Θυμάστε τότε που νοιαζόμασταν για αυτά που έλεγε ο Αλέκος Αλαβάνος; Τότε που τα κανάλια έπαιζαν στο κεντρικό δελτίο τους τις δηλώσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη; Τότε που νοιαζόμασταν για το ποιος είναι και τι ακριβώς πιστεύει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης; Ας μη γελιόμαστε, όσο σημαντικός και αν είναι κάποιος, όσα και αν έχει να προσφέρει, αν δεν είναι μέρος της κεντρικής πολιτικής σκηνής δύσκολα αυτό το άτομο μπορεί να έχει κάποια επίδραση στην κοινή γνώμη.
Δεν λέω ότι αυτό είναι κάτι το καλό ή το κακό –μου λείπει η σοβαρή αριστερή προσέγγιση του Γιάννη Πανούση και δεν μου λείπει καθόλου το σόου λαϊκισμού της Ραχήλ Μακρή- είναι απλά η αλήθεια. Αν δεν σε ακούει κανένας ή σχεδόν κανένας, δεν είσαι πολιτικός και αυτό είναι κάτι το πολύ λογικό. Αν αυτό το άρθρο το εκτύπωνα και το έκλεινα για πάντα σε ένα συρτάρι, όσο καλό ή κακό και αν είναι, έχει κάποια σημασία; Αλλάζει κάτι ή κάποιον πέρα από εμένα που το έγραψα; Θα νοιαστεί κανένας για αυτό το άρθρο; Προφανώς όχι.
Τις τελευταίες ημέρες όμως βλέπουμε κάτι το περίεργο: σχεδόν κανένας δεν νοιάζεται για την σύμπραξη Διαμαντοπούλου – Βενιζέλου – Θεοδωράκη. Ένας ενεργός πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος, ένας βουλευτής πρώην αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και μία πρώην κορυφαία υπουργός σκέτονται να συνεργαστούν και, πέρα από αυτούς που θα τους ακολουθούσαν παντού, ο κόσμος απλά δεν νοιάζεται. Για να καταλάβουμε το παράδοξο του όλου θέματος, θυμηθείτε τον πανικό στα ΜΜΕ όταν πριν από μερικά χρόνια όταν ο Φώτης Κουβέλης έφυγε από τον Συνασπισμό για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ.
Μπορεί κάποιος να πει ότι Το Ποτάμι, του οποίου ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο όχι και τόσο δημοφιλής ηγέτης, είναι με το ένα πόδι εκτός Βουλής, οπότε δεν είναι εύκολο να κερδίσει το ενδιαφέρον των πολιτών. Μπορεί επίσης να πει ότι έχουν πλέον σιχαθεί τον Βαγγέλη Βενιζέλο και ότι έχουν ξεχάσει την Άννα Διαμαντοπούλου. Ή ότι αυτή η αντιμετώπιση υπάρχει επειδή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΣΥ, με την οποία έχουν μάλλον κακές σχέσεις και οι 3 πολιτικοί, έχουν καλή σχέση με τα ΜΜΕ και ότι η έντονη ειδησεογραφία των ημερών δεν αφήνει χώρο για τέτοιου είδους ειδήσεις.
Έλα μου όμως που και η είδηση ότι ο Γιώργος Καμίνης θα είναι υποψήφιος πρόεδρος της ΔΗΣΥ πέρασε επίσης σχετικά αδιάφορα. Φυσικά πρόκειται για τον εν ενεργεία Δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος είναι και σχετικά δημοφιλής ως πολιτικός, οπότε έπαιξε ως είδηση και στα δελτία ειδήσεων, με σχετικό αφιέρωμα και για τους υποψήφιους διαδόχους για τη δημαρχία της Αθήνας, όπου μάθαμε ότι ο αρκετά διάσημος πρόεδρος της ΚΕΔΕ και Δήμαρχος Αμαρουσίου κ. Πατούλης θα είναι ένας από αυτούς που θα διεκδικήσει τη θέση. Και όλα αυτά φυσικά προβλήθηκαν μετά το αφιέρωμα για τον καύσωνα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Με άλλα λόγια είχαν πιο πολύ ενδιαφέρον οι 40 βαθμοί Κελσίου στην Σερβία και την Ισπανία από το ποιος θα είναι υποψήφιος πρόεδρος της ΔΗΣΥ και Δήμαρχος της Αθήνας.
Η αλήθεια είναι σκληρή: ως λαός, δεν νοιαζόμαστε πραγματικά για την πολιτική. Μη γνέφεις καταφατικά αναγνώστη, και για εσένα και εμενα το ίδιο ισχύει. Για σκέψου, γνωρίζεις 2 περιφερειακούς συμβούλους της περιφέρειάς σου από οποιονδήποτε συνδυασμό, πέρα από αυτόν που ψήφισες (αν ψήφισες); Προφανώς όχι. Το πιο πιθανό είναι με αυτή την ερώτηση να μισοάρχισες να γελάς. Εδώ δεν γνωρίζει ο κόσμος τους Βουλευτές της περιφέρειάς του, ποιος είναι αντιδήμαρχος και αντιπεριφερειάρχης, θα γνωρίζει ποιος είναι Δημοτικός ή Περιφερειακός Σύμβουλος;
Γιατί να ενδιαφερθεί κάποιος τι θα κάνει και με ποιόν θα συνεργαστεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή η Άννα Διαμαντοπούλου; Ίδιοι με τους υπόλοιπους είναι. Δεν έχουν κάτι το περίεργο για να μείνουν στο μυαλό του κόσμου, δεν είναι κάτι το διαφορετικό και δεν είμαστε καν σίγουροι ότι μας αφορά. Οι 40 βαθμοί Κελσίου όμως είναι κάτι το ενδιαφέρον, ακόμα και αν ψήνουν άλλες χώρες και όχι τη δική μας. Είναι κάτι το διαφορετικό με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε.
Πόσοι πολιτικοί είναι από μόνοι τους πλέον κάτι το διαφορετικό; Με πόσους μπορούμε να ταυτιστούμε –πραγματικά όμως να ταυτιστούμε, ακόμα και με τα ελαττώματά τους. Δεν αρκούν πια οι οικογενειακές φωτογραφίες σε διακοπές και τα βίντεο παρέα με την εργατιά, όπως στο παρελθόν. Πόσους πολιτικούς πραγματικά γνωρίζουμε; Πόσοι μας έχουν εκμυστηρευτεί τους προβληματισμούς τους για το πολίτευμα, ακόμα και με κίνδυνο το να ζημιωθούν πολιτικά; Πόσοι έχουν προβληματισμούς σχετικά με το πολίτευμα, δικούς τους προβληματισμούς, όχι του κόμματός τους ή της ιδεολογίας τους; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι σήμερα μία εφημερίδα έχει άρθρο του Κώστα Λαλιώτη το οποίο είχε κάτι το σημαντικό. Ειλικρινά, πέρα από δημοσιογράφους και πολιτικούς, ποιος νοιάζεται για το άρθρο του Λαλιώτη; Εμένα η δουλειά μου είναι και δεν μπορώ να βρω το κουράγιο να το διαβάσω. Αλήθεια, προτιμώ να βλέπω επανάληψη από το «Ρετιρέ», μπογιά να στεγνώνει ή γρασίδι να μεγαλώνει σε πραγματικό χρόνο. Ο μέσος πολίτης, γιατί να ενδιαφερθεί για τον Λαλιώτη και τον κάθε Λαλιώτη;
Φωτογραφία: Wolfymoza, https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Kostas_Laliotis.jpg
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
