταν σχεδόν 1έτους και ανέθεσε την φροντίδα των δυο μεγαλύτερων παιδιών της σε ίδρυμα, ενώ η ίδια επέλεξε να ζήσει με τον μικρό γιό της σε υπόγειο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ο πατέρας έκτοτε είναι παντελώς απών.
Οι καταγγελίες που έγιναν από γείτονες για το συγκεκριμένο περιστατικό ανέφεραν πως η μητέρα άφηνε το παιδί της πολλές ώρες μόνο του στο σπίτι, δεν άκουγαν καθόλου το μωρό κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύχτας και υποψιάζονταν πως η μητέρα κρατούσε πολλές ώρες κοιμισμένο το μωρό για να μην την ενοχλεί. Επίσης, από το υπόγειο διαμέρισμά τους αναδυόταν έντονη δυσοσμία, ενώ γενικά η μητέρα δεν τηρούσε βασικούς κανόνες υγιεινής και καθαριότητας. Παράλληλα υπήρχαν ενδείξεις ότι η μητέρα έκανε χρήση αλκοόλ και ψυχοφαρμάκων.
Η καταγγελία που οδήγησε σε άμεση εισαγγελική παρέμβαση αφορούσε στην υποψία πως ο Ανδρέας και ο μεσαίος αδελφός του (8 ετών) που επισκεπτόταν τη μητέρα κατά διαστήματα, ήταν κλειδωμένοι για περίπου μία εβδομάδα στο σπίτι και δεν ακούγονταν.
Κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης, κοινωνική λειτουργός εισήλθε στο διαμέρισμα παραβιάζοντας την πόρτα. Εκεί αντίκρισε τον 2 ετών Ανδρέα και τον 8χρονό αδελφό του, σε ένα χώρο χωρίς θέρμανση, σχεδόν άδειο, τα παράθυρα ερμητικά κλειστά, κατσαρίδες περιφέρονταν τριγύρω και η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη. Ο μικρός Ανδρέας ήταν ημιλιπόθυμος και απαθής, φορώντας μόνο την πάνα του, ενώ ο αδελφός του διαπιστώθηκε ότι τρεφόταν με κομμάτια φελιζόλ, μη έχοντας άλλη επιλογή τροφής.
Τα παιδιά μεταφέρθηκαν άμεσα στο νοσοκομείο. Ο 8χρονός Βασίλης επέστρεψε στο ίδρυμα όπου και διέμενε σχεδόν μόνιμα, ενώ ο Ανδρέας έγινε μέλος της οικογένειας του Χαμόγελου.
Ο Ανδρέας πάλεψε σκληρά έχοντας δίπλα του συνεχώς το επιστημονικό προσωπικό του Οργανισμού που του προσέφεραν πάνω από όλα, όλη την αγάπη και τρυφερότητα που είχε στερηθεί. Ξεπέρασε πολλά προβλήματα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά, που είχαν προκληθεί από την σοβαρή παραμέληση που δεχόταν. Ο Ανδρέας που δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να μιλήσει και ήταν ένα πολύ εσωστρεφές αγοράκι, σήμερα είναι ένας πανέξυπνος και πολύ κοινωνικός πολυλογάς που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης!
Μυρτώ 7 ετών/σήμερα 10-σωματική κακοποίηση
Κορίτσι 6 ετών που προσκομίστηκε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγ. Σοφία τον Φεβουράριο 2009, όταν όπως ανέφερε το ίδιο το παιδί, το χτύπησε η μητέρα του και βγήκε στο δρόμο. Το παιδί εντοπίστηκε να περιπλανιέται και προσεγγίστηκε από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Κατά την εισαγωγή του το παιδί παρουσίαζε, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση, πρόσφατες εκδορές τραχήλου και παλαιότερες κορμού και άκρων όπως επίσης και κατάγματα θώρακα, κακώσεις κρανίου και θλαστικά τραύματα άνω χείλους.
Η Μυρτώ δεν επέστρεψε ποτέ στην οικογένεια της όπως επίσης και η οικογένεια της δεν την έχει ποτέ αναζητήσει. Μεγαλώνοντας στο Χαμόγελο του Παιδιού έχει ξεπεράσει πλέον σχεδόν τελείως τα σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα που ήταν έντονα το πρώτο διάστημα της διαμονής της κοντά μας και ζει την φυσιολογική ζωή που αξίζει. Πηγαίνει στην 3η δημοτικού, έχει πολλούς φίλους, είναι ιδιαίτερα καλή στα μαθηματικά και λατρεύει το μπαλέτο!
Μιχάλης 13 ετών/σήμερα 15-συναισθηματική κακοποίηση
Ο Μιχάλης ζούσε σε ένα θεωρητικά προνομιούχο περιβάλλον καθώς είχε σε περίσσεια όλα τα υλικά αγαθά που θέλει ένα παιδί, αφού η οικογένεια του είχε ιδιαίτερη οικονομική άνεση. Θεωρητικά, ήταν πολύ τυχερό παιδί.
Ο Μιχάλης, ζήτησε ο ίδιος βοήθεια από τους κοινωνικούς λειτουργούς της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα Παιδιά SOS 1056, όταν άρχισε να καλεί συστηματικά εκφράζοντας την απορία και απόγνωσή του για τις συνεχείς φραστικές επιθέσεις από τους γονείς του, και ιδιαίτερα την μητέρα με την οποία περνούσε περισσότερο χρόνο στο σπίτι.
Καθημερινά και από την ώρα που ο έφηβος επέστρεφε από το σχολείο η μητέρα απευθυνόταν με ποικίλες ασήμαντες αφορμές στον Μιχάλη, χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «είσαι άχρηστος, θα σε πετάξω από το σπίτι, δεν είσαι ικανός για τίποτα, είσαι ένα τίποτα, υπάρχεις για να με βασανίζεις, καλύτερα να μη σε είχα γεννήσει…» κ.α. Οι αφορμές για τις ανελέητες αυτές επιθέσεις ήταν συνήθως ένας όχι ικανοποιητικός βαθμός από το σχολείο, κάποιος λεκές στα ρούχα του παιδιού, η ένταση της τηλεόρασης, η διαμαρτυρία του για κούραση μετά από το πιεστικό και πολύωρο διάβασμα των μαθημάτων του σχολείου κ.α. τέτοια. Ο πατέρας του Μιχάλη απορροφημένος από την απαιτητική του εργασία, απουσίαζε σχεδόν όλη μέρα από το σπίτι και τις λίγες ώρες που βρισκόταν εκεί, τις αφιέρωνε στον εαυτό του και όχι στο παιδί.
Η κατάσταση αυτή είχε επιφορτίσει σε τέτοιο βαθμό το παιδί που, όπως εκμυστηρευόταν στους ανθρώπους της Γραμμής, σκεφτόταν να το σκάσει από το σπίτι του. Παράλληλα, δεν μπορούσε να αποδώσει καθόλου αποτελεσματικά στις σχολικές απαιτήσεις, αφού παρά το γεγονός ότι μελετούσε, αισθανόταν μονίμως ανεπαρκής και απροετοίμαστος.
Μετά από αρκετές επικοινωνίες που είχαμε με το Μιχάλη και αφού κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του, ο Μιχάλης ακολουθώντας τις κατευθύνσεις και συμβουλές μας, κατάφερε να πείσει την μητέρα του να επικοινωνήσει μαζί μας. Όπως αποδείχθηκε, η μητέρα είχε μεγάλη ανάγκη από συμβουλευτική υποστήριξη.
Τα τελευταία χρόνια είχε επωμιστεί αποκλειστικά την ευθύνη ανατροφής του παιδιού, που σε συνδυασμό με κάποια προβλήματα στη σχέση της με τον πατέρα του Μιχάλη, την οδήγησαν στην αδυναμία ελέγχου του θυμού και της συμπεριφοράς της απέναντι στο παιδί.
Σήμερα, οι σχέσεις του Μιχάλη με τους γονείς του, έχουν βελτιωθεί σε αξιοσημείωτο βαθμό. Ο Μιχάλης επικοινωνεί ακόμη μαζί μας και μοιράζεται τις στιγμές της καθημερινότητάς τους.
Βασίλης 8 χρονών/σήμερα 15 (αληθινή αφήγηση παιδιού μας)
«Θυμάμαι πως ήμουν 8 χρονών και πως πήγαινα στη Β’ δημοτικού. Μια μέρα γυρνώντας στο σπίτι μου δεν είχα καθόλου διάθεση. Δεν ήθελα ούτε να φάω, ούτε να διαβάσω, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Ο πατέρας μου συνήθιζε να γυρίζει από τη δουλειά του μισή ώρα αφού είχα γυρίσει σπίτι από το σχολείο. Όταν έμαθε ότι δεν ήθελα να φάω και να διαβάσω αγρίεψε και άρχισε να μου φωνάζει. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Τότε αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να με χτυπάει αλύπητα… Εγώ δεν μπόρεσα να αντιδράσω γιατί ήμουν μικρός και αδύναμος. Όταν σταμάτησε να με χτυπάει πήγα τρέχοντας και κλαίγοντας στο δωμάτιο μου. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μόνος και αβοήθητος. Η μάνα μου ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα να το σκάσω από το σπίτι. Για μια εβδομάδα περίπου δεν μιλούσα σε κανένα. Στο τέλος ήθελα να το βγάλω από μέσα μου και το είπα στον φίλο μου τον Άρη. Εκείνος το είπε σε όλη την τάξη και εγώ ντράπηκα πάρα πολύ. Την ίδια μέρα δεν γύρισα στο σπίτι. Πήγα σε μια πλατεία και καθόμουν έως τις δέκα το βράδυ. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Πήγα στο καρτοτηλέφωνο και κάλεσα το 1056.Κάποιος φίλος μου είχε πει ότι σε αυτό τον αριθμό βοηθούν παιδιά που είναι σε κίνδυνο. Αφού μίλησα με μια κυρία και της είπα τα πάντα με ρώτησε που είμαι και μου είπε να την περιμένω. Σε μια ώρα είχε έρθει, με πήρε και με πήγε σε ένα σπίτι στον Καρέα. Μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμοστώ αλλά τα κατάφερα. 7 χρόνια έχουν περάσει και έχω πια νέα αντίληψη για μένα, τη ζωή και το μέλλον. Πιστεύω πως έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι θέλω και έχω μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω τη ζωή που ήθελα.
Μακάρι όλες οι ιστορίες των παιδιών που πονάνε να είχαν το ίδιο αίσιο τέλος… Δεν το πιστεύω… Μακάρι όμως…»
Σοφία 15 ετών/σήμερα 22
Η Σοφία, αλβανικής καταγωγής, εγκαταλείφθηκε από τους γονείς της στο μαιευτήριο όπου γεννήθηκε. Μέχρι τα 5 της χρόνια μεγάλωσε σε ίδρυμα της πατρίδας της. Σε εκείνη την ηλικία υιοθετήθηκε από νεαρό ζευγάρι. Η μικρή Σοφία δεν βρήκε την αγάπη και το σπιτικό που φανταζόταν εκεί, αλλά έγινε θύμα κακομεταχείρισης και παραμέλησης από τους νέους της γονείς….
Πέντε περίπου χρόνια αργότερα, οι θετοί γονείς της Σοφίας χώρισαν και την μικρή ανέλαβε ο πατριός της, ο οποίος λίγο αργότερα ξαναπαντρεύτηκε και μετακινήθηκε σε μεγάλη πόλη της Ελλάδας. Εκεί, η 11χρονή Σοφία, «ανατέθηκε» σε «φίλη» του ζεύγους («θεία»), η οποία την εξώθησε σε επαιτεία στα φανάρια. Παράλληλα, η μικρή συνέχιζε να κακοποιείται σωματικά σε καθημερινή βάση και ανάλογα με τις «επιδόσεις» της στην επαιτεία…
Κάποια στιγμή η Σοφία συνελήφθη από την αστυνομία και απελάθηκε στην Αλβανία.
Έναν χρόνο αργότερα, η σύζυγος του πατριού της την ξαναφέρνει στην Ελλάδα, σε άλλη πόλη αυτή τη φορά, όπου και η έφηβη πια Σοφία συνεχίζει να επαιτεί στα φανάρια, με «μάνατζερ» αυτή τη φορά την σύζυγο του πατριού της, ενώ φυσικά συνεχίζει να κακοποιείται βάναυσα τόσο από τη δεύτερη μητριά της όσο και από το περιβάλλον αυτής.
Κάποια στιγμή η Σοφία άρχισε να επικοινωνεί μαζί μας στην 1056, για τα λίγα λεπτά της ημέρας που απαλλασσόταν από το αυστηρό βλέμμα και την επίβλεψη της «εργοδότριας» της. Η Σοφία μοιραζόταν με τους κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους της Γραμμής τη θλίψη και απόγνωση της για την σκληρή και βάναυση ζωή που είχε γνωρίσει από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Σε ηλικία περίπου 15 ετών, η Σοφία ξανά-συλλαμβάνεται από την αστυνομία και λίγες ημέρες αργότερα το Χαμόγελο του Παιδιού λαμβάνει εισαγγελική εντολή για την φιλοξενία της.
Από τη στιγμή που η Σοφία έγινε μέλος της οικογένειας του Χαμόγελου, άρχισε να βιώνει τη φυσιολογική ζωή που είχε στερηθεί. Έμαθε σιγά σιγά να γράφει και διαβάζει, ξεκίνησε το σχολείο, δημιούργησε φίλους και άρχισε να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και να βιώνει την εμπειρία της ανιδιοτελούς αγάπης. Σήμερα η Σοφία τελειώνει τις σπουδές της στην φωτογραφία και κάνει όνειρα για το παρόν και το μέλλον της.
