γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ήταν αναμενόμενο. Τόσο προβλέψιμος πλέον μέχρι τελευταίας ρανίδας. Και τι δεν γράφτηκε για τα λεγόμενά του, για το ρεαλιστικό και κοστολογημένο νέο πρόγραμμα σωτηρίας της επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης. Για τις αυταπάτες του που θα πληρώνονται για πολλά χρόνια ακόμη μέχρι και την τελευταία μύχια φαντασίωση απαλλαγής υποχρεώσεων του κάθε πολίτη. Σε συνάρτηση πάντα με τα πρωτόλεια, σαν ένα σουβενίρ με τραγελαφικά αποτελέσματα.
Η σχέση του άλλωστε με την αλήθεια και την πραγματικότητα είναι μια πολυσυζητημένη ιστορία. Από την εποχή που πιπίλιζε την καραμέλας της ελπίδας μέχρι τη σημερινή κατάληξη ανευθυνότητας και έλλειψης αρχών. Τέτοιες περιπτώσεις δεν προεξοφλούν τίποτε καινούριο, καμία αξία στο νέο, κανένα ριζοσπαστισμό στο παλιό. Αλλά η βαθιά δυσανεξία με την επιχειρηματικότητα συνοψίζεται στην πάντα επίκαιρη περίφημη φράση της Χαράς Καφαντάρης, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, όπου «η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου έχει τελειώσει».
Εκεί ακριβώς συμπυκνώνεται η φιλοσοφία τους για την επιχειρηματικότητα, ενώ οι προσδιορισμοί, κοινωνική, δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη που συνήθως αήθως κολλάνε, ως η φοβερά προστασία στο επιχειρείν, δεν είναι παρά ο φερετζές της απόκρυψης του ολοκληρωτισμού. Κάτι σαν τα κολχόζ του συγκεντρωτικού προγραμματισμού του Στάλιν ή επί του ελληνικότερου σαν την περίφημη καταχρεωμένη ΚΥΔΕΠ, του δούναι και λαβείν με την εξουσία. Κατάλοιπα κομμουνιστικής στοχοπροσήλωσης, διότι όσο τα άτομα είναι αφεντικά του εαυτού τους, η επανάσταση αποτυγχάνει.
Η άτιμη μεσαία τάξη είναι εδώ. Νωρίτερα βέβαια είχε προηγηθεί η ιδεολογική προσήλωση στον εξανδραποδισμό του επιχειρείν και της μεσαίας τάξης. Η φορολογική αφαίμαξη του 29%, η προκαταβολή φόρου 100%, το 27% ασφάλεια και το τέλος επιτηδεύματος και αλληλεγγύης στα πλαίσια του κοινωνισμού του επιχειρείν.
Το ζήτημα λοιπόν δεν βρίσκεται στο συνειδητό παράλογο της εξαπάτησης σύμφωνα με τον Dan Ariely στο “Predictably Irrational,” που είναι συστημικό και προβλέψιμο, παρά στο ανήθικο. Και αυτό ακριβώς σβήνει το momentum της ανιδιοτελούς αξιοπιστίας και ειλικρίνειας. Διότι οι άνθρωποι επί πόνου, συχνά λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς να εξορθολογίζουν το αποτέλεσμα της επιλογής τους, χωρίς καμία στοιχειώδη αυτοκριτική. Πολύ μάλιστα περισσότερο όταν υποθέτουν πως δωρεάν έλαβαν. Ξεχνάνε το “μειονέκτημα” δωρεάν, γιατί οι ανορθολογικές προσδοκίες τυφλώνουν την αλήθεια.
Ο Χέγκελ σημειώνει κάπου πως όλα τα γεγονότα συμβαίνουν δύο φορές, παραλείποντας ωστόσο να σημειώσει πως την πρώτη φορά ως τραγωδία ενώ τη δεύτερη ως φάρσα.
