γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Όσοι το 2015 δηλώναμε πως η άνοδος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία μόνο δεινά θα έφερνε στην οικονομία και στη χώρα, δεν είχαμε λάβει υπ’ όψιν μας το χειρότερο: ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ευτέλιζε θεσμούς αλλά και την ίδια τη δημοκρατία.
Και δεν εννοώ μόνο τους κουραμπιέδες της κυρίας Μεγαλοοικονόμου και την γκαζόζα του κ. Φωκά. Εννοώ κυρίως τους ακροβατισμούς του κ. Βούτση και τις ζογκλερικές κινήσεις του ιδίου του κ. Τσίπρα. Πρόεδρος της Βουλής και πρωθυπουργός προκειμένου να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία των 151 στη Βουλή, δεν δίστασαν να προχωρήσουν σε μια μοναδική κίνηση στα παγκόσμια χρονικά, αφού η ψήφος των κ.κ. Παπαχριστόπουλου και Ζουράρη, που ανήκουν την κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, θα προσμετράται – κατά δήλωση των ιδίων- την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά δεν θα είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, θα είναι κυβερνητικοί βουλευτές αλλά… δεν θα είναι, αφού θα ανήκουν σε κόμμα της αντιπολίτευσης.
Κατ’ αρχάς η περίπτωση χρήζει ψυχιατρικής αντιμετώπισης. Γιατί στερείται λογικής. Δεν μπορεί πολιτικά ένας βουλευτής να είναι δύο πράγματα. Ή το ένα θα είναι ή το άλλο. Κι αν είναι το ένα, δεν μπορεί να είναι το άλλο. Οι εν λόγω βουλευτές εκπλήσσοντας τους πάντες, δήλωσαν – και γραπτώς μάλιστα- ότι θα είναι και τα δύο. Υπάρχει άραγε νοήμων Έλληνας που θεωρεί φυσιολογική αυτήν την θέση;
Αλλά αν κάποιοι αποφάσισαν να χωρίσουν στα δύο την πολιτική τους προσωπικότητα και να το παίζουν Dr. Jekyll and Mr. Hyde, δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε θεσμικοί παράγοντες της χώρας όπως είναι ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Βουλής να αποδεχθούν μια τέτοια γελοιοποίηση. Δυστυχώς, όμως, την αποδέχονται αφού οι ίδιοι είναι οι εμπνευστές της. Την αποδέχονται γιατί η πρακτική αυτή εξυπηρετεί τα πρόσκαιρα πολιτικά συμφέροντα του πρωθυπουργού.
Με λαθρεπιβάτες στην εξουσία τους έξι αποστάτες από τα κόμματά τους (άλλο να σε εκλέγει ο λαός με ένα κόμμα της αντιπολίτευσης και να πηγαίνεις σε ένα διαφορετικό κόμμα και άλλο να εκλέγεσαι βουλευτής της αντιπολίτευσης και εξυπηρετώντας ανομολόγητους σκοπούς –προσωπικούς ή μη- να πηγαίνεις στην κυβέρνηση) και δύο αποστάτες από την πολιτική και κοινοβουλευτική λογική, η κυβέρνηση Τσίπρα ελπίζει ότι θα φτάσει στο τέλος της τετραετίας. Και μπορεί να φτάσει, αλλά η πορεία αυτή θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στη δημοκρατία και στους θεσμούς.
Και βέβαια δεν είναι μόνο το φαιδρό της υπόθεσης με τους δισυπόστατους βουλευτές και την κυβέρνηση τσίρκο. Είναι και ο «βιασμός» των θεσμών.
Βάσει του Συντάγματος ο βουλευτής έχει υποχρέωση να ψηφίζει ελεύθερα. Δεν μπορεί να δεσμεύσει την ψήφο του ακόμα και αν είναι στέλεχος ενός κόμματος, γιατί κατά το Σύνταγμα η ψήφος στη Βουλή δίδεται κατά περίπτωση ελεύθερα σε κάθε νομοσχέδιο, ξεχωριστά και ελεύθερα μετά από τη διαβούλευση που γίνεται για κάθε νομοσχέδιο στη Βουλή, από τους βουλευτές. Γι’ αυτό άλλωστε ονομάζονται «βουλευτές» επειδή βουλεύονται και τελικά αποφασίζουν και ψηφίζουν. Στην περίπτωση των «έξι» έχουμε σαφή παραβίαση της βασικής αρχής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι «έξι» από «βουλευτές», με την προκαταβολική εκχώρηση της ψήφου τους, γίνονται «εκχωρητές». Είναι λογικό ωστόσο να ρωτήσει κανείς ποιοι εκχωρούν και μάλιστα εν λευκώ, μιας και κανείς δεν ξέρει τι και ποια νομοσχέδια θα φέρει αύριο στη Βουλή η κυβέρνηση Τσίπρα, τη βουλευτική τους συνείδηση; Για να πράξει κανείς κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει μετατραπεί σε πολιτικό Φάουστ και να έχει εκχωρήσει την ψυχή του στον διάβολο. Γιατί η «συνείδηση» για κάθε βουλευτή, ισοδυναμεί με την ψυχή του. Ποιος την εκχωρεί χωρίς ανταλλάγματα;
Με τη στάση του κατά τις τελευταίες ημέρες, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι για τον ίδιο δεν υπάρχουν όρια. Όχι μόνο δεν υπάρχουν όρια στις πολιτικές δολοπλοκίες και στους βυζαντινισμούς (κανείς δεν προσφέρεται να λάβει το στίγμα του γελοίου στην πολιτική ιστορία της χώρας χωρίς ανταλλάγματα), αλλά δεν υπάρχουν όρια στην υπονόμευση της ίδια της δημοκρατίας.
Όλα αυτά τα ζογκλερικά κόλπα, οι ακροβασίες και οι γελοιότητες που κάνει ο κ. Τσίπρας προκειμένου να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία, στρέφουν τους πολίτες και κυρίως τους νέους στα άκρα και σε εκείνους που υιοθετούν το απαξιωτικό, ισοπεδωτικό και φασιστικό σύνθημα «όλοι ίδιοι είναι».
Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας. Γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί και να τα περιγράψει κανείς και αν τα έβαζε ο Σεφερλής σε κάποια επιθεώρηση θα γελάγαμε και θα λέγαμε ότι είναι υπερβολικός, αλλά στην ουσία υπονομεύουν τη δημοκρατία.
Και αν η κυβέρνηση κουρελού, με τους λαθρεπιβάτες της εξουσίας (έξι βουλευτές) κουρελιάζει την κοινοβουλευτική και συνταγματική λογική, τότε να είστε σίγουροι ότι η ώρα που θα κουρελιάσει και το ίδιο Σύνταγμα δεν θα αργήσει. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον της δημοκρατίας μας. Η ευθύνη ωστόσο για την προάσπισή της ανήκει σε όλους μας. Πολίτες και θεσμικούς, πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες. Ο καθένας, πλέον, τίθεται προ των ιστορικών ευθυνών του.
