Δεν μπορούν να εξοικειωθούν με τα κρυμμένα τους, με την αλήθεια εν πολλοίς, διότι οι έπαινοι, οι φιλοφρονήσεις και οι υποσχέσεις αποτελούν βασικά στοιχεία της ιδιοπροσωπίας του λαού και με αυτό το πρωτόλειο απαύγασμα της Αριστεράς τα ζητήματα απλοποιήθηκαν.
Ξεπέρασε και τον εαυτό της στην παραμόρφωση της πραγματικότητας, με ψευδαισθήσεις τρομακτικές. Το καταστρεπτικό της δυναμικό επιτυγχάνει ανείπωτες ήττες σε ολόκληρη την κοινωνία, αλλά η δίψα για εξουσία κατατροπώνει κάθε φραγμό.
Είναι η Αριστερά της καταλληλόλητας, η χρήσιμη αριστερά των παραπλανημένων επαναστατικών υποκειμένων. Η Αριστερά των επιδομάτων και των κουπονιών. Δεν τους ενδιαφέρει η αταξική κοινωνία αλλά η ταξική ομοιομορφία του προλεταριάτου, που ως εργαλείο στα χέρια τους αποτελεί το σανίδι για την εξουσία. Είναι η Αριστερά της κοινωνικής σωτηρίας, της μετάβασης στη νέα εποχή της τάξης και της ασφάλειας. Η Αριστερά που θέλει να καθυποτάξει την κοινωνία και που δίνει τα πάντα, αρκεί να μην χάσει πρόωρα την εξουσία.
Στην πραγματικότητα αδυνατούν να κατανοήσουν το χαρακτήρα της εποχής και κατά συνέπεια να ορθώσουν μια κριτική και ένα όραμα ανάλογο των περιστάσεων. Αυτή η αριστερή μελαγχολία, η πολιτική και πολιτιστική μιζέρια όπως την εξέφρασε ο Β. Μπένγιαμιν, υποδηλώνει έναν ακατάσχετο ναρκισσισμό που οδηγεί στην καταστροφή. Η ασύστολη αριστερολαγνεία τους ενδιαφέρεται για την ολική αλλοτρίωση και αποξένωση των πολιτών από κάθε αξία και ιδανικό.
Άλλοτε η αριστεία, άλλοτε η σημαία, η προσευχή, τα αρχαία, η ιστορία και οτιδήποτε άλλο που χαρακτηρίζει το λαό αυτό. Επιθυμούνε την διανοητική και κοινωνική ακηδία, την παθητική αποδοχή. Την καλλιέργεια του ασυνείδητου. Την μεταμόρφωση των πολιτών σε ενοχικούς και φοβισμένους, μακριά από τις αξίες και τις ελευθερίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού τον οποίο και αντιστρατεύονται.
Δεν αντιλαμβάνονται πως οι πολίτες επιθυμούν ελευθερίες και επιλογές στον τρόπο ζωής, στην υγεία, στην παιδεία, στην ενημέρωση και όχι συγκεντρωτισμό και ομοιομορφία. Μοιάζουν αχαλίνωτοι αλαζόνες, με περισσό θράσος και κυνισμό, σε ένα καθεστώς υποτέλειας και δουλικότητας που συμπυκνώνεται από την απόλυτη αναγνώριση του χρέους, την υποθήκευση για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας, μέχρι την περικοπή των συντάξεων και του αφορολόγητου.
Δεν εκπλήσσει κανέναν που μόλις το 11% των πολιτών τους εμπιστεύεται, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, καθώς αντιλαμβάνονται την ιδεολογική μουλωχτή θωπεία ως έναν αριστερίζοντα φασισμό, νοτιοαμερικανικού τύπου. Μια μπανανία δηλαδή. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας όσο και αν επιχαίρουν για την πρόοδο.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
