γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Ο Ν. Αναστασιάδης πραγματοποίησε σύσκεψη της διαπραγματευτικής ομάδας στις 31 Αυγούστου και του Εθνικού Συμβουλίου την 1 Σεπτεμβρίου σε σχέση με την «πρόταση που υπέβαλε στον κ. Τατάρ». Για να είναι σε όλους σαφής η ατζέντα, έγραψε ο ίδιος την σχετική ανακοίνωση ότι «η Ε/Κ κοινότητα είναι απόλυτα έτοιμη να αποδεχτεί την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης με την επάνοδο των Τ/Κ, τόσο στην εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική εξουσία όσο και στις υπόλοιπες των Υπηρεσιών, με βάση τις διατάξεις του Συντάγματος του 1960». Ταυτόχρονα εξέδωσε οδηγίες προς ναυτιλλομένους ώστε (προ της συνεδρίασης) «να αποφύγουν τις όποιες δηλώσεις προ της πλήρους ενημέρωσης τους για το τι επακριβώς περιλαμβάνει η εν λόγω πρόταση…προς αποφυγή αχρείαστων αντιπαραθέσεων» (!!!).
Σε τι αποσκοπεί η νέα ευφάνταστη πρωτοβουλία Αναστασιάδη; Θεωρώ ότι αυτή η πρωτοβουλία έχει ως κύριο στόχο τον εξοβελισμό της έννοιας της πολιτικής ισότητας όπως προνοείται στα κείμενα του ΟΗΕ και στις συμφωνημένες συγκλίσεις. Από μια μιλά για «αποκεντρωμένη» ομοσπονδία, από την άλλη κάνει πρόταση για επιστροφή στο σύνταγμα του 1960. Από τη μια ζητά να τερματιστούν τα επεμβατικά δικαιώματα, από την άλλη ζητά επιστροφή σε αυτά. Πίσω από τις συνεχείς αλλαγές θέσεων, βρίσκεται η αποφασιστική στάση μιας Ε/Κ μειοψηφικής ελίτ που θέλει να μονοπωλεί την εξουσία και τα προνόμιά της στη μισή Κύπρο-από τα τραπεζικά μέχρι τα διαβατήρια, από τις αναπτύξεις γης μέχρι το μονοπώλιο των διορισμών. Οι Τ/Κ να διοικούνται «δίπλα», να μην έχουν παρουσία στο ομοσπονδιακό κράτος και γι’ αυτό η πρόταση Αναστασιάδη (για επιστροφή στο 1960) περιλαμβάνει τη φράση «με ταυτόχρονη έναρξη συνομιλιών για καθορισμό των περιοχών που η κάθε μια των κοινοτήτων θα έχει την ευθύνη διοίκησης, σύμφωνα και με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών». Έτσι εξηγείται το γιατί σηκώθηκε και έφυγε από το Κραν Μοντάνα (2017). Γιατί η συνολική λύση ήταν εκεί, πάνω στο τραπέζι και προνοούσε ένα ενωμένο κράτος, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, με βάση την διζωνική/δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα.
Τι έκανε ο Ν. Αναστασιάδης από το 2017 μέχρι σήμερα; Μια σύντομη επανάληψη των κινήσεών του αυτής της περιόδου είναι αρκούντως αποκαλυπτική των επιδιώξεών του:
- Ψευδώς ισχυρίστηκε ότι ο ΟΗΕ έχασε τα πρακτικά των συνομιλιών.
- Ψευδώς ισχυριζόταν ότι υπήρχαν δύο Πλαίσια Γκουτέρες.
- Ψευδώς συμπάθησε την «αποκεντρωμένη ομοσπονδία»-στην οποία ομοσπονδία ο ίδιος πρόσθεσε ακόμα 10 αρμοδιότητες.
- Αληθώς συνάντησε τον Μ. Τσαβούσογλου στον Κραν Μοντάνα για μια ώρα και 15 λεπτά προτείνοντας του «δύο κράτη».
- Αληθώς σε Ε/Κ συνομιλητές του μιλούσε για δύο κράτη και τον έδωσε στην δημοσιότητα ο αρχιεπίσκοπος.
- Αληθώς στη διάρκεια της βόλτας με τα δύο κράτη, απέρριπτε κάθε διαβούλευση με τον Ακιντζί, για τριάμιση χρόνια.
- Τώρα θυμήθηκε την «επιστροφή στο σύνταγμα του 1960» και πολλοί απορούν γιατί την ανακάλυψε τώρα. Οι συσκέψεις στις 31/8 και 1/9 δεν είχαν απολύτως κανένα νόημα. Πρακτικά συνιστούν ένα ακόμα παιχνίδι με τον χρόνο, ένα ακόμα παιχνίδι για παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Ο Υπεξ Ν. Χριστοδουλίδης θεώρησε την πρόταση Αναστασιάδη ως «σχήμα λόγου», κάτι που διέψευσε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος λέγοντας ότι «είναι πρόταση/απάντηση προς τον κ. Τατάρ» και σύμφωνα με τον ίδιο «η πρόταση συνδέεται απόλυτα με τις Συμφωνίες Κορυφής, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο». Ο ΔΗΣΥ άλλαξε το τροπάρι υποστηρίζοντας ότι «το ζητούμενο είναι συνεχίσουμε τις προσπάθειες για να βρεθεί τρόπος επανέναρξης των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κυπριακού, εντός του πλαισίου που καθορίζουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και της συμφωνημένης βάσης λύσης». Αλλά βέβαια ο ΔΗΣΥ δεν μάς εξήγησε από ποιους θα γίνουν οι «προσπάθειες» και πώς θα «συνεχίσουμε». Με την πρόταση Αναστασιάδη για επιστροφή στο 1960; Με το «σχήμα λόγου» του Χριστοδουλίδη; Ή με το «κεκτημένο» της μηδενικής διαπραγμάτευσης επί τετραετίαν;
Η απόφαση Αναστασιάδη μετά το Κραν Μοντάνα ήταν καθαρή: δεν θα πάει ξανά σε συνομιλίες με βάση την ΔΔΟ, παραπλανώντας, κατά φάση, την κοινή γνώμη, με αναφορές στα πιο πάνω επτά σημεία. Αλλά είχε δύο ζητήματα προς επίλυση: πρώτο να φύγει ο Ακιντζί από τη μέση, και, δεύτερο πώς να διαχειρίζεται την Ε/Κ κοινή γνώμη, κάτι για το οποίο βρέθηκε η «λύση», καθώς έχει πρόθυμους βοηθούς μερικούς ιδιοκτήτες ΜΜΕ.
Η αναφορά για επιστροφή στο σύνταγμα του 1960 διαβάστηκε με ευκρίνεια από την Γραμματεία του ΟΗΕ και γι’ αυτό ακυρώθηκε η έλευση Λουτ στο νησί. Είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικό πως έβαλε τη Διαπραγματευτική Ομάδα να συζητά επί 2μισυ ώρες και το Εθνικό Συμβούλιο άλλες τόσες για ένα τίποτα! Όλα είναι πεταμένος χρόνος γιατί δεν έχει καμμιά πρόθεση να πάει ούτε στο σύνταγμα του 1960, ούτε στην αποκεντρωμένη, ούτε να συνεχίσει την διαπραγμάτευση «από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντάνα». Όλα είναι «ενορχηστρωμένα» στο βωμό της διάλυσης της διαπραγματευτικής βάσης, ώστε να καταστήσει με τους χειρισμούς του την μη λύση ως «αναπόφευκτη» λύση, την οποία θα αποδίδει στον βολικό (γι’ αυτόν) Τατάρ. Η γραμμή του είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και ο χρόνος για να ηττηθεί δεν είναι απεριόριστος. Πρακτικά όλα γυρίζουν γύρω από μια συγκυρία!
