Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λίγες μέρες αργότερα στις 18/2/1992, ομόφωνα όλα τα κόμματα στην κοινή σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή αποφασίζουν να μην δεχθούν οποιαδήποτε ονομασία για το γειτονικό κράτος που θα περιέχει την λέξη «Μακεδονία».
Στις 1/4/1992 η Ελλάδα απορρίπτει το πακέτο Πινέιρο, την συμβιβαστική πρόταση της Πορτογαλικής προεδρίας που προβλέπει σύνθετη ονομασία.
Το 8/3/1996 το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός προτείνουν την σύνθετη ονομασία σαν ένα συμβιβασμό. Σήμερα αυτή η θέση είναι αποδεκτή από όλα τα κόμματα της βουλής εκτός από την Χ.Α.
Η θέση για σύνθετη ονομασία γίνεται θέση της ελληνικής κυβέρνησης το 1997 και πιο ξεκάθαρα το 1998. Στα Σκόπια όμως επικρατούν από εδώ και πέρα οι πιο ακραίοι εμποδίζοντας την συμφωνία. Αυτό που ευχόμαστε να πετύχουμε σήμερα, 23 χρόνια μετά, θα μπορούσαμε να το πετύχουμε το 1992–1993, αλλά τότε μας φαινόταν πολύ λίγο.
Το συμπέρασμά μου, θα το πω και ας προκαλέσω:
Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο, το δημόσιο αίσθημα δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος. Η χώρα αυτή έχει πληρώσει ακριβά το «όλα ή τίποτα», τους μαξιμαλιστικούς στόχους που την έβαζαν να κυνηγά οι διάφοροι λαϊκιστές. Στις σημερινές συνθήκες καλό είναι αυτό να το θυμόμαστε και να κάνουμε τους ανάλογους παραλληλισμούς και συγκρίσεις.
