γράφει ο Νικόλαος Χρ, Γκίκας
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας της πολιτικής ηγεσίας και μιας μακράς διαδρομής ψεμάτων. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ρωσία κατηγορήθηκε ότι υπονόμευσε «τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες». Πρόσφατα όμως ο παγκοσμίου φήμης καθηγητής Jeffrey Sachs εξήγησε στο κανάλι του Tucker Carlson, πώς οι ΗΠΑ προκάλεσαν τη Ρωσία να επιτεθεί στην Ουκρανία. Από την προειδοποίηση του Μακρόν να μην την «ταπεινώσουν», συζητώντας μάλιστα την ανάγκη παροχής εγγυήσεων ασφαλείας στη Ρωσία, οδηγούμαστε σε μια υπερήφανη ήττα. Η δημιουργία κλίματος φόβου με την ιδέα ότι η Ρωσία θα κατακτήσει την Ουκρανία και μετά θα επιτεθεί σε χώρες του ΝΑΤΟ αποτελούσε ένα καλό επιχείρημα. Ωστόσο τα πράγματα δεν κύλησαν ακριβώς έτσι.
Η άνοδος ορθολογικότερων πολιτικών σχηματισμών στην Ευρώπη και η εμφανής αδυναμία των Δημοκρατικών στην Αμερική να κερδίσουν τις εκλογές δραματοποιεί περισσότερο την κατάσταση. Ενόσω η Ρωσία προχωρά σταθερά στα ενδότερα της Ουκρανίας, η προσπάθεια μιας τελευταίας λάμψης, ένα ουκρανικό Kampfgruppe δηλαδή στο Kursk στα πρότυπα της Βέρμαχτ, προκειμένου να προκαλέσει ασύμμετρη αντίδραση, κάνει το δυτικό επικοινωνιακό μηχανισμό να παραληρεί στο αφήγημα ότι η είσοδος στην περιοχή του Kursk «συντρίβει» τον Πούτιν.
Οι δυτικές ελίτ όμως ενεργούν παράλογα στο πεδίο, ωθούμενες από κάποια επείγουσα χρονικά ευαίσθητη ανάγκη. Λογικά είναι η γνώση ότι κάτι τελειώνει. Αλλά καθώς οι αγγλοσάξονες ζηλωτές δείχνουν πρόθυμοι να πολεμήσουν, τουλάχιστον όσο οι Ουκρανοί πεθαίνουν, οι Βρυξέλες προσπαθούν πλέον να καταλάβουν πώς θα απαγκιστρωθούν. Με διαπραγματεύσεις, παγώνοντας τη σύγκρουση ή παρατείνοντας την κατάρρευση της Ουκρανίας;
Η Γερμανία με τη νομική εμπλοκή του Nord Stream φαίνεται ήδη να επιδιώκει την προοδευτική απεμπλοκή από την Ουκρανία. Στην περίπτωση κατάρρευσης του Αφγανιστάν, το συμπέρασμα της έκθεσης SIGAR 23-16-IP.(Feb.΄23), εστιάζει στην απουσία περαιτέρω χρηματοδότησης και προμηθειών, μετά από 20 χρόνια υπέρογκων δαπανών. Αντίστοιχα, ένα νικηφόρο υποθετικά αποτέλεσμα στην Ουκρανία θα απαιτούσε τεράστιες επιπλέον δαπάνες και υπερδεκαετή χρόνο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου το «ιππικό» εγκαταλείπει.
Για τη Δύση αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί. Οι φωνές παραχώρησης εδαφών προκειμένου για ειρήνη πληθαίνουν. Η γεωπολιτική παραγνώριση κοστίζει πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Το καθεστώς των κυρώσεων λειτούργησε ως μπούμερανγκ, οδηγώντας την Ευρώπη στην αποβιομηχάνιση, την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, ισχυροποιώντας παράλληλα τη ρωσική οικονομία και τη βιομηχανική της ικανότητα. Το ζήτημα της Ουκρανίας τελειώνει, με τη χρήση της από τη Δύση ως πληρεξούσιο να είναι μια αμήχανη τραγική αποτυχία που δεν μπορεί να κρυφτεί. Η Ρωσία θα παραμείνει αντίπαλος για το άμεσο μέλλον, αλλά ο κόσμος που αναδύεται μεταβαίνει σταδιακά στη μεταδυτική κυριαρχία.
