γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Ο Σάμιουελ Χάτιγκτον στην θεωρία περί πολιτισμών είχε κατατάξει την Τουρκία στο Μουσουλμανικό τόξο. Φαίνεται ότι ο Ερντογάν με τις πολιτικές του μάλλον θέλει να τον δικαιώσει.
Ο Τούρκος πρόεδρος θέλει να γίνει ένας νέος Παντισάχ, να γίνει ο άνθρωπος-ηγέτης που θα αντικαταστήσει τον Κεμάλ και θα αφήσει μία ισχυρή και μεγάλη Τουρκία. Για αυτό τον λόγο προσπαθεί να εμφανιστεί ως προστάτης όλων των Μουσουλμάνων.
Στο εξωτερικό, ο Τούρκος πρόεδρος έχει προσεγγίσει την Ρωσία. Η Αμερική πιέζει διπλωματικά και θέτει ως βασικά ζητήματα τους S-400 και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που η Τουρκία τα αγνοεί, έχοντας κάνει ένα ανελέητο και σκληρό πογκρόμ σε όσους στους αντιφρονούντες προς τον Τούρκο πρόεδρο.
Στο εσωτερικό η κατάσταση τις τελευταίες μέρες δεν είναι ενθαρρυντική. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει, τα τρόφιμα και τα ζαρζαβατικά δίνονται μόνο με χαρτί. Ο λαός έχει βγει στους δρόμους και ζητεί την παραίτηση του Ερντογάν, του ανθρώπου που πριν από είκοσι χρόνια ήταν ο σωτήρας της Τουρκίας από το ΔΝΤ. Τώρα όμως τι θα κάνει; Θα προσπαθήσει να καλύψει την κρίση με χρήματα από το Ντουμπάι ή το Κατάρ ή θα προσφύγει στο ΔΝΤ, κάτι που για τον ίδιο είναι ένα εφιαλτικό σενάριο;
Στο ελληνοτουρκικό μέτωπο θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή και ετοιμότητα, γιατί ο Ερντογάν και η Τουρκία όταν πιέζεται προσπαθεί να κάνει εξαγωγή της κρίσης.
Αυτό μπορεί να γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Κυπριακή ΑΟΖ, στο Αιγαίο με καραβιές μεταναστών-προσφύγων ή στον Έβρο επαναλαμβάνοντας το σκηνικό του 2020 όπως είχε δηλώσει ο ίδιος πρόσφατα.
Το ερώτημα είναι τι Τουρκία θα είναι αυτή μετά τον Ερντογάν και πρέπει να χτυπήσεις το θηρίο όταν πέφτει;
Ο δρόμος έχει δυσκολίες και δεν θα είναι εύκολος. Οι σκέψεις είναι πολλές για το τι πρέπει να πράξει η ελληνική διπλωματία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι βλέπουμε ένα κραχ στην Τουρκία που δύσκολα θα σταματήσει και ότι ο Ερντογάν ψάχνει ήδη σωσίβιο για να κρατηθεί στην εξουσία. Οι επιλογές του όμως έχουν σταματήσει να είναι λογικές εδώ και πέντε χρόνια…
Η Τουρκία πλέον μοιάζει να μην θέλει την Δύση. Η Δύση δεν θέλει να την χάσει και η ίδια μάλλον ακόμη δεν ξέρει εάν πρέπει να την αφήσει ολοκληρωτικά, χωρίς να κρατάει πια ούτε τα όποια προσχήματα.
