Οι Ιταλοί φορούν τα μπλε κοστούμια τους με καφέ σκαρπίνια, αδιαφορώντας για τους κανόνες που υποστηρίζουν πως αυτοί οι δύο χρωματισμοί δεν συνδυάζονται. Αντίθετα επίσης με τον κανόνα που λέει πως όποιος μιλάει πολύ, δεν κάνει έργα γιατί είναι φαφλατάς, οι Ιταλοί αν και μιλούν ακατάπαυστα, δημιουργούν έργα άψογης αισθητικής. Με πόνο ψυχής το γράφει ο Ξένος Παρατηρητής, αλλά στην Ρόδο και την Κέρκυρα, δύο νησιά που επισκέπτεται συχνά, δεν χρειάζεται να μαντέψει ποια κτίρια είναι έργα Ελλήνων και ποια των Ιταλών. Ολα τα μισοτελειωμένα τσιμεντένια με τις σιδερένιες αναμονές να χάσκουν στον τελευταίο τους όροφο είναι Ελληνικά. Ολα τα υπόλοιπα που ξεχωρίζουν σαν κοσμήματα ανάμεσα στα σκουπίδια, σαν λαμπερά λουλούδια ανάμεσα στα αγκάθια, είναι έργα Ιταλών. Μια βόλτα επίσης στο κέντρο της Ρώμης και μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πείθει πως οι φαφλατάδες Ιταλοί κάτι καταφέρνουν καλύτερα από τους Έλληνες.
Ομως όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Είναι εξάλλου το αγαπημένο θέμα συζήτησης στις παρέες, κάθε φορά που κάποιος ελληνάρας επιστρέφει από την γείτονα με τις βαλίτσες του γεμάτες Ιταλικά προιόντα, να συγκρίνει την ομορφιά των ιταλικών πόλεων με την ασχήμια των ελληνικών. Το ερώτημα είναι γιατί δεν προσπαθούν οι Έλληνες να τους αντιγράψουν. Και δεν εννοεί ο Ξένος Παρατηρητής να χτίσουν όμορφα κλασικής αισθητικής κτίρια ή να ζωγραφίσουν αναγεννησιακούς πίνακες ζωγραφικής. Η αναγέννηση χάθηκε λόγω της Πύλης. Θα μπορούσαν όμως να παρατηρήσουν λίγο την νοοτροπία τους. Να κλέψουν λίγο από τον σεβασμό που δείχνουν στον τόπο τους. Το πως εφαρμόζουν τους νόμους. Τον τρόπο που θέτουν όρια στο ατομικό συμφέρον έναντι του εθνικού.
Το μόνο πράγμα που αντιλαμβάνεται ότι αντέγραψαν από αυτούς τα τελευταία 70 χρόνια είναι ότι έχουν ανοιχτά ορισμένα καταστήματά τους τις Κυριακές. Κι αυτό μισό, λειψό κι ανάποδο. Οντως λίγα εμπορικά καταστήματα στα ιστορικά κέντρα των πόλεών τους παραμένουν ανοικτά την Κυριακή και μάλιστα με πλήρες ωράριο. Ισχύει και δεν είναι κανόνας που αφορά μόνο τα σουβενιράδικα. Αλλά για ακόμα μία φορά οι αρμόδιοι ασχολήθηκαν με το περιτύλιγμα του μέτρου χωρίς να κοιτάξουν στο περιεχόμενο.
Δεν πρόσεξαν πως οι Ιταλοί για κάποιο “μυστήριο” λόγο έχουν δώδεκα μήνες τουρισμό. Εχουν μάλιστα περισσότερους τουρίστες τους κρύους μήνες του έτους παρά τους καλοκαιρινούς.
Δεν πρόσεξαν επίσης πως είναι ανοικτά και τα μουσεία τους τις Κυριακές.
Δεν πρόσεξαν επίσης πως τις Δευτέρες τα μαγαζιά και τα Μουσεία που εφαρμόζουν το μέτρο είναι θεόκλειστα.
Δεν πρόσεξαν επίσης πως οι υπάλληλοι που δουλεύουν Κυριακές ή αργίες αμείβονται έξτρα, χωρίς μάλιστα να χάνουν τα ρεπό τους.
Δεν πρόσεξαν επίσης πως το μέτρο αφορά μόνο τα ιστορικά κέντρα και τα σημεία που αποδεδειγμένα συχνάζουν οι τουρίστες. Δυο δρόμους δίπλα από αυτές τις καθορισμένες από το κράτος περιοχές είναι όλα ερμητικά κλειστά.
Δεν πρόσεξαν επίσης πως τα καταστήματα που θέλουν να παραμείνουν ανοικτά δηλώνουν επίσημα στους φορείς την πρόθεσή τους και δεσμεύονται έτσι για τη μόνιμη ισχύ του μέτρου και όχι όποτε τους καπνίσει ή όποτε ο σύλλογος των Ιταλών βιομηχάνων το αποφασίσει.
Δεν πρόσεξαν πως ακόμα και αυτό το απλό μέτρο που γελοιωδώς προσπάθησαν να αντιγράψουν, οι Ιταλοί το εφαρμόζουν κατόπιν σχεδιασμού και εντός αυστηρού νομοθετικού πλαισίου. Τέτοιου πλαισίου που δεν βλάπτει την ομαλή λειτουργία και τους κανόνες του κράτους, δεν θίγει τα δικαιώματα των πολιτών του, δεν χαιδεύει με υποτέλεια τους τουρίστες, ούτε κάνει χαζοειδή χατίρια σε ορισμένους βιομήχανους παρότι η μόδα είναι μία από τις ατμομηχανές της Ιταλικής οικονομίας.
Ο Ξένος Παρατηρητής θέλει να εκφράσει μια μεγάλη Ντροπή για την “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση, που συνεχίζει να χαιδεύει κάποιους, με ένα άνευ κέρδους για το σύνολο, μέτρο. Δυστυχώς η οικονομία δεν παίρνει τα πάνω της προτρέποντας τους πολίτες να καταναλώσουν χωρίς να έχουν χρήματα. Χωρίς να παράγουν έργο. Χωρίς να έχουν δουλειές.
Την τελευταία Κυριακή που εφαρμόστηκε το μέτρο, ο Ξένος Παρατηρητής ρώτησε ορισμένους υπαλλήλους καταστημάτων που τους γνωρίζει, για το πως πήγαν οι πωλήσεις. Σχεδόν όλοι του απάντησαν με τον ίδιο τρόπο: “Αν είχε τουλάχιστον δουλειά, χαλάλι, θα περνούσε κι η ώρα, γιατί ας μην ήμαστε αχάριστοι, εμείς τουλάχιστον δουλεύουμε, ενώ τόσοι και τόσοι είναι άνεργοι εδώ και χρόνια. Ομως δεν έχει κίνηση, δεν αξίζει τον κόπο”. Στη συνέχεια ρώτησε και φίλους του ιδιοκτήτες καταστημάτων και ιδού τι του απάντησαν: “Τσάμπα ο κόπος, το ρεύμα, η δυσαρέσκεια των υπαλλήλων. Ανοίξαμε μόνο γιατί άνοιξαν και οι ανταγωνιστές μας. Ποιός ξέρει, ίσως να δούλεψαν τα εμπορικά κέντρα”.
Αυτό όμως είναι ακόμα ένα από τα αμέτρητα προβλήματά, πως κανείς δεν ξέρει, αλλά και κανείς δεν ρωτάει.
Με λίγη παρατηρητικότητα εύκολα βλέπει κανείς πως οι Ιταλοί τηρούν αυστηρά τους κανόνες και τους νόμους. Ακόμα και με τους χρωματικούς συνδυασμούς των ρούχων τους, δεν αψηφούν κάποιο κανόνα, απλώς φτιάχνουν έναν καινούργιο και τον εφαρμόζουν.
Αλλά αν οι Έλληνες ήταν λίγο –τόσο δα- παρατηρητικοί, ίσως κατάφερναν να δούν πόσο όμορφη χώρα έχουν και ίσως τότε σταματούσαν να την πληγώνουν. Ισως τότε, όπου κι αν πηγαίνουν, να σταματήσει η Ελλάδα να τους πληγώνει.
