γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Επιστρέφουμε στο 46 μ.μ. (μετά μεταπολίτευσης), πάντα στο χωριό των ανυπότακτων υστερικών που συνεχίζει να αντιστέκεται στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: …Ο Μητσοτάκης πάει ή από πέσιμο ή από χέσιμο…
Το δημαρχείο έχει βυθιστεί στο σκοτάδι και την ησυχία μετά από το τσιμπούσι με αγριοπαϊδάκια που οργάνωσε ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης για να γιορτάσει τον μετανασχηματισμό. Όλο το δημαρχείο; Όχι! Ένα φωτάκι συνεχίζει να αντιστέκεται και ο Πίπης το παπαγαλάκι, με γάντια πλαστικά και ποδιά σχεδιασμένη από την Μανέστρα πλένει πιάτα, μαχαιροπίρουνα και πιατέλες σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα το γνωστό λαϊκίστικο άσμα “τρία πουλάκια κάθονταν στου Άδωνι το ταμπούρι”.
Και πάνω που ο Πίπης είναι έτοιμος για το κρεσέντο του τραγουδιού: “το ‘να τηράει τον Σαμαρά και τ’ άλλο τον Σημίτη”, ακούγεται ήχος βαρύς, κάτι σαν κλαυσίγελος από τη πιο σκοτεινή γωνιά της κουζίνας. “ΑφεντιΚούλη μου τι συμβαίνει; Μην κλαις, μην γελάς;” Ρωτάει το παπαγαλάκι ανήσυχο.
Νουδ’ ο Σαμαράς τήραξε, νουδ’ ο Σημίτης. Η Ζωή Ράφτρα, της Μανέστρας το φασόν πλάκωσε και η ψυχική μου υγεία λάκισε.” Υστέριασε ο δήμαρχος χτυπώντας το κεφάλι του στο ξύλινο τραπέζι.
Για λίγο μένουν κι οι δυο τους σιωπηλοί μέχρι που απ’ έξω ακούγεται ένας πολύ δυνατός τσιριχτικός αχός. “Αμάν, μα τον Αρπάχτρη και την κατακριμένη Ντορούλα, τι είναι αυτό ρε Πίπη;” Και κάνει ο δήμαρχος νόημα στο παπαγαλάκι να πάει στο παράθυρο να δει τι συμβαίνει.
“ΑφεντιΚούλη χαθήκαμε, έχει βάλλει μεγάφωνα στα κοινωνικά δίκτυα ο Άρης ο γελωτοποιός και παίζει το αντάτζιο από το ρέκβιεμ της ευγενούς Μαεστρίας, της γυναίκας του.” Ουρλιάζει για να ακουστεί από τις πένθιμες παραφωνίες βιολιού και βιόλας που μπαίνουν από το ανοιχτό παράθυρο ο Πίπης. “Και τραγουδάει κι όλας,” συμπληρώνει ο Πίπης.
“Τι τραγουδάει ο γελωτοποιός;” Ρωτάει με ξαφνικό ενδιαφέρον ο δήμαρχος Γαλοπουλάκης. “Για να σε εκδικηθώ, και βάψω τις κουρτίνες στο πολίτικο-ανοιξιάτικο χρώμα που μισούσες” Απαντάει ο Πίπης.
“Πολίτικο-ανοιξιάτικο όπως λέμε πολίτικος μπακλαβάς ή κάτι άλλο; Τι θέλει να μας πει ο γελωτοποιός ρε Πίπη;” Ξαναρωτάει πιο ανήσυχος ο δήμαρχος Κούλης. “Που να ξέρω εγώ ΑφεντιΚούλη μου, ποιος μπορεί να ξέρει τι να κρύβει η κωλοτούμπα ενός έμπειρου κωλοτουμπορίχτη γελωτοποιού.” Δηλώνει ο Πίπης αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή άλλος αχός ορμάει στο δωμάτιο από την άλλη πλευρά του χωριού.
“Αμάν, αυτό τι είναι τώρα; Μα τον Λεφτά-υπάρχουν;”
“Το σπίτι του Ελίτσα, του τέως δημάρχου, είναι δημαρχοΚούλη μου.”
“Μα τον όσιο χρηματιστήριο, τι κάνει αυτός τώρα;”
“Τραγουδάει κι αυτός!”
“Τι τραγουδάει ρε Πίπη;”
“Θα τον μεθύσουμε τον Κούλη σίγουρα ναι, θα τον τρελάνουμε τον Αντωνάκη σίγουρα ναι…”
“Ρε ΑφεντιΚούλη, αυτοί κάνουν λες και ‘γίναν όλοι δήμαρχοι. Ή τους μπέρδεψες με τον μετανασχηματισμό ή τα αγριοπαϊδάκια ήταν μπαγιάτικα.” Ψιθυρίζει συνωμοτικά ο Πίπης κλείνοντας το παράθυρο. “Δεν φταίνε τα αγριοπαϊδάκια Πίπη, το φιλότιμο φταίει.” Απαντάει αγανακτισμένα ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης. “Ήταν μπαγιάτικο;”
“Εγώ Πίπη, όταν ήμουν έξη μηνών εξορία σε διαμπερές διαμέρισμα στο Παρίσι, Άιφελ γωνία, παραλίγο να πέσω στη χύτρα με το φιλότιμο. Την τελευταία στιγμή όμως με έσωσε ο πατέρας μου φωνάζοντας ‘ποτέ Γαλοπουλάκης με φιλότιμο,’ αλλά μου έμεινε κι από τότε το ζητάω.” “Τη χύτρα αφεντιΚούλη μου;” Ρωτάει ο Πίπης. “Όχι, μα τη κατακραγμένη Ντορούλα και τον περίπατο του Λουδοβίκου, το φιλότιμο.”
“Είναι μεταδοτικό αυτό το φιλότιμο, ΔημαρχιΚούλη μου; Να φωνάξουμε τον υπεύθυνο για την προστασία καμακοϊών τον Λύκο Παπαριά να κάνει ανακοινώσεις; Να φορέσουμε μάσκες και βατραχοπέδιλα; Να ανοίξουμε αεροδρόμιο στους Γερμανούς τουρίστες στο Καστελλόριζο;” Ρωτάει έντρομο το παπαγαλάκι.
Ο δήμαρχος κουνάει το κεφάλι του μελαγχολικά και λέει με ύφος κότας λυράτης στο φούρνο με κριθαράκι: “Το φιλότιμο Πίπη δεν μεταδίδεται, νομίζω ότι είναι επίκτητο ή κληρονομικό, όπως η αποστασία, η διαφθορά και η επιλεκτική αμνησία.” “Αμάν μη μου λες τέτοια αφεντιΚούλη μου, το ‘χει και ο Τώνης ο Αρουραίος;” Και ο Δήμαρχος χωρίς να απαντήσει ξανακουνάει το κεφάλι του πριν αρχίσει να το χτυπάει πάλι στο τραπέζι.
Την ίδια στιγμή απ’ έξω γίνεται χαμός, από τη μια το: “για να σε εκδικηθώ, και βάψω τις κουρτίνες στο πολίτικο-ανοιξιάτικο χρώμα που μισούσες” κι από την άλλη το: “θα το μεθύσουμε τον Κούλη σίγουρα ναι, θα τον τρελάνουμε τον Αντωνάκη σίγουρα ναι…” είναι να λαλήσεις σαν μεθυσμένο γατί στα κεραμίδια που κάνει νιάου-νιάου και να παίρνεις τηλέφωνο την Ζωή Ράφτρα, της Μανέστρας το φασόν, για να βοηθήσει τη ψυχική σου υγεία με νέα πουκαμίσα.
Ο Πίπης έχει επιστρέψει στα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα σιγοτραγουδώντας σε ρυθμό ντο φα φα φα: “Εκλογές, εκλογές, εκλογές, εκλογές, λαλαλα…”
“Είπες κάτι Πίπη;” Ο δήμαρχος σταματάει για μια στιγμή να χτυπάει το κεφάλι του στο τραπέζι και κοιτάζει τον Πίπη. “Εγώ; Τίποτα αφεντιΚούλη μου.”
“Πίπη, έχω ιδέα. Μια πονηρή ιδέα για να τους τρελάνουμε ακόμα πιο πολύ. Σιγά μην τρελαθώ εγώ, αυτοί θα τρελαθούν. Θα κάνουμε εκλογές!”
“ΑφεντιΚούλη, ούτε χρόνο δεν κλείσαμε, διακοπές με το ελικόπτερο δεν ξαναπήγαμε και εσύ θες να κάνεις εκλογές;”
“Μα γι’ αυτό θα τους τρελάνουμε όλους, Πίπη. Θα πούμε μάλιστα ότι είναι θέμα ασφάλειας. Θα βάλουμε και δίλημμα ψαγμένο και πετυχημένο: Κούλη Γαλοπουλάκη ή ιό. Έτσι δεν θα υπάρχει και καμιά αναφορά στον Αντέξη Τσίμπλα.”
“Αυτό το δίλημμα αφεντιΚούλη, είναι μεταδοτικό ή σαν το φιλότιμο …κληρονομικό;”
Τέλος ΣΤ’ επεισοδίου
