γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τα τεχνολογικά άλματα των τελευταίων δεκαετιών οδήγησαν σε μια περίπλοκη διαδικασία συγχρωτισμού ανθρώπων και μηχανών βασισμένη σε αλγόριθμους, στην τεχνητή νοημοσύνη, (AI). Οι εφαρμογές της εντρυφούν συχνότερα σε ζητήματα παγκόσμιου διακοινωνισμού, καθώς οι αρχικές μεροληψίες των αλγόριθμων οικοδομούνται πλέον χωρίς προκαταλήψεις και ανισότητες. Αυτό οφείλεται στο ότι ξεφεύγουν από τα στενά πρακτικά ή οικονομικά ζητήματα παραγωγικότητας και δεξιοτήτων και σχετίζονται με ζητήματα παγκόσμιου διακοινωνισμού.
Οι δημιουργοί της AI προσλαμβάνουν κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, συγγραφείς και ανθρώπους πέρα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα, εμπλουτίζοντας τους αλγόριθμους με δεδομένα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και αν σε κάποιους αυτά φαίνονται πολύ μακρινά, ας αναλογιστούνε πως βοηθοί ΑΙ, chatbot είναι παρόντες, από το Siri της Apple, Alexa του Amazon ή ακόμη το Watson της IBM που είναι αξιόπιστοι και χρήσιμοι. Η εξέλιξη των ευφυών αυτών συστημάτων οδήγησε στην ανάπτυξη εκπαιδευτικών μοντέλων που βασίζονται στο διαδίκτυο, στην αξιόπιστη και εξ’ αποστάσεως διδασκαλία.
Σήμερα το ΕΑΠ και το ΥΠΘ βρίσκονται σε συνεργασία με τα λύκεια της χώρας προκειμένου για την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Το αναγκαίο αυτό πρόγραμμα θα πρέπει να επεκταθεί αύριο σε όλα τα σχολεία ως ένας βασικός πυλώνας μάθησης. Ο ψηφιακός κόσμος μπορεί να καλύπτει την εξατομικευμένη ή και ολική διδασκαλία σε μεγάλο εύρος μαθημάτων στις δύο τελευταίες βαθμίδες της εκπαίδευσης, με διαδραστική επικοινωνία, ισότιμη, αδιάβλητη και χωρίς παρερμηνείες. Στο ΕΑΠ υφίσταται ήδη με απόλυτη επιτυχία.
Η πρόκληση είναι τεράστια. Είναι προφανές πως εξαιτίας της σημερινής κρίσης πολλά πρέπει να αλλάξουν, να διαφοροποιηθούν. Ακόμη και η διαχείριση και διδασκαλία της γνώσης. Στο άμεσο μέλλον, τα γεγονότα και συμπεράσματα αλλά και η αναγνώριση της κατάλληλης μεθοδολογίας στο διδακτικό σχεδιασμό θα περνά από την τεχνολογία. Η αλληλεπίδραση θα μπορεί να εστιάζει σε ψηφιακές μορφές, ολογράμματα, avatar δασκάλων και θα απομένουν οι ειδικές δεξιότητες για εξατομικευμένη μάθηση. Σε ένα τέτοιο ψηφιακό περιβάλλον διαφάνειας, ποια η χρεία των ΕΛΜΕ ή αιρετών άραγε, όταν η πλειονότητα των αιθουσών θα είναι περιττή και αντίστοιχα η πλειονότητα των εκπαιδευτικών σε ραχούλες και λαγκάδια; Δεν θα εκλείψει ο “φροντιστής” βέβαια, καθώς η σπουδαιότητά του είναι γνωστή από την αρχαιότητα.
Οι γονείς αξιολογούν το ανομολόγητο, ανεξάρτητα από τις παλινωδίες του κράτους. Παγκόσμιοι γκουρού βρίσκονται στο masterclass.com, αλλά δεν σχετίζονται ουδόλως με την αλγεινή συντεχνιακή λογική των λογής προέδρων, που ενδιαφέρονται απλά και μόνο για διορισμούς και κεκτημένα περασμένων δεκαετιών, σε ένα κόσμο που συνδιαλέγεται ψηφιακά. Σε ποιο σκοτεινό παρελθόν διαπραγματεύονται τις τύχες των παιδιών άραγε όταν το μέλλον είναι εδώ;
