Ακόμα καλύτερα, αν μπορείς βάλε κάποιον να σε απομακρύνει από εκείνους όταν πας να κάνεις το λάθος να τους μιλήσεις όπως θα απομάκρυνε γονιός το παιδί του από κάποιον που μοιράζει γλυφιτζούρια στην παιδική χαρά φορώντας καμπαρντίνα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μπορεί το πιτσιρίκι να απορεί σχετικά με το ποιος είναι και τι ακριβώς κάνει αυτός ο τυπάς με τα γλυφιτζούρια, αλλά αποκλείεται αυτή η περιέργεια να του βγει σε καλό.
Έχετε, για παράδειγμα, μιλήσει ποτέ με άτομο που πραγματικά πιστεύει ότι μας ψεκάζουν; Αν συνομιλήσετε μαζί του ώρα, θα καταλήξετε στο εξής παράδοξο συμπέρασμα: η μόνη απόδειξη για να υποστηριχθεί αυτό το επιχείρημα είναι να παρουσιαστεί ένα άτομο με συμπτώματα από το ψέκασμα. Το μόνα άτομα που έχουν τέτοια συμπτώματα προβατοποίησης και αποχαύνωσης είναι αυτά που υποστηρίζουν ότι μας ψεκάζουν. Άρα αν μας ψεκάζουν, το σύμπτωμα του ψεκασμού είναι να πιστεύουμε ότι μας ψεκάζουν. Γιατί λοιπόν να υπάρξει κάποιος που θέλει να μάθουμε ότι μας ψεκάζει και το κρατάει κρυφό;
Αν προσπαθείτε να απαντήσετε στην ερώτηση που έκανα τότε σταματήστε. Δεν πρέπει να ασχολείστε με τέτοια άτομα! Έχουν εκατοντάδες αποδείξεις ότι τα επιχειρήματά τους δεν στέκουν και δεν έχουν όχι απόδειξεις, ούτε καν κάποια σειρά από ενδείξεις για να υποστηρίξουν τη θέση τους. Απλά δέχτηκαν έναν βομβαρδισμό πληροφοριών από επιτήδιους και κατέληξαν να πλάσουν την κοσμοθεωρία τους γύρω από κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αστείο. Δεν είναι αναγκαία ούτε κακοί άνθρωποι, ούτε είναι σίγουρο ότι αυτοί που τους κοροϊδεύουν είναι πιο έξυπνοι από εκείνους και μπορεί γενικά να είναι πολύ χρήσιμοι στην κοινωνία. Απλά το να συζητήσεις μαζί τους δεν έχει νόημα. Είναι χάσιμο χρόνου και για τις δύο πλευρές, μπορεί να χαλάσει τις ανθρώπινες σχέσεις, ενισχύει την άποψη ότι «μας ψεκάζουν» σε αυτόν που την υπερασπίζεται και, τελικά, όλη η συζήτηση μόνο ζημιά κάνει.
Ας το δούμε με ακόμα πιο απλό παράδειγμα. Αν εκπαιδεύσω τον Γκίζμο, τον σκύλο του αδερφού μου, να μου δίνει το χέρι του να φυλάει το σπίτι το βράδυ, τότε θα μου δίνει το χέρι του και θα φυλάει το σπίτι το βράδυ. Μπορώ να ρωτήσω τον Γκίζμο ποιόν θα προτιμούσε στις εκλογές και γιατί; Όχι, και κάτι τέτοιο απλά δεν θα είχε νόημα. Είναι ο Γκίζμο κακός ή ηλίθιος; Όχι, απλά δεν μπορώ να κάνω πολιτισμένο διάλογο μαζί του. Είναι ένα καθαρά τεχνικό θέμα. Στη μία περίπτωση δεν μπορώ να κάνω διάλογο με το σκυλί γιατί δεν μιλάει, στην άλλη περίπτωση δεν μπορώ να κάνω διάλογο με τον ψεκασμένο γιατί δεν ακούει.*
Αντίστοιχα, έχει νόημα να εξηγήσω σε κάποιον γιατί δεν μπορεί να αρνείται να εμβολιαστεί το παιδί του; Προφανώς όχι. Δεν τον νοιάζει ότι η σχεδόν εξαφανισμένη ανεμοβλογιά έκανε φέτος πάρτυ. Το μόνο που μπορεί να τον νοιάξει είναι αν του έρθει κάποια επίσκεψη από την αστυνομία, γίνει επίσημη αναφορά και τεθεί θέμα καταλληλότητάς του κηδεμόνα.
Μπορείς να μιλήσεις με κάποιον που χαρακτηρίζει τους Σύριους πρόσφυγες ζώα; Τι να του πεις, ότι αυτοί έκαναν μεταπτυχιακά στη Ρωσία με υποτροφίες από τη Ρωσική κυβέρνηση σε πανεπιστήμια που είναι 100 και 200 θέσεις πιο πάνω στην παγκόσμια κατάταξη από δικά μας ή μήπως να του πεις ότι αυτοί μιλάνε 3 και 4 γλώσσες και εμάς ο Πρωθυπουργός μας με το ζόρι τα καταφέρνει στη μητρική του; Γι’αυτούς όμως δεν υπάρχει και ο αντιρατσιστικός νόμος; Εφαρμόζεται άραγε ποτέ;
Είμαστε μία κοινωνία που έχει μάθει να μιλάει και όχι να ακούει, ειδικά όταν αυτό που ακούει δεν της αρέσει και, πολύ ειλικρινά, δεν ξέρω κατά πόσο μας έχει αλλάξει η δεκαετία της οικονομικής κρίσης. Ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά, το μόνο που μας νοιάζει είναι να επιβάλλουμε την άποψή μας στον διπλανό μας σε βαθμό που η άποψή μας γίνεται πλέον εντελώς αδιάφορη.
Μπορείς να μιλήσεις με το κομματόσκυλο που έχει πάντα ως επιχείρημα ότι οι άλλοι έκαναν χειρότερα; Ή με αυτόν που υποστηρίζει ότι για να είναι καλά ο λαός θα πρέπει πρώτα να πάρει τα όπλα κόντρα σε όποιον από τον ίδιο λαό έχει διαφορετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά; Ή με τον αδιάφορο παραλιάκια που ό,τι και να πεις θα πάει στον βρόντο; Μάλλον όχι. Αλλά ξέρετε κάτι; Αυτά διορθώνονται. Το κομματόσκυλο θα αναγκαστεί να απολογηθεί για τα λάθη του δικού του κόμματος, ο μπαχαλάκιας θα μεγαλώσει και θα ωριμάσει και ο παραλιάκιας κάποια στιγμή θα βαρεθεί να τρώει στη μάπα τις επιλογές των άλλων. Το να πεθαίνουν όμως παιδιά επειδή κάποιος είδε ένα ωραίο βίντεο στο Youtube που του είπε να μη κάνει εμβόλια δεν είναι μία απλή βλακεία, είναι μία βλακεία που σκοτώνει παιδιά.
Κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν χωράει παντού πολιτισμένος διάλογος. Τον καμπαρντινάτο στην παιδική χαρά δεν τον κάνεις παρέα, του κάνεις καταγγελία στην αστυνομία. Δεν γίνεται να μην έχει γίνει ούτε μία σύλλυψη για το κίνημα κατά των εμβολιασμών. Δεν γίνεται να μη κάνει κανένας καταγγελία για το «μας ψεκάζουν» για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Και, φυσικά, δεν γίνεται να μη πατάει κανένας το ρημάδι το report όταν λένε ζώα τους πρόσφυγες. Δεν θα τους κυνηγήσει από μόνο του το κράτος και σε τέτοια θέματα ασφάλειας και αρχών δεν υπάρχει κανένας διάλογος. Το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι ο νόμος.
*Θα μπορούσα όμως να εκπαιδεύσω τον Γκίζμο να γαυγίζει κάθε φορά που ακούει τις λέξεις «Ανδρέας Παπανδρέου». Φανταστείτε τι θέαμα θα ήταν στις οικογενειακές γιορτές να παρουσίαζα «το σκυλί της αλλαγής». Έπος!!!
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
