γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Μια πολιτισμική παρουσία στον ελλαδικό χώρο περίπου 20 αιώνες. Σχεδόν 7 αιώνες στην πόλη μας και μάλιστα με τους πρώτους Ρωμανιώτες. Παρά τον μικρό αριθμό Εβραίων στον τοπικό πληθυσμό της πόλης των Τρικάλων, εκείνοι διαχρονικά αποτελούν σημαντικό στοιχείο της ιστορίας της πόλης.
Το Νοέμβριο του 2018 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου Ολοκαυτώματος Τρικάλων. Μερικούς μήνες αργότερα, η βεβήλωση του μνημείου αυτού δεν αφορά συμβεβηκός, ούτε αποτύπωμα ανόητων βανδάλων, παρά πεμπτουσία μιας παράλογης και ρατσιστικής επιλογής. Αλλά και πόσοι τοίχοι παράλληλα και πόσα κουβούκλια είναι σημαδεμένα από τέτοιες παρανοϊκές συμπεριφορές.
Αυτή η εμπειρία της καταστροφής των λογής πολιτισμικών μνημείων, φανερώνει σκοτεινά ένστικτα με ανεξιχνίαστες ροπές, αποτελώντας φαλλικό υποκατάστατο διαταραγμένων ψυχικά ανθρώπων. Τραυματικές εμπειρίες αλλά και ψευδαισθήσεις καθαρότητας, φορτισμένες με θρησκόληπτα και εθνικιστικά στοιχεία, δημιουργούν στερεότυπα, εξυφαίνοντας συνωμοσίες και φαντασιακούς εχθρούς, μέσα και έξω. Στοχοποιούν και νοηματοδοτούν αρνητικά ομάδες ή κατηγορίες πολιτών, απλοποιώντας και γενικεύοντας την πραγματικότητα.
Αυτός ο αντισημιτισμός τροφοδοτείται από τα άκρα, δεξιά και αριστερά και ενίοτε αποτελεί εργαλείο προπαγάνδας και λαϊκισμού καθώς αμφότεροι κατασκευάζουν και συντηρούν διαχρονικά μύθους, αναπαράγοντάς τους με διαφορετικά κάθε φορά ιδεολογήματα.
Πίσω όμως από τον αντισημιτισμό βρίσκεται η προκατάληψη, η εμμονική προσέγγιση του άλλου, του διαφορετικού και εντέλει της ίδιας της κοινωνίας. Αποτελεί ένα από τα μυριάδες πρόσωπα του ρατσισμού, που αναζητά άλλοθι ανωτερότητας, διακρίσεις και μίση για να εξυψώσει το αρρωστημένο του εγώ.
Η φθορά στο μνημείο Ολοκαυτώματος αναμοχλεύει τη διάκριση και τον αποκλεισμό των Εβραίων από την τοπική κοινωνία. Από μια κοινωνία όμως όπου οι Εβραίοι είναι σαρξ εκ της σαρκός της. Η κοινωνία των πολιτών λοιπόν, οι τοπικοί άρχοντες, οι συλλογικότητες και οι λογής ακτιβιστές έχουν πεδίο λαμπρό, ώστε να αναδείξουν το φαινόμενο του αντισημιτισμού – ρατσισμού και τις αρνητικές επιπτώσεις του, προκειμένου να ληφθούν μέτρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης.
Η κοινωνία δε χρειάζεται κάγκελα, τάφρους και τείχη. Είναι ντροπή για την πόλη μας, μνημείο του Ολοκαυτώματος να βρίσκεται σε κάγκελα. Το κοινωνικό δεδομένο, πέρα από τις όποιες διαφορές μας, περικλείει το κοινό στοιχείο όλων μας, την ισότιμη ιδιότητα του πολίτη. Λύση δεν είναι οι μηνυτήριες αναφορές παρά η ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας, για την αφύπνιση της κοινωνίας ενάντια στον αντισημιτισμό και τον ρατσισμό. Έως τότε όμως η ευθύνη διαφύλαξης της πλούσιας τοπικής πολιτισμικής μας κληρονομιάς, βαραίνει τους τοπικούς άρχοντες και τις διωκτικές αρχές, οι οποίοι καλούνται να δείξουν πυγμή και αποφασιστικότητα σε πράξεις και εκδηλώσεις βίας και μίσους.
