γράφει ο Όμηρος Ταχμαζίδης.
Όσο πλησιάζουνε οι μέρες των εκλογών, τόσο περισσότεροι φίλοι ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα για τη Δημοτική Κίνηση Θεσσαλονίκης «Υψίπολις» και τον επικεφαλής της Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, Κοσμήτορα της σχολής Πολιτικών και Οικονομικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Πριν από λίγες μέρες φίλη με προέτρεψε να φιλοτεχνήσω ένα «πορτρέτο» του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη σε κάποιο άρθρο μου. Απορώ πως δεν είχε περάσει από το νου μου τόσο καιρό αυτή η ιδέα. Οι γυναίκες έχουν πολλούς και διαφορετικούς τρόπους να αναλύουν και να προσεγγίζουν την πραγματικότητα, για αυτό και θεωρώ ότι είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες στην πολιτική, ειδικώς στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Η συγγραφή ωστόσο ενός άρθρου, όπου θα καταγράφονται τα χαρακτηριστικά ενός υποψηφίου δημάρχου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Από τη μια το γεγονός ότι συνεργάζομαι μαζί του και είμαι και εγώ υποψήφιος με τον συνδυασμό του δυσχεραίνει την αναγκαία αποστασιοποίηση που είναι απαραίτητη για πιο ασφαλείς κρίσεις. Οι τελευταίες θα εμπεριέχουν σε κάθε περίπτωση, ακουσίως πολλές φορές, έντονα υποκειμενικά στοιχεία. Από την άλλη και το γεγονός ότι ευρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, περίοδο δηλαδή «πολιτικής μάχης» και «κινήσεων τακτικής», απαγορεύει την οποιαδήποτε αναφορά σε τρωτά σημεία της προσωπικότητας του ηγέτη της κίνησης. Οπότε ο αναγνώστης/στρια θα πρέπει να έχουν ευθύς εξ αρχής κατά νου, ότι θα αναφερθώ στα προτερήματα του υποψήφιου δημάρχου και θα αποσιωπήσω τα ελαττώματά του ως πολιτικού.
Θεωρώ ότι ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης είναι μια ευκαιρία για την Θεσσαλονίκη και για τη χώρα. Μικρή ή μεγάλη θα φανεί στο μέλλον, αλλά πρόκειται για ευκαιρία που οι Θεσσαλονικείς, άνδρες και γυναίκες δεν πρέπει να αφήσουν να πάει χαμένη. Και ευτυχώς όπως διαπιστώνω ανταποκρίνονται θετικά. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια τυχαία πόλη, προσωπικώς τη θεωρώ αυτή την ιστορική συγκυρία ως τη σημαντικότερη πόλη του ελληνισμού, και για αυτό δεν πρέπει να διοικηθεί από ανθρώπους περιορισμένων δυνατοτήτων, ικανοτήτων και μειωμένης πολιτικής και συναισθηματικής ευφυΐας.
Ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης είναι ένας ευφυής άνθρωπος. Αλλά ευφυΐα διαθέτουν και πολλοί εγκληματίες και πολλοί διεφθαρμένοι πολιτικοί. Επίσης η εντιμότητα δεν μπορεί να θεωρείται προσόν, εφόσον θα έπρεπε να είναι η φυσιολογική προϋπόθεση για όποιον ασχολείται με τα κοινά – επιπλέον εντιμότητα διαθέτουν πλείστοι όσοι συμπολίτες. Αυτό το οποίο προσωπικά διακρίνω στον Γρηγόρη Ζαρωτιάδη είναι ότι είναι ένας έξυπνος άνθρωπος που ξέρει να «ακούει» και αυτό νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο προσόν του: το σημαντικότερο προσόν ενός δημοκράτη πολιτικού. Είναι ένας άνθρωπος που ακούει τους συνομιλητές του και έχει το θάρρος να λέει «δεν το ξέρω», όταν δεν ξέρει κάτι και μάλιστα σε ανθρώπους που στέκονται με κάποιο δέος απέναντι σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου και ας είναι νέος. Δεν θα έλεγα κάτι πρωτότυπο εάν ισχυριζόμουν ότι το προσόν αυτό σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου. Ένας καλός δάσκαλος θα πρέπει να αφουγκράζεται και να ακούει τους μαθητές του. Ωστόσο ένας καλός δάσκαλος δεν μπορεί να είναι πάντοτε και καλός πολιτικός. Τα χαρακτηριστικά του πολιτικού διαφέρουν από εκείνα του δασκάλου, παρά τον «παιδαγωγικό χαρακτήρα» που οφείλει να έχει το πράττειν των πολιτικών προσώπων.
Στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη ως πολιτικού συγκαταλέγονται η αναλυτική ικανότητά του, χαρακτηριστικό και του επιστήμονα και του πολιτικού, η μνημειώδης ψυχραιμία και υπομονή του, η ευελιξία και η προσαρμοστικότητά του, η συνθετική ικανότητα στις κρίσεις του, οι παραγωγικές οραματικές εξάρσεις του που συνοδεύονται από έναν ισχυρό δημιουργικό ρεαλισμό. Αυτά ίσως και να είναι προσόντα για τον υποψήφιο δήμαρχο οποιουδήποτε δήμου της Ελλάδας. Αλλά μιλάμε για τον δήμο της Θεσσαλονίκης.
Θεωρώ ότι το πολιτικό πρόσωπο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης έρχεται «γάντι» αυτή την ιστορική συγκυρία στις ανάγκες και τις προοπτικές της Θεσσαλονίκης. Και αυτό διότι διαθέτει συγχρόνως την αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος με έναν ακομπλεξάριστο κοσμοπολιτισμό. Την στιγμή που οι αντίπαλοί του αναφέρουν στα βιογραφικά τους τις ξένες γλώσσες που ομιλούν ή πως πέρασαν κάποια Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη, ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης από ένα αίσθημα σοβαρότητας που τον διακατέχει είναι φειδωλός στις δημοσιοποιήσεις που αφορούν την προσωπική και επιστημονική του δραστηριότητα και επάρκεια. Αν παρακολουθήσει κανείς το βιογραφικό του δε θα ανακαλύψει μόνο έναν δραστήριο και καταξιωμένο επιστημονικά και πολιτικά νέο άνθρωπο, αλλά και έναν Θεσσαλονικιό της σύγχρονης παραγωγικής γενιάς με πλούσια εμπειρία από τον παγκοσμιοποιημένο χώρο του πολιτικού ακτιβισμού, της εφαρμοσμένης οικονομίας, της οικονομικής επιστήμης. Πολλοί μιλούν για εξωστρέφεια της Θεσσαλονίκης και έχουν δίκιο να το κάνουν και εγώ έρχομαι να προσθέσω ότι ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης ανήκει σε εκείνη τη νέα γενιά πολιτιτευομένων που ενσαρκώνουν στην κυριολεξία αυτό το στοιχείο της «εξωστρέφειας». Είναι ο κατ΄ εξοχήν «εξωστρεφής» υποψήφιος δήμαρχος. Τα ίχνη των δραστηριοτήτων του, επιστημονικών και πολιτικών, μπορεί να τα ανακαλύψει κανείς στις «Βρυξέλλες», σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, στην Αυστρία, την Γερμανία, την Πολωνία, στην Ρουμανία, στην Τουρκία, στο Ισραήλ, στην Ρωσία, στην Κίνα κ.α. Στο πρόσωπο του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη συμπυκνώνεται η ανάγκη της Θεσσαλονίκης για σταθερό «εξωστρεφή» προσανατολισμό και είναι ο καταλληλότερος να «παγιώσει» κάποιες θετικές πρωτοβουλίες που πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν και μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς κανένα ίχνος κόμπλεξ και χωρίς να λειτουργεί ως απομίμηση και «συνεχιστής» κάποιων άλλων. Και, τέλος, να εντείνει τα πράγματα προς την ακόμη μεγαλύτερη εύρυνση των οριζόντων της Θεσσαλονίκης.
Ένας υπερκομματικός ανεξάρτητος υποψήφιος με τα προσόντα του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη είναι ότι καλύτερο διαθέτει αυτή η στιγμή η Θεσσαλονίκη για να μπορέσει να βγει με αξιώσεις στο «μεϊντάνι» του σύγχρονου κόσμου των υψηλών ταχυτήτων και των πολύπλοκων διεθνικών και οικονομικών σχέσεων.
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι υποψήφιος με τη ΔΚΘ «Υψίπολις» και υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης το Γρηγόρη Ζαρωτιάδη
